Ο Αλέξης μας ψεκάζει…

Ο πολιτικός λόγος έχει χαρακτηριστικά και κανόνες.

Έχει ύφος, πλοκή και επικλήσεις στη λογική, στο συναίσθημα, στο ήθος και πολύ συχνά σε αυθεντίες.

Από  την εποχή του Αλκιβιάδη -του πρώτου ανήθικου ηγέτη στις δημοκρατίες- ως τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο χαρακτήρας της πολιτικής επικοινωνίας έχει όλα τα δείγματα για να μπορέσει κάποιος να αναλύσει  τη θεωρία και τις προθέσεις των πολιτικών ανδρών.

Ο  Αλέξης Τσίπρας  υπόσχεται δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, κούρεμα των δανείων, αποκατάσταση των «αδικιών», προσλήψεις στο δημόσιο, «τσαμπουκά» στους δανειστές και ό,τι άλλο μπορεί να ποθεί το θυμικό του «λαού».

Δίνει την εντύπωση πως ό,τι και να του ζητήσεις, θα πει ένα μεγαλοπρεπές και ανακουφιστικό «ναι»! 

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μόνιμοι μαϊντανοί στα κανάλια δεν κάνουν τίποτε από το να αφήνουν πόρτες ελπίδας για όλους.

Αναρωτιέται λοιπόν, κανείς τι είναι αυτό που ορίζει το status επικοινωνίας με το εκλογικό σώμα, εν έτει 2013.

Πως και η κοινωνία μας, με τόσο μεγάλη πρόσβαση στην ενημέρωση, στις γνώσεις και στο διάλογο, ανέχεται έναν πολιτικό λόγο που θυμίζει γονείς που διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους με υποσχέσεις και δωράκια.

Θυμίζει ίσως και τη διαφήμιση του Τζάμπο για «να ζεσταθεί το κοκκαλάκι» του  πιτσιρίκου ή  του κακομαθημένου μαθητή που ο λαϊκιστής δάσκαλος λέει συνεχώς ψέματα στους γονείς για να μην μπλέξει με τις αντιδράσεις τους.

Πάνω απ΄ όλα όμως, δείχνει  την «κρυφή» διάθεση που έχει το 33% των Ελλήνων για «ψεκασμούς» απ΄όπου κι αν προέρχονται.
Γιατί λοιπόν, πρέπει να απορεί κανείς για τη νομιμοποίηση του απόλυτου λαϊκιστικού λόγου, από την κοινή γνώμη, όταν ένας στους τρεις  Έλληνες  αποδέχεται  την επικοινωνία των φαντασιώσεων και την απόρριψη του ορθολογισμού.

Σε άλλες μετρήσεις ακόμα, ένα τεράστιο  ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, δηλώνει ότι εμπιστεύεται  την εκκλησία πιο πολύ από τους πολιτικούς θεσμούς.

Περισσότεροι από τους μισούς μαθητές  θεωρούν ότι, μολονότι οι βαθμοί τους μέχρι τη Β΄Λυκείου είναι κάτω από 14, στις Πανελλαδικές θα καταφέρουν να περάσουν στις καλύτερες σχολές και χωρίς ιδιαίτερο διάβασμα.

Άλλοι πιστεύουν στα θαύματα και άλλοι αποδέχονται ως τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή τους τραγουδιστές, ηθοποιούς  και τηλεοπτικούς σταρ. 
Αυτά λοιπόν τα αποκαρδιωτικά δείγματα αποκαλύπτουν την εγκληματική ανωριμότητα της ελληνική κοινωνίας.

Μ΄αυτή καλείται να επικοινωνήσει ο κάθε πολιτικός που εμφανίζεται στο προσκήνιο και θέλει να εκλεγεί.

Ακόμα κι αν στην  αρχή έχει άλλες προθέσεις, στη συνέχεια πείθεται ότι χωρίς «ψεκασμούς», αποκλείεται να τα καταφέρει.

Γιατί απευθύνεται σε μία κρίσιμη μάζα «πελατών» οι οποίοι δεν είναι σε θέση να συνδιαλλαγούν μαζί του  με διαφορετικό κώδικα, παρά μόνο με αοριστίες, συνθήματα και φαντασιώσεις.

Απορρίπτουν έτσι κι αλλιώς, οτιδήποτε δεν άπτεται του ναρκισσισμού, της πρόσκαιρης επιθυμίας και της εξατομικευμένης «χορταστικής» ικανοποίησης. Άλλωστε μιλάμε για μία χώρα, όπου στην ελληνική επαρχία και ως τη δεκαετία του ΄60, οι απελπισμένοι γονείς πήγαιναν τα παιδιά τους σε εκκλησίες και βακούφια για να γιατρευτούν.

Τον γιατρό άργησαν πολύ να τον εμπιστευτούν...
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν αρκεί ούτε καν η γενναιότητα ενός πολιτικού που θα αγνοήσει τα θλιβερά δεδομένα και θα προσπαθήσει να «διαπαιδαγωγήσει» το εκλογικό σώμα, σε μια κουλτούρα ορθολογισμού.

Ούτε  είναι τόσο «ανώτερος» αλλά κι αν το κάνει, κάποιος περιμένει στη γωνία να πάρει τη θέση του.

Κανάλια, μηχανισμοί προπαγάνδας, πελατειακά δίκτυα είναι έτοιμα να ενισχύσουν αυτόν που θα «κερδίσει» τους περισσότερους «ψεκασμένους» γιατί απλά, αποτελούν την ίδια ακριβώς, δεξαμενή πελατών για όλους. 
Να γιατί ο Αλέξης μοιράζει δώρα παντού.

Δεν κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που έκανε το ΠΑΣΟΚ και η καραμανλική ΝΔ. Με θράσος, δεινότητα και ευκολία διενεργεί «ψεκασμούς» σε έναν λαό που είναι πλέον εθισμένος στις «παραισθησιογόνες ουσίες» των εξουσιών.

Δίνει απλόχερα το «φάρμακο» στον  «άρρωστο» που ο οργανισμός του συνήθισε να ζει φασματικά, χωρίς επαγωγές, αιτίες, αριθμούς, σχέδια και ορθολογισμό.

Παίρνει λοιπόν, το «ψεκαστικό» του κι όπου βρει  «χωράφι» αδειάζει  εύκολα τα «χημικά» του.

Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος...

Ανδρέας Ζαμπούκας 
Capital.gr