Χτες πρωτόμαθα για τον Αλ. Κοντοπίδη, από ένα φίλο που
τον είχε πρωτομάθει προχτές.
Και κάθισα να τον δω στο youtube, ως
φαινόμενο.
Το ότι βρήκα τα βιντεάκια ελεεινά και τρισάθλια, είναι
ζήτημα προσωπικής άποψης και αισθητικής.
Σε άλλους αρέσουν για να τα βλέπουν τόσοι πολλοί.
Το ζήτημα με τον Κοντοπίδη και με τον κάθε Κοντοπίδη
(πέρσι ήταν ο Παντελίδης, του χρόνου κάποιος άλλος), είναι πως όλο και περισσότεροι
ταυτίζονται μαζί τους, με τις πλάκες τους, με τα καψουροτράγουδά τους, πιο πολύ
επειδή τους θεωρούν ως «έναν από μας», ως τα παιδιά που βρίσκονται εντελώς έξω
από τα κυκλώματα και κάνουν κάτι που έχει επιτυχία, παρά επειδή κάνουν κάτι
πραγματικά αξιόλογο.
Αυτό είναι βέβαια προσωπική άποψη, αλλά το γεγονός πως
τέτοια σκουπίδια μηδενικής αισθητικής, γνωρίζουν όλο και μεγαλύτερη επιτυχία
επειδή αυτός που εμφανίζεται «τα λέει χύμα» ή «δε μασάει» ή «είναι αυθεντικός»
ή βρίζει, είναι μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα περί του τι είναι ωραίο και
τι πραγματικά αξίζει.
Και ειλικρινά δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο πως όλο και
περισσότεροι ταυτίζονται εντυπωσιακά γρήγορα με οτιδήποτε φτηνιάρικο, αρκεί ο
«καλλιτέχνης» να το ντύσει με το ρούχο της «αυθεντικότητας».
Είναι λυπηρό η κατεύθυνση της αισθητικής τα τελευταία
χρόνια να είναι βαρέλι χωρίς πάτο.
Σε άλλες, ακόμα πιο δύσκολες εποχές, βγήκαν ο Καραγκιόζης
και το ρεμπέτικο, το Νέο κύμα, και ποικίλες τάσεις στη λογοτεχνία, ενώ σήμερα
ανθούν Κοντοπίδηδες στο youtube.
Και είναι αξιολύπητο να ταυτιζόμαστε με τον "έναν
από μας" στο επίπεδο του πάτου.
Βασίλης Παπαθεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου