Όπα η επανάσταση…

Εάν αποφασίσει κανείς να παρακολουθήσει συστηματικά, και να πάρει στα σοβαρά τα περισσότερα ΜΜΕ, τα μπλόγκς, κλπ τότε θα του σχηματιστεί η πεποίθηση ότι ζούμε στην Αλβανία του Ενβέρ (στη καλύτερη περίπτωση).

Αν όχι στη Γερμανία του Αδόλφου…

Αν μάλιστα πει κανείς να ακολουθήσει τον Τράγκα ή το Χωνί στις διαπιστώσεις τους, τότε ο Καρυωτάκης φαντάζει μεγάλος… διασκεδαστής.

Το «έχουμε χούντα αφού» κυριαρχεί σχεδόν παντού, ενώ οι κυβερνώντες μας είναι «δοσίλογοι και τσιράκια των ξένων αφεντικών», που έχουν βάλει σκοπό τους να διαλύσουν τον ελληνισμό, είτε ψεκάζοντας, είτε εξαθλιώνοντας τον.

Είτε και τα δυο μαζί (το λέει και ο Καπερνάρος).

Την ίδια ώρα βεβαίως που τα μπαράκια, οι ταβέρνες, ακόμη και τα σκυλάδικα δουλεύουν στο φουλ…

Τους καταλαβαίνω όλους αυτούς τους αντιμνημονιακούς αγαναΧτιστές.

Βρήκαν γήπεδο και παίζουν…

Στη χώρα της θεσμοθετημένης ατιμωρησίας και της επιβράβευσης της γρηγοράδας και της λαμογιάς (χώρια της ημιμάθειας) ο καθένας λέει ότι του κατέβει, και είναι ότι δηλώσει.

Και όπως ήταν μόδα κάποτε να δηλώνεις αριστερός και δημοκράτης, τώρα είναι μόδα να δηλώνεις αντισυστημικός και αγαναΧτιστής, με κεντρικό σου σύνθημα το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ (αφού θα πληρώσουν κάποιοι άλλοι για σένα).

Στον μισό αιώνα και βάλε που ζω, ανέκαθεν ήμουν αντικυβερνητικός.

Είτε λόγω οικογενειακών καταβολών, είτε λόγω προσωπικών ιδεοληψιών.

Και σας πληροφορώ ότι είναι η πιο εύκολη στάση ζωής.

Η άρνηση για την άρνηση, και το ρίξιμο του φταιξίματος στους αρμόδιους είναι μια πάρα πολύ εύκολη μέθοδος για να περνάει κανείς στη πούδρα, χωρίς ευθύνες, και χωρίς αυτοκριτική.

Τη μία και μοναδική φορά που ψήφισα  κόμμα εξουσίας ήταν το 1993, όταν έριξα το κουκί μου στο Πασόκ, προκειμένου να ξεφορτωθούμε τη χειρότερη κυβέρνηση (του Μητσοτάκη) που είχε γνωρίσει μεταπολεμικά ο τόπος.

Τόσο πριν, όσο και μετά, πάντοτε υποστήριζα και ψήφιζα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Μέχρι και Αλαβάνο ψήφισα κάποτε, για να μπει στη βουλή… τόσο αθώος ήμουν.

Σε ευρωεκλογές μάλιστα ψήφισα τρεις φορές τον … Κολλάτο!

Σήμερα, θες γιατί «ωρίμασα», θες γιατί αντιλαμβάνομαι ακριβώς του τι διακυβεύεται, στηρίζω Σαμαρά, με όλα τα στραβά που αναγκάζεται να κουβαλάει στη πλάτη του (αναφέρομαι στην γαλάζια και στη πράσινη γλίτσα).

Διότι όπως λέω συνεχώς, έχουμε την μητέρα όλων των μαχών μεταξύ ομαλότητας και μπάχαλου.

Και ξέρω πολύ καλά ότι η κυβέρνησή του Σαμαρά κάνει κι αυτή τις πατάτες της.

Ναι, αλλά όποιος δουλεύει κάνει λάθη. Αυτό είναι ένα διαχρονικό αξίωμα.

