Δεν χρειαζόταν να ευλογήσει ο Σημίτης την κίνηση των «58»
για την Κεντροαριστερά. Μια ματιά στις υπογραφές οδηγεί στη διαπίστωση ότι ο
βασικός πυρήνας των «58» συγκροτείται από στελέχη του σημιτικού
«εκσυγχρονισμού» και στενούς συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού.
Όπερ σημαίνει ότι το «τι λένε» έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Εκτοπίζεται από το «ποιοι το λένε». Και ιδού γιατί:
Κάποιος που μετέχει ενεργά, από οποιαδήποτε θέση, σ' ένα
οργανωμένο μόρφωμα -πόσω μάλλον σε κυβέρνηση ή σε Οργανισμούς και θέσεις κατά
την περίοδο της θητείας της- πιστώνεται με τα θετικά της διακυβέρνησης ή
χρεώνεται με τα αρνητικά της.
Το ίδιο συμβαίνει και με λογίους, πανεπιστημιακούς,
λογοτέχνες και δημοσιολόγους που εμφορούνται από τις ίδιες ιδέες και
συμπαρίστανται, στηρίζουν, ενθαρρύνουν και κήδονται για την επιτυχία του
εγχειρήματος...
Από τους «58», λοιπόν, αλλά και από άλλους που
συνυπέγραψαν εκ των υστέρων το «Μανιφέστο», η πλειονότης ανήκει στις δύο
προαναφερθείσες κατηγορίες. Σημιτικοί μέχρι το κόκαλο είτε ως
«εκσυγχρονιστικές» εκβλαστήσεις του ΠΑΣΟΚ είτε, κυρίως, ως ενθουσιώδεις
μετεγγραφές από τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, και δη από το ρεύμα Κύρκου.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, λοιπόν, εισηγούνται μια νέα
εκδοχή για την εθνική ανασυγκρότηση -και ιδία για την οικονομική ανάπτυξη-,
αλλά μιλούν σα να 'ναι εισαγόμενοι, καινούργιοι, άφθαρτοι.
Λες και έπεσαν από αλεξίπτωτο με μια μπαγκέτα στο χέρι
για να διευθύνουν τη Συμφωνική της αρεσκείας τους, τη στιγμή που είχαν μετάσχει
σε μια κακόφωνη ορχήστρα του παρελθόντος, η οποία είχε διακριθεί για
ανικανότητα, φάλτσα, αλχημείες και κυνικά ψέματα.
Και είναι υπεύθυνη για ορισμένα από τα μεγαλύτερα
πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα της μεταπολιτευτικής περιόδου, εν οις και η
πλήρης απαξίωση της εννοίας του εκσυγχρονισμού.
Να γιατί προέχει το «ποιοι το λένε».
Με ποιο ηθικό σθένος λοιπόν άνθρωποι που ανέχθηκαν -ή δεν
βρήκαν να πουν ούτε μια λέξη για- το άγος του Χρηματιστηρίου θα ξαναβγούν στον
άμβωνα να μιλήσουν, καταδικαστικά -όπως το πράττουν τώρα με το «Μανιφέστο»- για
την «ιδιοτελή ολιγωρία του πολιτικού συστήματος», όταν οι ίδιοι έχουν υπάρξει
πυλώνες ενός συστήματος που παρουσίαζε το Χρηματιστήριο ως αποτύπωμα της
«ισχυρής οικονομίας» και έσπρωχνε θανάσιμα τον κόσμο στη Σοφοκλέους;
Πόσο θράσος και πόση δόση αμνησίας απαιτούνται για να
εμφανίζονται σήμερα ως δυνάμει αναμορφωτές κάποιοι που πανηγύριζαν για τη δήθεν
εύρωστη οικονομία και δεν έβλεπαν το απατηλό φαίνεσθαι, προϊόν αλχημείας,
ψεύδους και παραπειστικών επιχειρημάτων;
Που έκρυβαν το δράμα μιας προβληματικής οικονομίας η
οποία ευνοούσε την κατανάλωση με δανεικά και αδιαφορούσε για την παραγωγική της
βάση.
Ποιοι από αυτούς ασκούσαν κριτική στον ασύστολο,
καταστροφικό δανεισμό, κεντρικά κατευθυνόμενο από Σημίτη και Παπαδήμο;
Ποιοι από αυτούς κράτησαν αποστάσεις από τις λαϊκίστικες
ιαχές για την είσοδο στην ΟΝΕ, δηλαδή για την εισδοχή μιας ανάπηρης οικονομίας
στη ζώνη των λεόντων, και δη με ψεύτικα στοιχεία όπως καταγγέλλουν ή
παραδέχονται τώρα όλοι οι Ευρωπαίοι; Ποιοι από αυτούς που ομνύουν (και) τώρα
στον «προοδευτικό και λαϊκό» Ευρωπαϊσμό είχαν έστω επιφυλάξεις ή αμφιβολίες για
τις πανηγυρικές διαβεβαιώσεις ότι η χώρα με την είσοδο στην Ευρωζώνη
ασφαλίζεται διά παντός έναντι οικονομικών κινδύνων, διότι ανήκει πλέον στη Ζώνη
των ισχυρών;
Ποιοι από τους «58» -εκτός από τον Σταύρο Μπένο- έχουν να
παρουσιάσουν και να προβάλουν ένα, έστω ένα, άξιο λόγου έργο του
«εκσυγχρονισμού» είτε αυτό αφορά τον παραγωγικό τομέα είτε τον κρατικό
ερειπιώνα;
Και ποιοι από αυτούς που σήμερα μέμφονται τη «χυδαία,
λαϊκίστικη δημοσιογραφία» είχαν ξιφουλκήσει εναντίον της κραυγαλέας διαπλοκής
οικονομικών παραγόντων και μήντια, που υμνούσαν λιγωτικά και στήριζαν εκθύμως
τον Σημίτη και τον δήθεν «εκσυγχρονισμό»;
Εκτός και αν η πρωτοφανής εκείνη, ολοκληρωτικού τύπου
στήριξη δεν έχει σχέση με λαϊκισμό και χυδαιότητα, αλλά με ορθοπρέπεια και
φωτεινές στιγμές του οικονομικο- μηντιακού συστήματος.
Ναι, υπάρχουν αρκετοί σοβαροί άνθρωποι ανάμεσα στους
«58», ευαίσθητοι και συγκροτημένοι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσονται δεδομένων,
συγκεκριμένων ευθυνών, ούτε νομιμοποιούνται να προβάλλονται ελιτιστικά, από
καθέδρας, ως κήνσορες, άμωμοι και σωτήρες. (Συνεχίζεται).
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου