Μια Ζωή Σικέ (30)

Από μικρό παιδί λοιπόν με απασχολούσε το εξής ηθικό πρόβλημα: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, ορκίζονται ο ένας στον άλλο αιώνια πίστη κλπ.

Παντρεύονται δε συνειδητά, και χωρίς βία.

Όταν όμως χωρίσουν, ή όταν ο άνδρας πεθάνει, είναι ζήτημα χρόνου για τη γυναίκα να πάει να πηδηχτεί με άλλον.

Πολλές φορές ο χωρισμός έρχεται για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Βέβαια δεν μιλάω για αυτές που ούτως ή άλλως τις θεωρώ πιρπιτσόλια.

Μιλάω για τις άλλες, τις τίμιες, που…. ορκίστηκαν στο στεφάνι τους.

Πως λοιπόν πάνε με άλλον μόλις χωρίσουν;

Τι έγινε η αιώνια πίστη;

Έπαψε να ισχύει με την έκδοση ενός χαρτιού;

Ε λοιπόν, αυτό το χαζό πραγματάκι με απασχολούσε στα δεκαπέντε μου και με απασχολεί και τώρα.

Θυμόσαστε στα μέσα της δεκαετίας του `90, έναν Σέρβο διάσημο και ζάπλουτο μπασκετμπολίστα (νομίζω του Άρη), που πάνω στην τσαντίλα του κτύπησε με το κεφάλι την μπασκέτα, και έμεινε παράλυτος;

Ε, λοιπόν, μέσα σε τρεις μήνες, η αγαπημένη του σύζυγος, που τον «λάτρευε», τον παράτησε σύξυλο, και άνοιξε για αλλού πανιά.

Έχω μάθει και έχω ζήσει αρκετά, έχω καταλάβει ουκ ολίγα.

Φλερτάρω μερικές φορές και με την θεωρία της σχετικότητας.

Αυτό όμως το θέμα της υποκρισίας, γιατί περί στυγνής υποκρισίας πρόκειται, δεν το κατάλαβα ποτέ μα ποτέ. Θα πεθάνω με την απορία.

Βέβαια, βοηθά κάπως η βιολογία, η οποία λέει πως η φύση τα προβλέπει όλα, με αποτέλεσμα το θηλυκό (σε όλα τα είδη) να επιδιώκει την συνεύρεση κλπ με το πιο ισχυρό αρσενικό, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση των απογόνων της.

Και στην δική μας την περίπτωση, την πολιτισμένη, ισχυρό αρσενικό είναι το έχον χρήμα. Έτσι απλά.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι όλες οι γυναίκες είναι το ίδιο πουτάνες, και μόνο η μάννα του καθενός μας ίσως να εξαιρείται. Δεν ξέρω.

Κι`εγώ κάποτε έτσι πίστευα.

Όταν μάλιστα μια φορά είδα σε τσόντα ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!!! μια γυναίκα να κάνει τα πάντα με άλογα, σκυλιά, και γουρούνια, πείστηκα τελείως.

Ήμουν και μικρός, και δεν ήθελα πολύ.

Αργότερα, και κατά διαβολική σύμπτωση, έπεφτα συνέχεια σε γυναίκες που αργά η γρήγορα με πρόδιδαν.

Βέβαια τέτοιες κολλούσα τέτοιες έβρισκα.

Αλλά οι νόμοι της στατιστικής με έκαναν να πιστεύω ότι τελικά όλες είναι έτσι.

Ότι δηλαδή, έχουν τη πουτανιά δεύτερη φύση. Αδάμ και Εύα…

Μέχρι που γνώρισα την λεγάμενη.

Και αγαπηθήκαμε και συζήσαμε και τραλαλά και τραλαλό.

Πίστεψα λοιπόν ότι είχα πέσει θύμα της απολυτοσύνης μου και της υπερβολής που με διακρίνει.

Όλες οι γυναίκες δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν και σωστές.

Όμορφες, μορφωμένες και προ πάντων ηθικές.

Πιστές στον έρωτά τους.

Τον ένα και αποκλειστικό.

Αμ δε... Η Λέρος είναι γεμάτη από άνδρες που πίστεψαν κάτι παρόμοιο, και την πάτησαν. Και δεν συνήλθαν.

Εγώ ακόμα να συνέλθω.

Βέβαια πέσανε οι απαραίτητες δικαιολογίες, αλλά αυτές είναι που μεγάλωσαν το αίσθημα της πικρίας.

Το να ακούς τη γυναίκα στην οποία πίστεψες ότι διαφέρει, ότι είναι πανέξυπνη, επιστήμων, και ερωτευμένη μαζί σου, το να ακούς λοιπόν τον άγγελο της ζωής σου να σου λέει ότι το έκανε επειδή την παραμελούσες και κάπου ήθελε επιβεβαίωση!!!

Θεέ των απανταχού πιρπιτσολιών φώτισέ την.

Ή εμένα τουλάχιστον.

Η τελευταία Κατίνα της τελευταίας συνοικίας θα απέφευγε κάτι τόσο κοινότυπο. Θα έλεγε κάτι πιο ορίτζιναλ.

Κάτι που να σε βοηθήσει βρε άνθρωπέ μου να το δεχτείς καλύτερα.

Αν είναι ποτέ δυνατόν να δεχτείς κάτι τέτοιο.

Πες ότι ήταν πανέμορφος, ότι με μισούσες, ότι ήσουν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, κάτι τέλος πάντων. Όχι όμως αυτό που είναι γραμμένο σε κάθε ΑΡΛΕΚΙΝ. Όχι εσύ που νόμιζα ότι ξεχώριζες.

Ξανά λοιπόν στα ίδια σκατά.

Λάσπη είμαστε, και μάλιστα νοθευμένη με κοπριά.

Συνεχίζεται…