Αλάθητοι είναι μόνο ο Πάπας, και οι τεμπέληδες.

Ή στα καθ’ ημάς, οι επαγγελματίες «επαναστάτες», που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν… εκ του ασφαλούς.

Ξέρετε για ποιους μιλάω.

Για κάτι συνδικαλιστές που πέρασαν μια ολόκληρη ζωή στην αργομισθία, πουλώντας παραγοντισμό, και βάζοντας ένα γερό κομπόδεμα στην άκρη για τα γεράματα, τότε που αποφασίζουν να μας το παίξουν και εθνοπατέρες, εκλεγόμενοι από τους ζαλισμένους συμπολίτες μας.

Για κάτι ντεμέκ αριστερούς, που από τη μία κατακεραυνώνουν το ανάλγητο ξένο κεφάλαιο, ενώ από την άλλη αγοράζουν τα ομόλογά του.

Και για κάτι πειραγμένους, που με μόνο τους όπλο ή προσόν το ότι είναι «άφθαρτοι», βρίζουν νυχθημερόν τους πολιτικούς μας ελπίζοντας όμως πως θα γίνουν και αυτοί πολιτικοί με τη σειρά τους.

Για να μην αναφερθώ στους κάθε είδους ανεγκέφαλους μπαχαλάκηδες (δεξιούς και αριστερούς), που ενώ δεν έχουν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους ούτε μια παράγραφο που να μην συνοδεύεται από εικόνες, σήμερα ανακάλυψαν κι’ αυτοί με τη σειρά τους την εύκολη λύση της «επανάστασης».

Πουλώντας ανέξοδη αντίσταση.

Άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις ποιος ήταν ο Ένγκελς, θα σου πουν ένα αριστερό χαφ της Μπάγιερν…

Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν συνειδητοί απολιτίκ, που δεν γνώριζαν καν ποιος ήταν ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών, βγαίνουν τώρα στα κανάλια, ή στα social media πλασάροντας αγανάκτηση, διότι… το κράτος τους ρουφάει το αίμα.

Διότι για πρώτη φορά στη ζωή τους αναγκάστηκαν να πληρώσουν φόρους, ή να κόψουν καμιά απόδειξη.

Και αυτό για αυτούς συνιστά … χούντα! (την οποία παρεμπιπτόντως, αναπολούν και εκθειάζουν, αγνοώντας βασική νεοελληνική ιστορία).

Και δεν αναφέρομαι στους άπειρους άνεργους, ή μικροσυνταξιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δείχνουν μια πρωτοφανή αξιοπρέπεια, αλλά στους διάφορους βολεμένους, που επειδή πλέον τα 3.000 κ.ε. κοστολογούνται ανάλογα, ή επειδή για τα 20 ακίνητά τους θα πρέπει να πληρώσουν φόρο, αποφάσισαν να βγουν στο βουνό…

Πριμοδοτώντας τον κάθε απίθανο, που με μόνο όπλο το θράσος (και την βλακεία) ζητάει την ψήφο μας για να μας σώσει από τους δανειστές, και να γίνει αυτός βεζίρης στη θέση του βεζίρη.

Ρισκάροντας την επιστροφή μας  στη δραχμή, και άρα στον μεσοπόλεμο και στις φακές καθ’ εκάστην (αν υπάρχουν κι αυτές, αφού καθότι εισαγόμενες, θα μας κοστίζουν χρυσάφι).

Φαντάζεστε δηλαδή (και το εννοώ) να έχουμε υπουργούς τύπους σαν τον Πάντζα, την Ραχήλ, ή τον … Μαργαρίτη;

Να μας κυβερνά δηλαδή ο Σκουρλέτης, η Γαϊτάνη, ο Στρατούλης, ο Χαϊκάλης, ή ακόμη ο Τσακαλώτος, ο Κατσανέβας, ο Κουίκ, και ο σόουμαν …. Τζήμερος;

Με γενικό κουμανταδόρο τον διανοητή Αλέξη;

Συγγνώμη, αλλά  δεν θα πάρω.

Σαμαράς και πάλι Σαμαράς.

Κι ας τρώγωμεν και τρούφες…

Strange Attractor