Ανατομία ενός μανιφέστου…

Διάβασα με δυο μέρες καθυστέρηση το κείμενο των «58».

Μικρό το κακό. Εκείνοι άργησαν δυο δεκαετίες να το γράψουν.

Τότε, βλέπεις, αρκετοί εξ αυτών είχαν άλλες προτεραιότητες -πέριξ της εξουσίας- και δεν πρόκαναν.

Μοχθούσαν δηλαδή να φέρουν την Ελλάδα εδώ που την έφεραν, υπηρετούσαν το μοντέλο της χρεοκοπίας εν τη γενέσει του, για να ‘ρθουν είκοσι χρόνια αργότερα να μας εξηγήσουν αφ’ υψηλού με ποιον τρόπο πρέπει τώρα να το αλλάξουμε εκ θεμελίων.

Ωραίο το κείμενό τους για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου.

Τόσο ωραίο, που ωραιοποιεί αυτό που ζούμε σε υπερθετικό βαθμό…

Για παράδειγμα, στις 1.641 λέξεις του δεν αναφέρεται ούτε μία φορά κάποια από τις λέξεις άνεργος, ανεργία, επισφαλής εργασία, ανασφάλιστος, απλήρωτος εργαζόμενος, άστεγος. (Ουπς, λάθος. Τώρα που το ξαναδιαβάζω διαπιστώνω ότι στη 14^η παράγραφο αναφέρεται άπαξ η λέξη «ανεργία». 1/1.641 – καλό σκορ).

Προφανώς στην αυριανή Ελλάδα που οραματίζονται με τόσο αισιόδοξα χρώματα, γι’ αυτές τις ενοχλητικές κατηγορίες δεν θα υπάρχει χώρος.

Η κοινωνία των δύο τρίτων στην πλήρη ανάπτυξή της.

Ούτε βέβαια θα υπάρχει χώρος για μετανάστες, για φτωχοδιάβολους, για λούζερ παντός είδους και προελεύσεως.

Το όραμά τους μοιάζει σαν την καθαρή Αθήνα που υπόσχεται ο κ. Καμίνης φροντίζοντας (λέμε τώρα) για τη βιτρίνα, και κρύβοντας κάτω απ’ το χαλί τα γκέτο, τις χωματερές, τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών και τις επιχειρήσεις αρετής.

Εκτός αν πίστεψαν όλοι αυτοί οι κεντροαριστεροί το success story ή –το πιο πιθανό- αν έχουν αναθέσει στην κυβέρνηση Σαμαρά-Δένδια να εκκαθαρίσει το τοπίο για να έρθουν μετά εκείνοι να μεγαλουργήσουν.
Τους «58» φαίνεται να τους ενοχλούν πολλά.

Τους ενοχλεί «το τραύμα της εθνικής πόλωσης», η «κομπλεξική εθνική αλαζονεία γι' αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε» (σωστό αυτό), οι «εθνικές ολιγωρίες», η «ευρωπαϊκή αμφισημία», οι «διάσημοι ‘προφήτες’ της καταστροφής μας», η «διχαστική ατμόσφαιρα», η «ακραία δημαγωγική στάση των ποικίλων αντιπολιτεύσεων», η «χυδαία λαϊκιστική δημοσιογραφία» (σωστό κι αυτό, αλλά δεν φαίνεται να τους ενοχλεί καθόλου η χυδαία συστημική απολογητική δημοσιογραφία), οι «συνωμοσιολόγοι και οι ψευδολόγοι που μοίραζαν φρούδες ελπίδες και μαγικές λύσεις», ο «μικρός (sic) δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ», η «τερατογένεση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής» (κι αυτό σωστό), η «αίσθηση εμφύλιας αντιπαράθεσης».
Δεν φαίνεται αντιθέτως να τους ενοχλούν οι υφεσιακές πολιτικές, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η αστυνομική βία, η αθλιότητα της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, η παντοκρατορία των τραπεζών, η ασυλία των μιντιαρχών, οι ρατσιστικής έμπνευσης κυβερνητικές πολιτικές, η ύποπτη θεωρία των δύο άκρων, η διαπλοκή, η αποικιοκρατική λογική των αποκρατικοποιήσεων, η σκανδαλώδης φοροδιαφυγή των πλουσίων, οι Σκουριές, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, οι νεοναζιστικοί θύλακες εντός του κράτους, οι φορολογικές επιδρομές, οι ανάλγητες λογικές της απασχολησιμότητας και της εισπραξιμότητας, τα λουκέτα, η εξαθλίωση της παιδείας, η εθνικοθρησκευτική αναδίπλωση του κράτους, η φτηνιάρικη μαζική τουριστική ανάπτυξη, η πετρελαϊκή δημαγωγία, οι ψευτοανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι, οι, οι…
Έχουν κι έναν τρόπο να μιλούν για όσα όλους τους άλλους μας πονάνε και μας εξοργίζουν, με μια κομψότητα και μια καλλιέπεια λόγου που απονευρώνει την όποια (υποτιθέμενη) κριτική τους διάθεση.

Αντί για την τυραννία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος προτιμούν να μιλούν για «χαοτικό καπιταλισμό».

Στην ηγεμονία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην Ε.Ε εκείνοι βλέπουν «μιαν Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της».

Τις δύσκολες ακόμα πιο υφεσιακές μέρες που έρχονται προτιμούν να τις παρομοιάζουν με «ωδίνες της ανασυγκρότησης».

Οι Έλληνες δεν είναι θύματα ενός ταξικού συστήματος εκμετάλλευσης, ούτε διεθνή πειραματόζωα, είναι «υπεύθυνοι και άτυχοι».

Οι μνημονιακές πολιτικές και ο θυσιασμός του ελληνικού λαού για να γλιτώσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες κρίνονται ως «λάθη της συνταγής που δόθηκε για τη θεραπεία». Η ταξική έναντι της κοινωνίας και δουλική έναντι των πιστωτών στάση των ελληνικών κυβερνήσεων αντιμετωπίζεται ως «λάθη και μετριότητα των κυβερνητικών χειρισμών», αλλά και ως «ιδιοτελής ολιγωρία του πολιτικού συστήματος» (σωστό αν και ήπιο).
Δεν θέλω να αδικήσω τη νέα προσπάθεια.

Ψάχνω εναγωνίως να δω τις συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου, για την απουσία των οποίων ενοχοποιείται συνήθως από τους ίδιους κονδυλοφόρους η «δημαγωγική Αριστερά».

Μονάχα μία τέτοια απόπειρα εντόπισα στο κείμενο, την πρόταση για την «καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Σωστή.

Αλλά δεν τη λες από μόνη της συγκροτημένο οικονομικό πρόγραμμα.

Χώρια που όταν τα προτείνει αυτά η Αριστερά, η ερώτηση-καταπέλτης αντιλαλεί κατευθείαν: Πείτε μας πού θα βρεθούν τα λεφτά!
Εν κατακλείδι, θέλω να σημειώσω ότι για μένα το ζουμί του κειμένου των «58» βρίσκεται σε δύο συγκεκριμένα σημεία, κι όλα τα υπόλοιπα αποτελούν γαρνιτούρα και περιτύλιγμα πολιτικής ηθικολογίας και πλουραλιστικού βερμπαλισμού.
Παράγραφος 14: «Η αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου απαιτεί τη μέγιστη διανοητική και συναισθηματική προσπάθεια, σε συνδυασμό με την τεχνοκρατική και διοικητική γνώση».
Σ’ αυτή την περίτεχνη διατύπωση διακρίνω τη φωτογραφία των συντακτών του κειμένου, την αυταπάρνηση με την οποία αυτοπροτείνονται ως διαχειριστές του μελλοντικού εθνικού πρότζεκτ.

Μόνο που αυτό το έργο το ‘χουμε ξαναδεί από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα πολλές φορές. Είναι η ίδια η ιστορία της μεταπολίτευσης, με όρους μανδαρινισμού.
Παράγραφος 27: «Ο φορέας μπορεί να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μια Ιδρυτική Συνέλευση με συμφωνημένες διαδικασίες, και να εξελιχθεί στο κέντρο των κοινών επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.»
Σ’ αυτή την ωμή διατύπωση διακρίνω τη βασική πολιτική στόχευση της πρωτοβουλίας. Όλα από τις επικείμενες εκλογές φαίνεται ν' αρχίζουν.

Και όλα κάπου εκεί είναι πιθανό να τελειώσουν...

Χριστόφορος Κάσδαγλης
The Press Project