Γιατί επανέρχονται τα σενάρια της δραχμής;

Η γερμανική έκδοση της Wall Street Journal επανέφερε χθες το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.  

Κατά το δημοσίευμα: "Το ερώτημα – κλειδί για τους οικονομολόγους, κατά πόσο η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, βρίσκεται στη σχέση εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές της. Το 2012 και το 2013 η επιστροφή στη δραχμή απέτυχε επειδή η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από μόνη της. Το 2014 όμως οι οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα και το θετικό εμπορικό ισοζύγιο θα διαθέτει τα οικονομικά αποθέματα για να εγκαταλείψει την ευρωζώνη". 

Η Wolfgang Munchau στους Financial Times εντοπίζει τον αδύναμο κρίκο που θα μπορούσε να προκαλέσει ένα επόμενο παγκόσμιο κραχ, την Ευρωζώνη.
Πλέον αδύναμος κρίκος βέβαια παραμένει η Ελλάδα.

Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις από το εσωτερικό εύκολα διαπιστώνουν πως οι μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν την Ελλάδα οικονομία ανταγωνιστική και την κοινωνία, κοινωνία πολιτών, δεν έχουν προχωρήσει.
Η κλεπτοκρατική και ολιγαρχική δομή εξουσίας και οικονομίας που κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει με μια τριτοκοσμική χώρα παραμένουν αναλλοίωτες.
Μέρος της εγχώριας κλεπτοκρατίας απεχθάνεται το διεθνή ανταγωνισμό και τις ανοιχτές αγορές και προτιμά τα «λίγα» και «σίγουρα» μιας περιθωριακής χώρας και οικονομίας όπου θα κάνει κουμάντο η ίδια με κληρονομικό τρόπο.
Το σύστημα της κλεπτοκρατίας δεν αφορά μόνο τις 100 οικογένειες στην κορυφή της πυραμίδας, αλλά και άλλες 1.000 συναρτώμενες από αυτές, τους 5-10.000 συνδικαλιστές που έχουν μερίδιο της συμμετοχής τους στο σύστημα εξουσίας (τον τελευταίο καιρό είδαμε πως ανταμείβονται οι συνδικαλιστές για τις υπηρεσίες τους στον ιδιωτικό τομέα με τον αντιμνημονιακό βουλευτή και τραπεζικό συνδικαλιστή ή με τον αντιμνημονιακό επίσης συνδικαλιστή της ΓΕΝΟΠ με την Offshore στην Κύπρο. Είναι δυο από τις χαρακτηριστικές κορυφές του παγόβουνου) αφορά επίσης μερικές εκατοντάδες χιλιάδες των προστατευόμενων συντεχνιών και των πελατών του δημοσίου...
Όλο αυτό το σύστημα κλεπτοκρατίας χρησιμοποιεί σαν ιδεολογικούς μανδύες ελέγχου των αντιδράσεων διάφορες ακραίες ιδεολογίες δεξιές ή αριστερές οι οποίες είναι «νεκρές» και δεν μπορούν να γονιμοποιήσουν βιώσιμες εναλλακτικές προτάσεις.

Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα έχει τα μεγαλύτερα σταλινικά και ναζιστικά κόμμα στην Ευρώπη και ταυτόχρονα είναι η πιο φτωχή χώρα στην περιοχή( φτωχή σε μυαλό αλλά και βιοτικό επίπεδο).
Έχουμε ξαναγράψει το παράδειγμα των συνοικισμών με πλούσιες αυθαίρετες βίλες, όπου  οι κλεπτοκράτες στην περιφέρεια του οικισμού φροντίζουν να δίνουν οικόπεδα για να χτίσουν αυθαίρετα επίσης, φτωχές πολυμελείς οικογένειες.

Κάθε φορά που πάνε οι μπουλντόζες να εφαρμόσουν τους κανόνες του κράτους δικαίου και της κοινωνίας των πολιτών, δεν βγαίνουν μπροστά οι πλούσιοι, αλλά οι πολύτεκνες μητέρες  που θα μείνουν άστεγες αν γκρεμιστούν τα αυθαίρετα.
Με τον τρόπο αυτό μακροημερεύουν και οι βίλες χάρη στη συμπάθεια της κοινωνίας για τους αδύναμους.
Έτσι, ακριβώς είναι δομημένη η ελληνική ολιγαρχία, τα μεγάλα προνόμια τα υπερασπίζονται στην πρώτη γραμμή αυτοί που υπερασπίζονται τα μικρά προνόμια με ιδεολογικούς μανδύες διάφορες αρλούμπες περί σοσιαλισμού και εθνικισμού σαν το κερασάκι στην τούρτα.
Αυτός είναι ο λόγος που μετά τρία χρόνια κρίσης ελάχιστα έχουμε καταλάβει για τα αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία της δημοσιογραφίας διαμορφώνει γνώμες  στα πρωϊνάδικα, μεσημεριανά  και τα νυχτερινάδικα, μεταξύ αυτών και  οι γνωστότεροι των απατεώνων και πλουσιότεροι των απολαβών, που διαπρέπουν ως αντιμνημονιακοί υπερασπιστές του λαού.  
«Πες τον πόνο σου σε ένα εκατομμυριούχο...» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος πολλών εκπομπών που χαϊδεύουν αυτιά και κατευθύνουν γνώμες...
Αντί να εστιάσουμε στα αίτια της κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας μας, για να τα διορθώσουμε έτσι ώστε σαν οικονομία να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα και να δώσουμε κίνητρα για καινοτομία, προσπαθούμε να αποδώσουμε σε άλλους τις ευθύνες των δεινών μας.

Ακριβώς όπως συνηθίζει ο μέσος ανεπαρκής άνθρωπος να έχει μια αντικειμενική επίγνωση της κατάστασής του.
Το στοίχημα για την Ελλάδα δεν έχει χαθεί ακόμη, χάρη στην επιμονή των εταίρων στην Ευρώπη και τη Δύση, αλλά δεν έχει κερδηθεί και οριστικά.
Μετά το 2012 που αποφύγαμε τα χειρότερα (προσωρινά ή οριστικά θα δείξει το μέλλον...) το 2014 έχει πολλές πιθανότητες να αναδειχτεί σε μια αντίστοιχη χρονιά...
Η κυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα έχει επικεντρώσει τις προσπάθειες στην αναδιάρθρωση του χρέους και στην πορεία αυτή έχει διαπράξει μερικά σφάλματα, κυρίως στην υπερβολική φορολόγηση όσων πληρώνουν φόρους ή κάποια άστοχα μέτρα από άποψη απόδοσης όπως ο φόρος στα καύσιμα (θέρμανση)... 

Αν δεν προκάνει στο ευνοϊκό κλίμα της αναδιάρθρωσης να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, η έξοδος στη δραχμή θα αποτελέσει τη μόνη διέξοδο η οποία θα φαίνεται πιο ρεαλιστική όσο οι καταθέσεις που πληρώνουν φόρους και εισφορές εξαντλούνται.
Αν δεν το καταφέρει, όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά.

Το σύστημα αναζητεί το πολιτικό «κορόιδο» στο οποίο θα χρεώσει τις συνέπειες της κατάρρευσης που θα σηματοδοτήσει η έξοδος.
Καθώς υπάρχει λειψανδρία προσώπων με επίγνωση και αντίληψη οι προσφορές είναι πολλές.
Κατά τα λοιπά καλή χρονιά... και όπως είπαμε χθες ευτυχισμένο το 2014.

Κώστας Στούπας

Capital.gr