Όχι άλλη βία…

Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους η βία, ως εκδήλωση πολιτικής τοποθέτησης, είναι μόνιμο στοιχείο στο πολιτικό προσκήνιο και την καθημερινή πραγματικότητα. Άλλοτε εμφανίστηκε από οργανωμένες ομάδες και άλλοτε από μεμονωμένα άτομα, πάντα όμως με την ίδια αποκρουστική μορφή: της δολοφονίας πολιτικών αντιπάλων.

Μια από τις πρώτες εκδηλώσεις πολιτικής βίας ήταν η δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια από τους αδερφούς Μαυρομιχάλη.

Αντικείμενό της: Η εξουσία σε μια Ελλάδα που έκλεινε πληγές, ύστερα από τον Εθνικό Απελευθερωτικό Αγώνα, καθώς επίσης και η θέση των αγωνιστών του ’21 στη Νέα Διοίκηση.

Ζημιωμένη: Η Ελλάς, που εισήχθη σε νέο κύκλο εσωστρέφειας και εμφύλιας σύγκρουσης, με αποτέλεσμα την επιβολή ξένης Αρχής από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις, που επισφραγίσθηκε με την έλευση των Βαυαρών Αντιβασιλέων και του Όθωνα.

Άλλο ένα, πιο πρόσφατο, παράδειγμα πολιτικής βίας είναι άλλη μια δολοφονία, αυτή του βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη το 1963 από παρακρατικούς.

Αντικείμενό της: ιδεολογικές διαφορές των μονίμως διχασμένων Ελλήνων. Ζημιωμένη: και πάλι η Ελλάς και ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, αφού ακολούθησε πολιτική αποσταθεροποίηση, η οποία κορυφώθηκε με τα γεγονότα του Απριλίου του 1967. 

Παρά τα μαθήματα που μας διδάσκει η πλούσια ιστορία μας, εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες αδυνατούμε να αντιληφθούμε τα δεινά που μπορεί να φέρει η βία στην κοινωνία στο σύνολό της.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, με την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και τα οικονομικά προβλήματα που όλοι, λίγο έως πολύ, αντιμετωπίζουμε, η βία και μάλιστα η πολιτική βία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις, που τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες. Τρομοκρατικές οργανώσεις εμφανίζονται η μία μετά την άλλη, καταδικασμένοι και επικίνδυνοι τρομοκράτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, βουλευτές του κοινοβουλίου καλούν σε οργάνωση για αντάρτικο πόλης, ακροδεξιοί παραστρατιωτικώς οργανωμένοι απειλούν και δολοφονούν άτομα με διαφορετικές ιδέες, ακροαριστεροί αναρχικοί δολοφονούν επίσης ακροδεξιούς για αντίποινα.

Με λίγα λόγια, το επίπεδο του πολιτικού μας πολιτισμού έχει πέσει στο ναδίρ. 

Το χειρότερο απ΄ όλα όμως δεν είναι η ίδια η βία αυτή καθ’ αυτή, αλλά κυρίως η διαρκώς αυξανόμενη λαϊκή της βάση, βάση που αυξάνεται όσο υποβαθμίζεται το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει βεβαίως να δράσει, λαμβάνοντας δραστικά μέτρα μπροστά στις νέες περιστάσεις που έχουν δημιουργηθεί.

Ωστόσο, τα μέτρα από μόνα τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο στο σύνολό του.

Το ζητούμενο είναι ο περιορισμός της λαϊκής βάσης που βρίσκει η βία και τα πρόσωπα ή οι σχηματισμοί που την ασκούν, την υπερασπίζονται ή δεν την καταδικάζουν και αυτός δεν μπορεί να επέλθει, παρά μόνο με πολιτικές λύσεις στα προβλήματα του λαού και με ανάπτυξη της παιδείας κυρίως στις νέες γενιές. 

Όλοι οι Έλληνες οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η βία δεν είναι λύση.

Ασκώντας βία κατά πολιτικών αντιπάλων δεν θα αλλάξουμε τα οικονομικά της χώρας, ούτε θα αυξήσουμε τα εισοδήματά μας, ούτε θα βελτιώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο. Ας πούμε λοιπόν ΟΧΙ στη ΒΙΑ και ας ενεργοποιήσουμε ενωμένοι τις παραγωγικές δυνάμεις αυτού του λαού, για να βγούμε από την κρίση μια ώρα αρχύτερα.

Ούτως η άλλως αυτό έχει καταστεί γνωστό ανά τους αιώνες: Οι Έλληνες διχασμένοι αλληλοσπαράσσονται ενώ ενωμένοι κάνουν θαύματα!   

Γιώργος Πλιαβέσης 

Άρρητον