Μαθητές περιφερόμενοι ασκόπως…

Σήμερα το πρωί διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης παρατηρούσα διαρκώς μαθητές να περιφέρονται.

Στην πορεία, στα πάρκα, τα ίντερνετ καφέ, τους δρόμους, έξω από τα σχολεία.

Εκατοντάδες παιδιά, φαντάζομαι χιλιάδες σε όλη τη χώρα, που λόγω των καταλήψεων που γίνονται στα σχολεία βρίσκονται αναγκασμένα εκτός του φυσικού τους χώρου να περιφέρονται άσκοπα ολημερίς.

Την ίδια στιγμή στις ίδιες τις καταλήψεις το χάος είναι απίστευτο.

Το υπουργείο απειλεί μαθητές πως σε τρεις μέρες κατάληψης θα έχουμε παράταση του σχολικού έτους, αλλά δεν κάνει τίποτε για να βελτιώσει την εξαθλιωμένη εκπαίδευση.

Δάσκαλοι και καθηγητές λείπουν από παντού, στις σχολικές αίθουσες στοιβάζονται τριάντα άτομα, η θέρμανση παίζεται για φέτος, καταργεί την πληροφορική για να κρατήσει τα θρησκευτικά.

Αλλά και όταν δεν υπάρχει κατάληψη το δημόσιο σχολείο, στο οποίο επιστρέφει λόγω κρίσης και ένας μεγάλος αριθμός μαθητών από τα ιδιωτικά, αποτελεί ένα από τους πιο απαξιωμένους θεσμούς του ελληνικού κράτους.

Τα παιδιά μισούν το σχολείο που πηγαίνουν και τα σχολεία κάνουν τα πάντα για να οδηγήσουν τα παιδιά στην απαξίωση.

Λίγες μόνο μέρες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και ενώ μαθήματα δεν έχουν γίνει ακόμα στην πραγματικότητα λόγω απεργιών κλπ, τα σχολεία κανονίζουν εκδρομές στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, την Αράχωβα!

Την ίδια ώρα που οι μαθητές της τρίτης Λυκείου σχολούν δυο φορές τη βδομάδα στις 12 και μισή για να έχουν χρόνο για το φροντιστήριο και μια σειρά από πολύ σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν στην πόλη, όπως εκθέσεις, biennale, Δημήτρια, περνούν απαρατήρητα, καθώς κάνεις δεν ενδιαφέρεται να μπει στον κόπο ούτε καν να τις συστήσει στα παιδιά.

Λίγοι, προς τιμή τους, εκπαιδευτικοί παλεύουν μεμονωμένα για το αυτονόητο, για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και πολλοί, απογοητευμένοι, απλά διεκπεραιώνουν.

Την ίδια ώρα ανίκανοι πολιτικοί, ανθρωπάκια με γελοίες φιλοδοξίες προΐστανται δεκαετίες τώρα του Υπουργείου Παιδείας, εισάγοντας νομοσχέδια της συμφοράς και αλλάζοντας εξεταστικά συστήματα που αλληλοαναιρούν το ένα το άλλο.

Και κανείς δεν έχει το θάρρος να αυτοκτονήσει δημόσια για να εξιλεωθεί για τα κρίματα απέναντι στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της ελληνικής δημόσιας ζωής, την Παιδεία.

Επιστρέφοντας το μεσημέρι σπίτι τα παιδιά που περιφέρονταν όλο πρωί σήμερα σαν τις άδικες κατάρες θα αντιμετωπίσουν την αβεβαιότητα, την άγνοια την παραίτηση, γονιών που πνίγονται σε προβλήματα επιβίωσης, που όμως και σε καιρούς ευημερίας που προηγήθηκαν δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά με το που οδηγούνταν η εκπαίδευση στη χώρα μας.

Με ένα ιδιαίτερο εξάλλου λύνονταν πάντα όλα...

Γιώργος Τούλας

Παράλλαξη