Ο νέος διχασμός.

Έχει οδηγηθεί, εκ των πραγμάτων η Ελλάς σε ένα νέο διχασμό, με την ελληνική κοινωνία να είναι βαθύτατα διαιρεμένη ανάμεσα στους υποστηρικτές του Μνημονίου και τους αντιτιθέμενους σε αυτό.

Οι συνέπειες αυτής της εξελίξεως θα είναι ενδεχομένως τραγικές.

Είναι αλήθεια ότι αντί να υπάρξει προβληματισμός και πολιτικός διάλογος επί ενός προβλήματος τόσο κρισίμου, υπήρξε δαιμονοποίηση αλλήλων.

Από μίαν άποψη, καμία έκπληξη.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, και η διολίσθηση από τη λογική στη συναισθηματική αντίδραση αποτελεί μοιραία διαδρομή.

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν πριν ή μετά την ασκηθείσα δίωξη εναντίον της Χρυσής Αυγής, και ανεξαρτήτως των ποσοστών που δίδονται στα επί μέρους κόμματα, ο κυβερνητικός συνασπισμός –Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ– εξασφαλίζει συνολικό ποσοστό γύρω στο 30%.

Τα υπόλοιπα απορριπτικά κόμματα, στα οποία δεν ανήκει απολύτως η ΔΗΜΑΡ, έχουν συντριπτική πλειοψηφία, με το ποσοστό των πολιτών που εναντιώνεται στην τακτική των Μνημονίων να ξεπερνάει το 75%.

Ο συσχετισμός δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί θα ήταν δυνατόν να αντιστραφεί, εάν υπήρχε δραστική αλλαγή του επικρατούντος κλίματος.

Αλλά συμβαίνει μάλλον το αντίθετο.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε έκθεσή του που δόθηκε στη δημοσιότητα χθες επισημαίνει ότι για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού θα απαιτηθούν 6,7 δισ. ευρώ έως το 2016, από τα οποία τα 2,9 δισ. θα πρέπει να εισπραχθούν το 2014.

Αυτό σημαίνει νέο Μνημόνιο, νέες περικοπές και κυβερνητική αστάθεια, εκτός εάν η Γερμανία αλλάξει δραστικά πολιτική.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς καταβάλλει τεράστια προσπάθεια να πείσει τους εταίρους μας ότι είναι αναγκαία η αναδιάρθρωση του χρέους και ότι η σύναψη νέας δανειοδοτικής συμβάσεως θα είναι καταστροφική.

Τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού τοποθέτησαν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός του ευρωπαϊκού «τόξου» και κάποιοι προφανώς επισημαίνουν σε όλα τα επίπεδα τις καταστροφικές συνέπειες για το ευρωπαϊκό σύστημα από μία ενδεχόμενη άνοδο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στην εξουσία.

Δεν ξέρουμε πόσο πειστικό είναι το επιχείρημα.

Πριν από είκοσι και πλέον χρόνια, όταν ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επισκεπτόταν την Ουάσιγκτον, μετά την υπογραφή της συμφωνίας του Μάαστριχτ, ο κ. Σαμαράς, συνοδευόμενος από δύο διπλωμάτες, είχε συνάντηση με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζέιμς Μπέικερ.

Στόχος ήταν να πεισθεί η Ουάσιγκτον να παρέμβει ώστε να αναιρεθεί μία συμφωνία Μόσχας - Αγκυρας που εξαιρούσε περιοχή της Τουρκίας απέναντι της Κύπρου από τις μειώσεις συμβατικών δυνάμεων Ευρώπης [CFE].

Ετέθη το αίτημα και ταυτοχρόνως επισημάνθηκε στον Αμερικανό υπουργό ότι η Ελλάδα έχει πλέον νέα κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης είναι φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο κ. Μπέικερ, πρότυπο Ρεπουμπλικανού πολιτικού, τους διέκοψε με ένα ερώτημα: «Ποιος είναι εναντίον μας; Ακόμη και η Βόρεια Κορέα είναι μαζί μας».

Και προς εμπέδωση, στην αγγλική, «Who is against us, even North Korea is with us». Είναι δυσάρεστο να αισθάνεται κανείς αναλώσιμος.

Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Κώστας Ιορδανίδης

Καθημερινή