Περί ατομικής τρομοκρατίας…

Χρειάστηκε να εμφανιστεί στο περίφημο πλέον βίντεο ο θλιβερός (και αστείος σε ένα βαθμό) καταδικασμένος δολοφόνος Χριστόδουλος Ξηρός, που απειλεί να μας γ@&*$ι, για να απομυθοποιηθεί οριστικά και τελεσίδικα η ΕΟ 17Ν στα μάτια του μέσου πολίτη.

Μια 17Ν, η οποία επί δεκαετίες ολόκληρες αποτελούσε τον Νο1 στόχο των ελληνικών, αλλά και των διεθνών διωκτικών υπηρεσιών, έχοντας πραγματοποιήσει πάνω από 30 θανατηφόρες ενέργειες.

Αν δεν κάνω λάθος, αυτή και το «Φωτισμένο Μονοπάτι» του Γκούσμαν στο Περού, ήταν οι μακροβιότερες επαναστατικές ομάδες στην ιστορία…

Η ατομική τρομοκρατία πρωτοεμφανίστηκε στη Ρωσία επί τσάρου, με πολλούς από τους τότε «επαναστάτες» να είναι αποδεδειγμένα πράκτορες (agent provocateur) της τσαρικής αστυνομίας (π.χ. ο Αζέφ, και ο πατέρας Γκαπόν), και με σκοπό την δημιουργία «επαναστατικών» συνθηκών στον «κοιμισμένο» ως επί το πλείστον, αγράμματο και αδιάφορο τότε λαό, σε μια καθαρά αγροτική, φεουδαρχική, και πάνω απ όλα άδικη κοινωνία η οποία θα έπρεπε πάση θυσία να εκσυγχρονιστεί, και να εκδημοκρατιστεί.

Από την αρχή και μέχρι σήμερα, τα ορθόδοξα παραδοσιακά αριστερά μαρξιστικά κόμματα, αλλά και οι αναρχικοί, ήταν και είναι κάθετα ενάντια σε κάθε μορφή ατομικής τρομοκρατίας, την οποία καταδικάζουν ως καιροσκοπική και αντεπαναστατική (ο Σύριζας ολέ δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά).

Για παράδειγμα, ακόμη και επί χούντας, όταν έγινε η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, το ΚΚΕ (και τα άλλα αριστερά παράνομα τότε κόμματα) καταδίκασε την πράξη.

Σε γενικές γραμμές, η ορθόδοξη μαρξιστική γραμμή θέλει το προλεταριάτο να καθοδηγείται αποκλειστικά από το κόμμα προστάτη του, το οποίο ως εμπροσθοφυλακή του θα το οδηγήσει οργανωμένα και πατερναλιστικά μέσα από τις επαναστατικές συνθήκες που θα δημιουργηθούν, στην πολυπόθητη κατάληψη της εξουσίας και στην οριστική κατάργηση της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»….

Και πουθενά δεν υπάρχει χώρος, μέσα σε αυτά τα αυστηρά καθορισμένα και «επιστημονικά» διατυπωμένα πλαίσια, για αυτόκλητους εκδικητές, Ρομπέν των Δασών, μασκοφόρους Ζορό, και λοιπούς πειραγμένους μεσσίες. 

Ο Μαρξ άλλωστε είχε πει ότι ο καπιταλισμός θα μαραζώσει από μόνος του, και τότε που θα έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες (κυρίως στα αναπτυγμένα κράτη) το προλεταριάτο οργανωμένα θα πάρει στα χέρια του την εξουσία.

Εκεί ήρθε ο Λένιν, και βλέποντας πως κάτι τέτοιο αργεί, ειδικά στην οπισθοδρομική Ρωσία, έθεσε ως επαναστατική βάση και προϋπόθεση τον καταλυτικό και πρωτεύοντα ρόλο του κόμματος, που θα προκαλέσει τεχνητά αυτές τις κατάλληλες συνθήκες.

Το κόμμα δηλαδή θα είναι αυτό που θα οργανώσει το «χύμα» προλεταριάτο, που περί άλλων τυρβάζει,  και θα το οδηγήσει στη νίκη (αυτό είναι στην ουσία ο μαρξισμός-λενινισμός που συμπλήρωσε τον «πούρο» μαρξισμό).

