Μπάτε σκύλοι αλέστε…

Έχω γράψει πάμπολλες φορές, σε σημείο να γίνομαι κουραστικός, ότι πέρα από την κρίση και την οικονομική ανέχεια, υπάρχουν και χειρότερα πράγματα, όπως είναι η ανομία και η εγκληματικότητα.

Καλώς ή κακώς, η φτώχια συνηθίζεται, και κάποτε μάλιστα ξεπερνιέται.

Ο φόβος όχι.

Και αυτά τα τελευταία χρόνια, η εγκληματικότητα στη χώρα μας έχει φουντώσει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέρους της αστυνομίας.

Και λέω μέρους, διότι πέρα από την ΔΙΑΣ και μερικούς άλλους, οι περισσότεροι αστυνομικοί πετάνε αετό…

Όχι βέβαια ότι φταίνε οι ίδιοι, αν και μερικοί είναι φύσει «δημόσιοι υπάλληλοι» και δη ανεπαρκείς, αλλά είναι τέτοιο το όλο σύστημα, που ακόμη κι αυτούς που θέλουν να βοηθήσουν, τους δένει τα χέρια.

Τους απογοητεύει.

Να μιλήσω για την γενικευμένη ατιμωρησία;

Για τις ποινές χάδια των δικαστηρίων;

Για τις αποφυλακίσεις, τις αναστολές, τις άδειες κρατουμένων, και πάει λέγοντας;

Φυσικό και επόμενο είναι ο μέσος αστυνομικός, όταν βλέπει τους κόπους του να πηγαίνουν χαμένοι, και το «σύστημα» να χαϊδεύει ακόμη και σκληρούς κακοποιούς που έχουν συλληφθεί με χίλιους κινδύνους, να τα παρατάει, να σηκώνει ψηλά τα χέρια, και να λέει «δεν βαριέσαι… εγώ θα σώσω τον κόσμο»;

Και αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για την κοινωνία μας.

Διότι έχει και η Αμερική (φερ ειπείν) σκληρή εγκληματικότητα, αλλά έχει παράλληλα και σκληρή αστυνόμευση.

Και αν τυχόν συλληφθεί κάποιος κακοποιός στο Αμέρικα, τότε ξέρει πολύ καλά τι του επιφυλάσσει το σύστημα.

Στα καθ ημάς όμως, σε αυτή τη Ντίσνεϊλαντ της ατιμωρησίας, το σύστημα ευνοεί τους «κακούς».

Με αποτέλεσμα να απογοητεύει και τους «καλούς», και έτσι να αυτοτροφοδοτείται πολλαπλασιαστικά η εν γένει παραβατικότητα.

Θα αναφέρω δυο ενδεικτικά περιστατικά:

Το ένα μου το μετέφερε φίλος, το άλλο το έζησα ο ίδιος.

Στο πρώτο, μια παρέα δυο τριών Αλβανών εφήβων στη Περαία της Θεσσαλονίκης επιτέθηκαν ένα βράδυ σε συνομήλικό τους Έλληνα.

Έτυχε και ο νεαρός ήταν από μικρό παιδί γνώστης πολεμικής τέχνης και τους πλάκωσε στο ξύλο.

Έλα όμως που οι εν λόγω Αλβανοί, όπως άλλωστε κάθε παραβατική συμμορία που σέβεται τον εαυτό της, βασίζεται στο μπούγιο για να επιβληθεί, οπότε μετά από μερικές ημέρες καμιά δεκαριά συμπατριώτες των δαρμένων την έστησε στον πιτσιρικά, τον έκανε γκάιντα στο ξύλο, με αποτέλεσμα σήμερα να νοσηλεύεται με σπασμένα πλευρά κλπ στο νοσοκομείο, και οι γονείς του να είναι σε κατάσταση σοκ.

Και πάλι καλά, αφού θα μπορούσαν κάλλιστα να τον μαχαιρώσουν…

Στην ερώτησή μου για το αν τους έπιασαν, ο φίλος μου απάντησε πως ναι, και πως σε δυο ώρες τους άφησαν ελεύθερους αφού … είναι ανήλικοι.

Τόσο καλά.

