Εις υγείαν των κορόιδων…

Ή αλλιώς: Με την κουτάλα επ’ ώμου….

Έχοντας «φάει» δυο ολόκληρα σχεδόν χρόνια από τη ζωή μου στο στρατό, και μάλιστα στην καλύτερη μου ηλικία, έχω σχηματίσει άποψη για αυτόν.

Και δεν είναι και πολύ καλή.

Σε γενικές γραμμές οι ένοπλες δυνάμεις μας λειτουργούν όπως και το εν γένει δημόσιο μας.

Κοινώς μπάχαλο.

Απλά εκεί, η όποια ανικανότητα, δυσλειτουργία, ή αναποτελεσματικότητα, καλύπτονται πίσω από την λεγόμενη πειθαρχία… που στο δημόσιο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.

Και βέβαια τι να περιμένει κανείς όταν η πολιτική ηγεσία του στρατεύματος συμπεριλαμβάνει την … Φώφη;

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Ανέκαθεν ήμουν οπαδός του επαγγελματικού στρατού, ο οποίος στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, και με βάση το είδος των συγκρούσεων που σημειώνονται, είναι σαφώς πιο ευέλικτος, και άρα πιο χρήσιμος.

Κλασικό παράδειγμα η χρόνια αντιπαράθεση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, επί εποχής ψυχρού πολέμου, με την Αμερική να διαθέτει σχετικά ολιγάριθμο εθελοντικό- επαγγελματικό στρατό, και την Σοβιετική Ένωση μεγάλο σε αριθμούς  στρατό, βασισμένο όμως στην γενική στράτευση όλων.

Και όμως, όχι μόνο ήταν ίδιες από πλευράς στρατιωτικής ισχύος, αλλά η πρώτη κέρδισε και τον «πόλεμο» τελικά.

Αποδεικνύοντας ότι η οργάνωση και ο επαγγελματισμός υπερτερούν του μπούγιου.

Κάπως έτσι κυριαρχούσαν και στην αρχαιότητα οι Ρωμαϊκές λεγεώνες, διαλύοντας υπέρτερες σε αριθμό, πλην όμως ανοργάνωτες,  δυνάμεις των «βαρβάρων».

Συνεπώς, οι απόψεις μου περί στράτευσης δεν είναι και τόσο θετικές, ούτε ιδιαίτερα «πατριωτικές».

Από κει και πέρα όμως, πήγα και υπηρέτησα με φιλότιμο, χωρίς ποτέ να σκεφτώ να ξεφύγω, όπως θα μπορούσα εύκολα καθώς είχα ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, και τα διάφορα παραθυράκια του νόμου ήταν ευνοϊκά.

Δυστυχώς όμως, στο Ελάντα, δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο.

Για αυτό, εδώ και δεκαετίες έχω βαρεθεί να ακούω για τους «επώνυμους», και δη τους σελέμπριτι που ΔΕΝ πάνε φαντάροι.

Λες κι αυτοί είναι οι εκλεκτοί, και όλοι οι υπόλοιποι οι μακάκες, που όμως τους χειροκροτούν (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου).

Και ως ένα βαθμό δέχομαι την άποψη του να έχει το δικαίωμα κάποιος συνειδητά να μην υπηρετήσει στρατιώτης.

Μάλιστα, τα παλιά χρόνια μπορώ να πω ότι θαύμαζα τους αντιρρησίες συνείδησης, ή τους μάρτυρες του Ιεχωβά, που ναι μεν δεν υπηρετούσαν, είχαν όμως το σθένος και αποδέχονταν τις όποιες συνέπειες, που τότε ήταν ακόμη και εγκλεισμός σε στρατιωτικές φυλακές στον Αυλώνα (νομίζω).

Έτσι ναι!

Δεν θες να πας φαντάρος κύριε, για όποιον λόγο επικαλείσαι; Καλώς,  αλλά θα υποστείς και θα βιώσεις τις συνέπειες.

Εκεί σε παραδέχομαι.