Και έτσι φτάνουμε στην δεκαετία του ’60, όπου το κίνημα των λουλουδιών, οι χίπιδες, ο πόλεμος του Βιετνάμ, τα απελευθερωτικά κινήματα, η αντίσταση στα πυρηνικά όπλα, ο Μάης του ΄68, ο καταναλωτισμός, οι Αμερικανοί Weathermen, οι Black Panthers, κλπ σε συνδυασμό με τα γραπτά του Χέρμπερτ Μαρκούζε και άλλων αριστερών φιλοσόφων, επανέφεραν στο προσκήνιο την ατομική τρομοκρατία ως δόκιμη επαναστατική μέθοδο.

Που θα πάντρευε την θεωρία με την πράξη.

Η οποία στην Ευρώπη εκδηλώθηκε μέσα από την RAF, την ομάδα Baader Meinhof, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, κ.ά.

Το σκεπτικό αυτών των ομάδων, που σε κάποια φάση γιγαντώθηκαν, σε σημείο οι Ε.Τ. να αποκαλούνται «το ένοπλο κόμμα», ήταν ότι επειδή η εμπειρία της ΕΣΣΔ (και αλλού) έδειξε ότι το εκάστοτε  κομμουνιστικό κόμμα κατέληξε σε έναν ακόμη γραφειοκρατικό εξουσιαστικό μηχανισμό, με όλες τις αγκυλώσεις που η εξουσία συνεπάγεται, και στην ουσία έπαψε να είναι επαναστατικό, αυτό που χρειάζεται το προλεταριάτο είναι η δημιουργία μιας νέας «εμπροσθοφυλακής της εμπροσθοφυλακής», η οποία θα αφυπνίσει τόσο το κόμμα, όσο και τον συμβιβασμένο και εν πολλοίς ξεπουλημένο στη καπιταλιστική ευδαιμονία λαό.

Πως θα το κάνει αυτό;

Χτυπώντας σποραδικά συμβολικούς στόχους, με σκοπό την αντίδραση της πλουτοκρατίας, «η οποία μας κυβερνάει μέσα σε έναν απόλυτα καπιταλιστικό και άδικο κόσμο, καλυμμένη πίσω από τον μανδύα του δήθεν δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού που αποκοιμίζει τους λαούς».

Και με σκοπό την πρόκληση της σκληρής αντίδρασης από πλευράς του «δημοκρατικού» καθεστώτος, το οποίο έτσι θα γίνει πιο κατασταλτικό, θα περιορίσει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού, και θα δείξει ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο πολίτη το αληθινό του πρόσωπο, που κατά βάση είναι «αντιλαϊκό» και εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα (τραπεζιτών, κερδοσκόπων, κλπ).

Κάτι σαν την κοινωνία του 1984, του Όργουελ δηλαδή.

Χαρακτηριστική είναι η ρήση (νομίζω του Κάρλος Μαριγκέλα) που λέει ότι το δικαίωμα που έχουν οι δούλοι να επιλέγουν αφεντικά, δεν σημαίνει ότι παύουν να είναι δούλοι.

Παράλληλα, επειδή μια δολοφονία ή μια βομβιστική ενέργεια δεν λέει και τίποτα από μόνη της, θα πρέπει να συνοδεύεται και από μια αιτιολόγηση, η οποία θα εξηγεί και θα «διδάσκει» τον κοιμισμένο μέσο πολίτη, και θα είναι η αφορμή για να του μάθει την «αλήθεια», την οποία του κρύβει επιμελώς το σύστημα (και το ξεπουλημένο κόμμα).

Στην ουσία δηλαδή, το εκάστοτε χτύπημα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά απλά εξυπηρετεί στο να κυκλοφορήσει και να διαβαστεί πλατιά το μανιφέστο που το συνοδεύει, και που αν δεν μεσολαβούσε το χτύπημα δεν θα λαμβάνονταν καν υπόψη, αφού τέτοιου είδους επαναστατικά παραληρήματα γράφονται κατά χιλιάδες, και δεν τα διαβάζει ούτε η μάνα του ίδιου του συντάκτη.