Τώρα, αν το παιδί αυτό μεγαλώσει μισώντας το σύστημα και πάει να οργανωθεί σε καμιά Χρυσή Αυγή, ή σε τίποτα Πυρήνες της Φωτιάς, θα φταίει;

Ή αν οι εν λόγω έφηβοι Αλβανοί, εξελιχτούν σε κανονικούς μαφιόζους, ποντάροντας στην φιλευσπλαχνία του δικανικού μας συστήματος, θα πρέπει να εκπλαγούμε;

Το δεύτερο περιστατικό το έζησα εγώ.

Ήταν την περασμένη Κυριακή, οπότε και είχαμε εγκαίνια της «νέας» νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη, με πολλά χάπενιγκ, σόου, κλπ.

Από το πρωί οι δρόμοι έκλειναν από την τροχαία, έτσι ώστε ο πολύς κόσμος που κατέβαινε στη παραλία να μπορέσει απολαύσει την ημέρα του χωρίς τροχοφόρα.

Η όλη ατμόσφαιρα ήταν εορταστική.

Σε κάποια φάση, στην διασταύρωση των οδών Μητροπόλεως και Παύλου Μελά, δυο βήματα από την παραλία, με τον κόσμο να κατεβαίνει κατά εκατοντάδες, και μπροστά ακριβώς σε έναν τροχονόμο, δυο νεαροί (αλλοδαποί) προσπαθούσαν να περάσουν τον δρόμο, χτυπώντας και κλωτσώντας τα αυτοκίνητα, και βρίζοντας τους οδηγούς τους, αν και το φανάρι ήταν πράσινο για τα αμάξια.

Ο τροχονόμος είπε στον έναν: «Πρόσεχε ρε φίλε… πράσινο έχουν τα αυτοκίνητα».

Η απάντηση του νεαρού τσαμπουκαλεμένου αλλοδαπού στο όργανο; «Άντε γαμ…ου ρε μαλάκα…».

Ο τροχονόμος έμεινε να τους κοιτάει άφωνος καθώς αυτοί απομακρύνονταν, κάνοντάς  του και χειρονομίες.

Να σημειώσω ότι σε απόσταση περίπου 50 μ πιο πέρα, υπήρχαν άλλοι δυο τροχονόμοι, ο ένας με μηχανή.

Τότε τον πλησίασα και του είπα, «γιατί δεν τους σταματάς»;

Με κοίταξε απορημένος, έως και αδιάφορος…

«Γιατί δεν ειδοποιείς τουλάχιστον την ΔΙΑΣ με τον ασύρματό σου για να τους ελέγξει»;

«Και τι θα γίνει; Οι μόνοι είναι… Τι θα τους κάνει»;

«Και μόνο ο έλεγχος που θα τους γίνει, κάτι είναι. Ίσως προβληματιστούν».

«Άσε μας ρε φιλαράκο. Πάρτην εσύ την ΔΙΑΣ…».

«Εγώ και να την πάρω δεν θα έρθει, ενώ εσύ είσαι συνάδελφός τους… θα κινητοποιηθούν».

Μου γύρισε τη πλάτη και έφυγε πιο πέρα.

Δεν τον κατηγορώ.

Τουναντίον τον κατανοώ.

Είναι κι αυτός απογοητευμένος από το σύστημα.

Διότι άντε και τους έλεγξε η ΔΙΑΣ.

Ε, και;

Άντε και τους συλλαμβάνανε για εξύβριση αστυνομικού οργάνου, για τεντιμποϊσμό ή τι άλλο δεν ξέρω…

Τι θα γίνονταν;

Τίποτα.

Το ελεήμον σύστημά μας θα τους άφηνε ελεύθερους σε χρόνο ντε τε.

Κι αυτό το ξέρουν τόσο οι ίδιοι οι αστυνομικοί, όσο και οι κακοποιοί, που πλακώνουν στη χώρα μας από όλο τον κόσμο, έχοντας μάθει πως εδώ είναι η χαρά του κάθε παραβατικού…

Και έτσι, από το έλασσον καταλήγουμε πολύ εύκολα στο μείζον (μιλάω για παραβάσεις και εγκλήματα).

Ξεχνώντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής, με το οποίο ο Ραλφ Τζουλιάνι καθάρισε κάποτε την «επικίνδυνη» Νέα Υόρκη, η οποία σήμερα είναι μια από τις πιο ασφαλείς μεγαλουπόλεις του πλανήτη.

Δυστυχώς όμως αυτά τα αυτονόητα είναι μόνο για τα αφελή αμερικανάκια.

Εμείς είμαστε Ελληναράδες, αφού...

Strange Attractor