Αυτό που δεν παραδέχομαι είναι οι φυγόστρατοι, άλλος δήθεν τρελός, άλλος δήθεν τυφλός, και άλλος δήθεν μανιοκαταθλιπτικός, που πετυχαίνουν συνεχείς αναβολές, και στο τέλος την σκαπουλάρουν (όντας υγιέστατοι) και μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα, με κάποιους μάλιστα απ αυτούς να μας το παίζουν και εθνικοί κήνσορες.

Ακόμη θυμάμαι τον ξανθό εκείνο τραγουδιστή τσιφτετελοπόπ, που οπτικά θυμίζει τον Μπρούνο του Μπόρατ, που δικαιολογήθηκε ότι δεν θέλει να πάει φαντάρος διότι λόγω οικονομικής κρίσης και ύφεσης, αισθάνεται «ευάλωτος».

Μάλιστα…

Συμφωνώ να πάρει κάποιος τρελόχαρτο, αλλά ρε παιδιά, να υποστεί τις συνέπειες, που κάποτε ήταν να μη μπορεί να μπει στο δημόσιο, να μη μπορεί να έχει δίπλωμα οδήγησης, να μη μπορεί να ψηφίζει ή να εκλέγεται, να μη  μπορεί να έχει άδεια οπλοφορίας, κλπ.

Ή τουλάχιστον αυτά νομίζω ότι ίσχυαν (ή ισχύουν) στα χαρτιά.

Διότι στη πράξη, έχει αποδειχτεί ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει, με παραδείγματα φυγόστρατων που έχουν γίνει βουλευτές, ακόμη και υπουργοί εθνικής άμυνας!

Χώρια εθνικοί μας σωτήρες!

Άλλοι πάλι διαθέτουν άδειες οπλοφορίας, και μάλιστα χάνουν(!) τα πιστόλια τους επανειλημμένα, και τους δίνονται νέες άδειες, όντας «ψυχοπαθείς» με την επίσημη βούλα κάποιας στρατιωτικής ιατρικής επιτροπής.

Για να μη μιλήσω για διάσημους διασκεδαστές, τραγουδιστές, γκόμενους εθνικών μας μπίμπο, και άλλους τέτοιους χαζοχαρούμενους που αν και φοβήθηκαν το χακί, εν τούτοις και οδηγούν, και ψηφίζουν, αλλά και χτυπιούνται όλη νύχτα στις πίστες των κωλάδικων.

Κατά τα άλλα είναι ανήμποροι, και δεν μπορούν να υπηρετήσουν (έστω για ελάχιστους μήνες) την πατρίδα.

Τελευταίο παράδειγμα ο «σκληροτράχηλος» στην όψη εθνικός μας μάγειρας, αυτός τον οποίον θαυμάζουν και λιγουρεύονται καθημερινά όλες οι κυράτσες νοικοκυρές της χώρας (αλλά και πολλοί «αρσενικοί»), ο οποίος όμως παρά τα πολλά και άγρια τατουάζ, αποδεικνύεται ότι κατά βάθος είναι γατούλα, και δεν δύναται να φέρει όπλο ή να φοράει άρβιλα, διότι ποιος ξέρει τι προσωπικούς νταλκάδες κουβαλάει κι αυτός (ιατρικό απόρρητο μάλλον).

Ναι, αλλά λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Δεν θα μπορούσε ο εν λόγω μάγκας να υπηρετήσει μια ήπια θητεία κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα, ήτοι να μαγειρεύει για τα φαντάρια μας, ή έστω σε καμιά στρατιωτική λέσχη;

Να κάνει δηλαδή και αυτός το πατριωτικό του (λέμε τώρα) καθήκον, ανακατεύοντας γκουρμέ φασολάδες με τη κουτάλα του, και να συμμετάσχει έτσι στην λεγόμενη ισονομία περί της οποίας τόσος λόγος γίνεται από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τότε που κλείνουμε τα μάτια μας;

Εκτός και αν όλα αυτά που διδάσκουμε στα παιδιά μας είναι απλά λόγια του αέρα, ίσα ίσα για να μασάνε οι πολλοί και να ζουν εις βάρος τους οι λίγοι, οι εκλεκτοί, οι μαϊντανοί.

Επ’ ώμου την κουτάλα λοιπόν, και φύγαμε κύριε μάγειρα.

Και μετά φτιάχνουμε και μια μπεσαμέλ… για την σκοπιά.

Strange Attractor