Ή αυτοί, ή εμείς.

Αυτές τις ημέρες ζούμε την κωμωδία «καταλήψεις σχολείων» που παίζουν διάφοροι μαθητές συνεπικουρούμενοι από διάφορους άλλους μεγαλύτερους.
Τα αιτήματα πολλά και διαφορετικά.

Μέσα στην αφέλεια της ηλικίας πολλά παιδιά λένε: Να συμπαρασταθούμε στους καθηγητές μας, που δεν μπορούν άλλο να απεργούν (τελείωσε και αυτό με περιφανή επιτυχία, σχεδόν 10%-15% συμμετοχή), άλλα βρίσκουν ευκαιρία για την ετήσια φάρσα της κατάληψης, άλλοι απλά παρατείνουν τις διακοπές για ένα διάστημα.

Οι γονείς συνήθως αμέτοχοι.

Άκουσα τελευταία και το εξής ωραίο: Κωστάκη, είπαμε το πολύ τρεις μέρες, μετά θα παραταθεί το έτος και θα σου κόψω τα πόδια!

Δεν πειράζει δηλαδή το ότι ο «Κωστάκης» συμμετέχει σε κάτι παράνομο.

Αρκεί να μην έχει επιπτώσεις από την ενέργειά του. Να τη βγάλει καθαρή…

Το ίδιο αποσβολωμένοι είναι και οι εκπαιδευτικοί.

Μερικοί πιθανόν καλοβλέπουν τις καταλήψεις.

Αφού αποφασίζει η πλειοψηφία!

Δηλαδή οτιδήποτε παράνομο γίνεται νόμιμο, αν το αποφασίσει η πλειοψηφία;

Θα μπορούσαν και αυτοί να αποφασίσουν να μην κάνουν μάθημα για παράδειγμα και να πληρώνονται.

Να ανεβάζουν το υλικό στο site του σχολείου!

Άλλοι δεν κατανοούν τη διαφορά μεταξύ μιας παράνομης ενέργειας και της θεωρητικής τιμωρίας που επισύρει.
Το σχολείο φυσικά δεν είναι δικαστήριο ούτε αστυνομία.

Αν θέλει να κάνει κάτι, πρέπει να ενημερώσει τους μαθητές (και τους γονείς τους) ότι ο σεβασμός στο νόμο σημαίνει να μην τίθεται ως εναλλακτική λύση η τέλεση μιας παράνομης πράξης.

Και να σεβαστεί την περιουσία του ελληνικού λαού φροντίζοντας να ενημερώσει τις αρμόδιες αρχές να ενεργήσουν, όπως αυτές κρίνουν καλύτερα.

Το ίδιο μπορεί να επιβάλει μόνον παιδαγωγικού χαρακτήρα ποινές.

Παραδείγματος χάριν να μειώσει τη διαγωγή κάποιων.

Για να μην κλαίμε πάνω από την απαξία των θεσμών, πρέπει να μορφώσουμε τα παιδιά να σέβονται τους θεσμούς!
Η επίκληση κάποιας ιδεολογικής ή αξιακής θέσης δεν δικαιολογεί τις πράξεις.

Ο ισχυρισμός ότι η «κατάληψη» γίνεται με αριστερές ή δεξιές θέσεις υπέρ κάποιου ασαφούς κοινωνικού συνόλου και εναντίον πιθανόν του μνημονίου δεν τη μετατρέπει από παράνομη ενέργεια σε νόμιμη.
Έχουμε λοιπόν δύο άκρα.

Το άκρο της συνοχής της κοινωνίας, που εξασφαλίζεται μόνον με το σεβασμό της νομιμότητας και τον αγώνα για την αλλαγή των κανόνων, και το άκρο της απαξίας της νομιμότητας, της επίκλησης του «σωστού» ως έκφρασης προσωπικών ή συλλογικών θέσεων και της επιβολής των κανόνων με αναφορά σε ιδεολογικές ή αξιακές αναφορές.

Ο καθένας μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του στο «εμείς» ή «αυτοί» των δύο αυτών άκρων.

Ό,τι επικρατήσει θα μας χαρακτηρίσει για πολύ καιρό…

Θόδωρος Χατζηπαντελής

Μακεδονία