Πως τα φέρνει η ζωή… Αλέξη.

Τι σου είναι η ζωή…

Πως τα φέρνει καμιά φορά;

Τη μια μέρα είσαι στον αφρό, την άλλη σε καταπίνει το κύμα.

Και το αντίστροφο.

Την μια μέρα σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, έφοροι και πιστωτές, και την άλλη παρουσιάζεις πρωινάδικο στο Μέγκα, και το παίζεις και πάλι μπρούκλης.

Ή τη μια μέρα είσαι φυλακή, παρέα με τον Λαυρέντη, και τον Αμπντούλ από το Αλγέρι, και την άλλη χορεύεις ταγκό σε τηλεοπτικό  prime time… με τις θείτσες από κάτω να σεληνιάζονται με τη χάρη σου.

Έτσι είναι η ζωή: Όπως και η Ελλάδα ένα πράμα…

Που τη μια δεκαετία αναπτύσσεται σαν τρελή, έστω τεχνητά και στρεβλά, σπάζοντας κάθε ρεκόρ πώλησης Καγιέν, Μιτσουμπίσι Εβολούσιον, και αγωνιστικών Σουμπαρού Ιμπρέζα,  κατακτώντας ακόμη και το ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου(!) και την άλλη αποτελεί τον μεγαλύτερο δακτυλοδεικτούμενο φτωχομπινέ του δυτικού κόσμου, με το χέρι απλωμένο κι ανοιχτό για ελεημοσύνες και δανεικά.

Σε τέτοιο μάλιστα σημείο, που να υπάρχουν συνέλληνες, τόσο απελπισμένοι, που εκτός από τον Καμένο,  να στηρίζονται ακόμη και στη μεγαθυμία και χουβαρντοσύνη του Αρτέμη του Σώρρα (πως λέμε Σόρος; καμία σχέση), για να επιστρέψουμε ως περήφανος λαός στα καζίνο, στις ΕΛΔΕ,  και στα πρώτα τραπέζια πίστα.

Έτσι είναι η ζωή.

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά.

Ρωτήστε και τον φτερωτό γιατρό. Ή τον Πανίκα τον Ζορρό.

Η αέναη κίνηση της φύσης, και του σύμπαντος.

‘Ότι φουσκώνει ξεφουσκώνει.

Εισπνοή, εκπνοή.

Διαστολή, συστολή.

What goes up, must come down.

Και τούμπαλιν…

Ακόμη και στη πολιτική σκηνή.

Την μια είσαι μεγαλο-υπουργός, και πίνεις τον καφέ σου με θέα την Ακρόπολη,  και την άλλη είσαι τρόφιμος του Κορυδαλλού, και βλέπεις απέναντι τον Μήτσο τον Τανάλια να … κατουράει τα ντουβάρια.

Την μία μέρα η Εύα δεν είναι παρά μια ακόμη συνοδός στα μπουζούκια του Ιβάν, και την άλλη διορίζεται πρόεδρος σε κρατικό ινστιτούτο με αρμοδιότητα την ισότητα, βεβαίως βεβαίως !!!!!

Και με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας παρακαλώ …

Ή ο άλλος, που εκεί που τον ξέχασε και η μάνα του, και που έχει να γυρίσει ταινία ή να παίξει στο θέατρο από την εποχή του Γαρδέλη, συνειδητοποιεί αίφνης ότι μας ψεκάζουν, και με βάση αυτή τη πολιτική ατζέντα εκλέγεται βουλευτής, και… νομοθετεί για το μέλλον μας.

Αμ οι άλλοι; Οι χρυσαυγίτες ντε… που μέχρι προχθές κυκλοφορούσαν με αέρα, με τουπέ και με μπρίο, έτοιμοι να μας πλακώσουν όλους στα χαστούκια, και στη συνέχεια να μας βάλουν στο γύψο, σήμερα (μαζί με τον αρχηγό τους) σιτίζονται και διαμένουν στο κελί 33, μεσοτοιχία με τον Λάμπρο και τον Ταινία (χώρια τον φαρμακοχέρη)!

Πως τα φέρνει η ζωή…

Για αυτό, και τρέμει ο Αλέξης.

Επειδή ως φιλόσοφος της ζωής, φιλοσοφεί.

Και φιλοσοφώντας ανησυχεί: Ρε μπας και, σκέφτεται…

Για αυτό και κάθε βράδυ τον πιάνει κρύος ιδρώτας, και τρέχει η Περιστέρα με τις κομπρέσες,  τα οξυγόνα, και τις βαλεριάνες…

Διότι ο Αλέξης βλέπει εφιάλτες.

Και είναι ζωντανοί!

Βλέπει, λέει, το μέλλον, που έρχεται καλπάζοντας και  σκοτεινό…

Διότι εκλέγεται (στον ύπνο του) πρωθυπουργός!

Τέτοια είναι η ζωή, και καμιά φορά δεν ξέρεις.

Εκεί που είσαι κουλ κι ωραίος, γεμάτος νεανική επαναστατική ορμή και ζήλο, και περνάς στη πούδρα παριστάνοντας τον πολιτικό παράγοντα, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες, πετώντας και καμιά αριστερίστικη παπαριά που και που για να σφίγγουν οι κώλοι,  συναγελαζόμενος με κάποιους εξίσου γραφικούς καραγκιόζηδες της Ευρώπης, τσουπ…. γίνεται η στραβή, σου κάθεται το τζόκερ, και ξαφνικά τα μοσχάρια που τόσο καιρό ξεγελούσες, σε ψηφίζουν για πρωθυπουργό!

Σε περίοδο κρίσης μάλιστα!

Και τότε τι κάνεις;

Τους λες πλάκα έκανα;

Πατάς το restart όπως κάνεις όταν παίζεις playstation;

Ανατρέχεις στις πλούσιες εμπειρίες σου ως καταληψίας λυκείων;

Στηρίζεσαι στην απέραντη γνωστική και μαρξιστική σου κατάρτιση για να φτιάξεις μια νέα κοινωνία, που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;

Που δεν θα έχει φόρους και χαράτσια, όπως υποσχόσουν στην απ’ έξω;

Βασίζεσαι στους έμπειρους και πιστούς ιδεολόγους συνεργάτες σου, τύπου Πάντζα και … Φωτόπουλου για να σε στηρίξουν στο δύσκολο έργο που θα αναλάβεις;

Στην αφοσίωση του στοχαστή Στρατούλη;

Στην γνώση του γίγαντα της οικονομικής σκέψης Δρα Μπαρουφάκη;

Ή απλά σε πιάνει τρέμουλο και ψάχνεις έξοδο κινδύνου, διότι ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι the buck stops here;

Κλαίγοντας στους ώμους της συζύγου;

Και ξυπνάς μέσα στον κρύο ιδρώτα, ακούγοντας μέσα στο κεφάλι σου δυνατούς ήχους από κινητήρες ελικοπτέρων που απογειώνονται;

Τι κάνεις Αλέξη;

Εδώ σε θέλω…

Διότι όπως λέει πολύ εύστοχα ο απλός λαός που χρόνια τώρα κοροϊδεύεις, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.

Και δυστυχώς για σένα (και για εμάς) Αλέξη, you are no Kapodistrias…

Ταμτάκος ίσως…

Και πολύ λέω.

Strange Attractor