Το εκκρεμές του καιροσκοπισμού.

O υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος στις 26 Νοεμβρίου 2013 κατέθεσε την ανάρμοστη για «ανώτατα» πνευματικά ιδρύματα τροπολογία, σύμφωνα με την οποία «οι φοιτητές των Aνωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων έχουν τη δυνατότητα να εξεταστούν στην εξεταστική περίοδο του Φεβρουαρίου και Ιουνίου 2014 σε όλα τα μαθήματα που οφείλουν, ανεξάρτητα εάν αυτά διδάσκονται σε χειμερινό ή εαρινό εξάμηνο».

Βέβαια, ο κ. Αρβανιτόπουλος αντιλαμβανόμενος, προφανώς, το ανάρμοστο της τροπολογίας του (ντροπολογίας του), έκανε την απίθανη δήλωση ότι «αυτονόητη προϋπόθεση για να συμμετάσχει στις εξετάσεις κάθε φοιτητής είναι η ολοκλήρωση των υποχρεωτικών 13 εβδομάδων διδασκαλίας ανά εξάμηνο, όπως προβλέπει ο νόμος»!

Προφανώς ο κ. Αρβανιτόπουλος κατέθεσε την τροπολογία αυτή ως αντάλλαγμα προκειμένου οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να σταματήσουν την απεργία και να αρχίσουν να λειτουργούν.

Ο κ. Αρβανιτόπουλος, ως καθηγητής που είναι, γνωρίζει πολύ καλά ότι τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ιδρύονται και λειτουργούν σε μια κοινωνία για να διδάσκεται και να αφομοιώνεται η σύγχρονη γνώση, αλλά και να παράγεται νέα γνώση.

Γνωρίζει επίσης ότι αυτή η γνώση δεν έχει σύνορα και ότι το κύριο, αυτονόητο χαρακτηριστικό της είναι η ανώτατη ποιότητά της.

Μου είναι αδιανόητο να πιστεύω -δεν μπορώ ούτε καν να το διανοηθώ- ότι ο σημερινός υπουργός Παιδείας δεν γνωρίζει τα ανωτέρω, που είναι αυτονόητα και στον απλό πολίτη.

Ο απλός δε πολίτης έχει και την απαίτηση τα πανεπιστήμια της χώρας του να είναι όχι μόνο φορείς της γνώσης, αλλά και των ιδεών για τη δημιουργία μιας σύγχρονης και ανταγωνιστικής κοινωνίας, η οποία να ανταποκρίνεται ισότιμα με άλλες χώρες στη σύγχρονη διεθνή επικοινωνία.
Με δεδομένα τα ανωτέρω αυτονόητα, γεννώνται ορισμένες απορίες.

Σήμερα τα προαναφερθέντα ιδρύματα είναι κλειστά για 12 εβδομάδες.

Αν υποθέσουμε ότι από την ερχόμενη Δεύτερα ανοίγουν, πώς θα αναπληρωθούν οι διδακτικές ώρες στο εναπομείναν χρονικό διάστημα μέχρι τις εξετάσεις του Φεβρουαρίου ή ακόμη και του Ιουνίου;

Το κάθε ακαδημαϊκό εξάμηνο έχει συγκεκριμένες ώρες διδασκαλίας, σεμιναρίων, πτυχιακών εργασιών, εργαστηριακών και πρακτικών ασκήσεων, όπως αυτών των κλινικών μαθημάτων των φοιτητών Ιατρικής, που είναι αναγκαία για την εκμάθηση και εμπέδωση των γνώσεων, την καλλιέργεια δεξιοτήτων και την απόκτηση συγκεκριμένων νοοτροπιών επαγγελματικής συμπεριφοράς.

Με ποιον τρόπο θα συμπιεστούν οι 12 εβδομάδες (τρεις μήνες) που χάθηκαν στο επόμενο χρονικό διάστημα, αφού αυτό είναι αφιερωμένο για συγκεκριμένες εκπαιδευτικές διαδικασίες;
To ερώτημα δεν είναι ρητορικό!

Έχει συγκεκριμένο πρακτικό περιεχόμενο και η απάντησή του είναι σαφής και την αναγνωρίζει ο κάθε απλός πολίτης: είναι αδύνατο οι διδακτικές ώρες των χαμένων 12 εβδομάδων να αναπληρωθούν στο επόμενο διάστημα.

Η όποια συμπίεση ή συμπύκνωση ωρών ή χρόνου γενικά δεν μπορεί εξ αντικειμένου να έχει το προσδοκώμενο εκπαιδευτικό αντίκρισμα.

Τότε γιατί γίνεται; Μα μας το λέει ο κ. Αρβανιτόπουλος, ο υπουργός Παιδείας: «Θα διευκολυνθεί η αποφοίτηση των φοιτητών περιορίζοντας το κόστος σπουδών που καταβάλλει η ελληνική οικογένεια».
Είναι σαφές ότι ο κ. Αρβανιτόπουλος προσπαθεί να αμβλύνει τις αρνητικές συνέπειες από την παρατεταμένη στασιμότητα των λειτουργιών των πανεπιστημίων, για την οποία σημαντικό -αν όχι αποκλειστικό- μερίδιο ευθύνης φέρει ο ίδιος, και να φαίνονται όλοι ικανοποιημένοι.

Ποιοι είναι αυτοί οι όλοι:

(1) Οι συμπορευόμενοι με τη νοοτροπία του κ. Αρβανιτόπουλου καθηγητές, οι οποίοι θα προσποιηθούν ότι δίδαξαν 13 εβδομάδες,

(2) οι γονείς, αφού η κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά τους να πάρουν το πτυχίο τους με λιγότερο «κόστος»,

(3) οι φοιτητές, οι οποίοι δεν θα «χάσουν» το εξάμηνό τους, και

(4) η κυβέρνηση, αφού με τις ενέργειες αυτές ο κ. Αρβανιτόπουλος πιστεύει ότι θα περιοριστεί το «πολιτικό κόστος»!
Γίνεται αντιληπτό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση καιροσκοπισμό, αφού ο κ. Αρβανιτόπουλος, συνεπικουρούμενος και από άλλες πολιτικές και πανεπιστημιακές δυνάμεις, με ακατάσχετες τροπολογίες αλλοίωσε συστηματικά μια σημαντική, μια σύγχρονη μεταρρύθμιση στo ελληνικό πανεπιστήμιο, που το 2011 ψηφίστηκε από τους 155 εκ των 300 βουλευτών (νόμος 4009 της κ. Διαμαντοπούλου).
Τα ΑΕΙ αντιμετωπίζονται από τις κοινωνίες της γνώσης ως φορείς φροντίδας τους, αλλά και διανοητικών και μη εφοδίων.

Εμείς καταφέραμε να ενσωματώσουμε στο ελληνικό πανεπιστήμιο αυτό που όλοι μας λοιδορούμε, δηλαδή το σαθρό πολιτικό μας σύστημα.

Ένα σύστημα πολιτικάντικο και πελατειακό.

Ένα σύστημα χωρίς προγραμματικούς στόχους, όραμα και ακαδημαϊκό λόγο. Κοντολογίς, ένα πανεπιστημιακό σύστημα που ταλαντώνεται στο εκκρεμές του καιροσκοπισμού.

Απορώ πώς δεν «κουράστηκε» ακόμη!

Αστέριος Κατσαμούρης

Μακεδονία