Οι σειρήνες της πρόοδου…

Ποία η διαφορά ανάμεσα στα sneakers της σκαρφαλωμένης στα κάγκελα της ΕΡΤ Ραχήλ Μακρή και στις γόβες της Θεοδώρας Τζάκρη;

Κατ’ αρχάς είναι ζήτημα τιμής, διότι όση αερόσολα κι αν βάλεις, δεν μπορείς να πιάσεις την τιμή του ζεύγους Louboutin, που κοστίζει όσο δύο βασικοί μισθοί.

Είναι και θέμα στυλ, αέρα, προσαρμογής στις υφολογικές απαιτήσεις του περιβάλλοντος.

Αλλο να είσαι στα κάγκελα και να απαγγέλλεις το μάθημα Ιστορίας διαλαλώντας πως το έμαθες, επιτέλους, ότι η χούντα δεν έπεσε το ’73 και άλλο να προσέρχεσαι στη Βουλή για να ψηφίσεις για την πρόταση μομφής.

Και να αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη της ψήφου σου.

Ποίον το εξόχως πολιτικόν της στάσης της;

Μην ανησυχείτε υπέρ το δέον. Εξήγησε γιατί ψήφισε «ναι» στην πρόταση μομφής, επαναλαμβάνοντας με δικά της λόγια ό,τι ακούστηκε επί τρεις ημέρες από μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση, περί κυβερνήσεως που παίρνει εντολές με μέιλ, βάζει φόρους και καταστρέφει τον λαό.

Αφ’ ης στιγμής λοιπόν η κ. Τζάκρη μίλησε πολιτικά, πιο πολιτικά δεν γίνεται, οποιαδήποτε κουβέντα περί γόβας και εμφάνισης αυτομάτως δεν μπορούσε παρά να θεωρηθεί «σεξιστική» επίθεση.

Ευκαιρία ζητούσαν οι σειρήνες του φεμινισμού και πάσης προόδου να αναλάβουν την υπεράσπισή της.

Διαμαντοπούλου, Ρεπούση, Ξενογιαννακοπούλου μάς υπενθύμισαν πως οι γυναίκες πολιτικοί είναι θύματα σεξιστικών επιθέσεων, σε αντίθεση με τους άνδρες συναδέλφους τους, οι οποίοι είναι απλώς θύματα επιθέσεων.

Δηλαδή τι να πει και ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος και ο Κ. Καραμανλής –περί του νεοτέρου πρόκειται– όταν η κουβέντα έρχεται στα κιλά που μπορεί να αντέξει ένας οργανισμός της κατηγορίας homo erectus;

Και όταν ο ΓΑΠ, με το χοροπηδηχτό του βηματάκι, τους κοιτάει από το ύψος της ενόργανης και του καγιάκ;

Και αν η αναφορά στις γόβες της κυρίας Τζάκρη συνιστά σεξιστική παρεκτροπή, τότε πώς θα χαρακτηρίσεις την αναφορά στη νοημοσύνη του ΓΑΠ ή την ευφυΐα ενός Μιχελογιαννάκη;

Είναι ζήτημα τιμής, στυλ και φύλου.

Οι σκυλοκαβγάδες μεταξύ αρσενικών επιτρέπονται ως το σημείο που δεν θα γίνει αναφορά σε γόβα, κι ας μην είναι δωδεκάποντη, ούτε στιλέτο.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μία από τις ενοχλητικότερες πλευρές του χιούμορ των πολιτικών μας είναι ότι, ως επί το πλείστον, δεν έχουν χιούμορ.

Και αυτό που έχουν σου θυμίζει μάλλον κυριακάτικη έξοδο από το κέντρο εκπαιδεύσεως.

Κοινώς, από πλάκα άλλο τίποτε, από χιούμορ όμως άσ’ τα να πάνε.

Σύνδρομο ελληνικής κομεντί δεκαετίας του εξήντα με εβδομήντα;

Γιατί όχι.

Και αν ο Αβραμόπουλος και ο Παναγιωτόπουλος ντύνονται σαν βιομήχανοι του Δαλιανίδη, τότε γιατί να μην ντυθεί και η Θεοδώρα Τζάκρη πολύφερνος νύφη, αφού στο τέλος κάθε κομεντί που σέβεται τον εαυτό της γίνεται κι ένας γάμος;

Πάω να σοβαρευτώ, να γλιτώσω από τον σεξισμό μου, έμφυτο ή επίκτητο δεν ξέρω, όμως εκείνος καραδοκεί εκεί που δεν τον περιμένεις.

Και βλέπω απέναντί μου τις τρεις σειρήνες του φεμινισμού, της πλάκας και της προόδου, με το δάχτυλο υψωμένο να μου λένε: «Δεν φτάνει που είσαι συντηρητικός, είσαι και σεξιστής. Να δούμε τι άλλο θα σου βρούμε».

Τη λύση μού την έδωσε ο κ. Στρατούλης, ο οποίος είπε πως οι αντιμνημονιακοί δεν είναι σεξιστές, είναι ζήτημα ήθους.

Και το είπε στα σοβαρά, σας διαβεβαιώ, εξίσου σοβαρά όπως ο άλλος που είπε πως το Μνημόνιο αυξάνει την ομοφυλοφιλία, άρα μειώνει τις γεννήσεις, και όλ’ αυτά τα κάνουν οι πολυεθνικές για να μην ξοδεύονται σε μαζικούς ψεκασμούς.

Οπότε μάλλον θα πρέπει να καταταγώ στις τάξεις των αντιμνημονιακών για να γλιτώσω από τα σεξιστικά μου αντανακλαστικά.

Διότι είναι η αλήθεια ότι δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω: τα sneakers της Ραχήλ Μακρή στα κάγκελα ή τις γόβες της κυρίας Τζάκρη;

Οτιδήποτε, αγαπητέ, οτιδήποτε, αρκεί να μη με πάρουν είδηση οι σειρήνες της προόδου.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή