Πλειστηριασμοί και εκλογικά μαθηματικά…

Η πρόσφατη ιστορία με τους πλειστηριασμούς αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τον γνωστό κανόνα ότι δηλαδή στις δημοκρατίες οι οικονομικές αποφάσεις που λαμβάνονται δεν ευνοούν κατ' ανάγκη την πλειοψηφία αλλά κυρίως μικρές συμπαγείς ομάδες συμφερόντων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κόστος μιας οποιασδήποτε απόφασης που ευνοεί μια μικρή ομάδα διαχέεται (στην ευρύτερη κοινωνία) ενώ τα οφέλη συγκεντρώνονται (στην ομάδα).

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι τα μέλη της ωφελούμενης ομάδας έχουν ισχυρότερα κίνητρα να ενεργοποιηθούν και να υποστηρίξουν την πρόταση σε σχέση με τα κίνητρα που έχουν τα μέλη της ευρύτερης κοινωνίας να ενεργοποιηθούν για να την καταπολεμήσουν.

Άρα και οι πολιτικοί έχουν ισχυρότερα κίνητρα να υποστηρίξουν ένα μέτρο που ωφελεί μία μικρή ομάδα ακόμα και αν αυτό το μέτρο ζημιώνει τη μεγάλη πλειοψηφία. Διότι οι ευεργετημένοι έχουν περισσότερα κίνητρα να τους υπερψηφίσουν από ό,τι οι ζημιωμένοι να τους καταψηφίσουν.

Αυτήν ακριβώς τη λογική της συλλογικής δράσης βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας με το θέμα των πλειστηριασμών.

Ο κ. Στουρνάρας με το «πάγωμα» των πλειστηριασμών αποδεικνύεται ότι σε έναν ταχύτατο χρόνο έχεί μάθει στην εντέλεια τα εκλογικά μαθηματικά που χρειάζεται ένας πολιτικός για να επιτύχει.

Δηλαδή, να υποστηρίζεις ένα μέτρο το οποίο ζημιώνει την ευρύτερη κοινωνία αλλά ωφελεί μία μικρή ομάδα.

Διότι το πάγωμα των πλειστηριασμών μπορεί μεν να ευνοεί όσους δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους, όμως έχει καταστροφικές συνέπειες για την ευρύτερη κοινωνία.

Ας δούμε μερικές απ' αυτές:

Πρώτον, αν οι τράπεζες γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πωλήσουν τα ακίνητα πού έχουν υποθηκευτεί για στεγαστικά δάνεια αυτό σημαίνει ότι ορθολογικά θα πάψουν στο μέλλον να παρέχουν τέτοια δάνεια.

Διότι φυσικά θα φοβούνται ότι οποιοσδήποτε πάρει ένα στεγαστικό δάνειο με υποθήκη το αγορασθέν ακίνητο δεν πρόκειται να το αποπληρώσει - στον βαθμό που δεν θα ρισκάρει τίποτα.

Κάτι που φυσικά θα ζημιώσει όλους τους νέους ανθρώπους που στο μέλλον θα θελήσουν να αγοράσουν ένα ακίνητο.

Δεύτερον, όσο οι τράπεζες δεν μπορούν να «ξεσκαρτάρουν» τα ενεργητικά τους τόσο θα κωλύονται να προχωρήσουν στις δανειοδοτήσεις που είναι τόσο απαραίτητες για να ξεκινήσει η οικονομία μας.

Είναι άκρως υποκριτικό να κατηγορεί κανείς αφενός τις τράπεζες ότι δεν διευκολύνουν τα δάνεια για επενδυτική δραστηριότητα όταν την ίδια στιγμή τους απαγορεύεις να περιορίσουν τις ζημιές τους.

Με άλλα λόγια λοιπόν το «πάγωμα» των πλειστηριασμών στον βαθμό πού κάνει τις τράπεζες να κλείνουν τη στρόφιγγα των δανειοδοτήσεων, οδηγεί σε μείωση των επενδύσεων και σε αύξηση της ανεργίας.

Τρίτον, το γεγονός ότι αν οι εγγυήσεις σε ακίνητα καθίστανται με το «πάγωμα» επισφαλείς, σημαίνει φυσικά ότι το ακίνητο θα πάψει πλέον να γίνεται δεκτό ως εγγυητικό στοιχείο για την απόκτηση ενός δανείου.

Το τι θα σημάνει αυτό για την οικονομική ζωή της χώρας δεν χρειάζεται να το αναπτύξω...

Τέταρτον, το «πάγωμα» των πλειστηριασμών σημαίνει ότι οι τιμές όλων των ακινήτων κρατούνται σε ένα τεχνητά υψηλό επίπεδο.

Αυτό με τη σειρά του αποθαρρύνει οποιαδήποτε αγοραπωλησία ακινήτων ή επενδύσεις στην κτηματαγορά καθ' όσον κάθε ορθολογικός παίκτης προσμένει ότι οι τιμές θα πέσουν.

Με αποτέλεσμα ότι το «πάγωμα» των πλειστηριασμών στην ουσία να σημαίνει «πάγωμα» της κτηματαγοράς.

Αυτές είναι μερικές από τις αρνητικές συνέπειες του «παγώματος» για την ευρύτερη κοινωνία.

Που όμως ελάχιστη σημασία έχει για τα εκλογικά μαθηματικά.

Τάκης Μίχας

Protagon