Και έτσι φτάνουμε και στα καθ ημάς, δηλαδή στην 17 Ν, η οποία ξεκίνησε τη δράση της το 1975, μέχρι που «εξαρθρώθηκε» το 2002.

Και η οποία δράση της (ειδικά στην αρχή)  στην μεταπολιτευτική Ελλάδα που πονούσε σφόδρα από την χούντα, τα βασανιστήρια κλπ, χαιρετίστηκε από πολλές πλευρές, με στόχους που από τους περισσότερους θεωρούνταν «δίκαιοι».

Ακόμη θυμάμαι τις ουρές στα περίπτερα μετά από κάθε χτύπημα, για να αγοράσουν οι Έλληνες την εφημερίδα που θα δημοσίευε την εκάστοτε προκήρυξη της οργάνωσης, με τίτλους του στυλ «η κριτική των όπλων», και «μαθήματα υψηλής οικονομίας από την 17Ν», ή ακόμη και «η δικαιοσύνη του 45αριού»!

Τόνοι μελάνης χύνονταν, και ατέλειωτες συζητήσεις διεξάγονταν για το ποια είναι στη πραγματικότητα η οργάνωση αυτή, και ποιοι κρύβονται πίσω της;

Είναι πράκτορες της CIA;

Της Στάζι;

Της Κα Γκε Μπε;

Της ΕΥΠ;

Είναι αρχηγός  της ο Ανδρέας;

Ο καθηγητής Τσεκούρας;

Ο Πάμπλο;

Είναι προβοκάτορες;

Είναι επαναστάτες;

Είναι γνήσιοι αγωνιστές;

Είναι σταλινικοί, τροτσκιστές, ή αρχειομαρξιστές;

Και ούτω καθ εξής….  

Μέχρι που χτύπησαν τον Άγγλο Σόντερς, και μπήκε στο παιχνίδι η πολύπειρη (λόγω ΙΡΑ) Σκότλαντ Γιαρντ, ξεκινώντας τις έρευνες από μηδενική βάση, και με τη βοήθεια της τεχνολογίας (κινητά, κοριοί, κλπ) και σε συνδυασμό με την επικείμενη ανάληψη των Ολυμπιακών από τη χώρα μας, που απαιτούσε σταθερότητα, κατάφερε να πετύχει αυτό που ούτε οι Αμερικάνοι, αλλά ούτε οι ντόπιοι Κλουζό δεν είχαν καταφέρει μέχρι τότε.

Αποκαλύπτοντας τον Γιωτόπουλο, τον Κουφοντίνα, τον Ψαραδέλλη, και τα άλλα παιδιά (και ίσως και κάποιους άλλους αρχικά, που δεν έγιναν γνωστοί).

And the rest is history που λένε…

Δεν ξέρω κατά πόσο γνωρίζει περί της ιστορικής εξέλιξης της τρομοκρατίας ο Χριστόδουλος, ή αν έχει καν ακουστά τον Μαρκούζε, ή αν όντως πιστεύει αυτά που λέει, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αυτός και κάποιοι όμοιοί του, ίσως χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς ρόλο παίζουν,  την είδαν αυτόκλητοι σωτήρες, και επί δεκαετίες έβαλαν τη χώρα σε ανείπωτες περιπέτειες.

Δεν είμαι της άποψης ότι οι τρομοκράτες τρομοκρατούν τον απλό λαό, ούτε χάρηκα ιδιαίτερα όταν τους συνέλαβαν, διότι ανέκαθεν θεωρούσα ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου αόρατου φόβου, αν είναι γνήσιος και όχι καθοδηγούμενος,  σε μια διεφθαρμένη κοινωνία όπως η ελληνική, ίσως και να κάνει καλό, περιορίζοντας  κάπως τις ατασθαλίες, τις μίζες, το κλέψιμο, κλπ. από τους διάφορους μεγαλόσχημους.

Οι οποίοι αν έκλεβαν μία φορά επί 17Ν, ελλείψει αυτής θα έκλεβαν δέκα.

Μάλιστα πίστευα ότι μετά την εξάρθρωσή της, οι διασπαθίσεις και οι κλοπές δημοσίου χρήματος θα αυξάνονταν κατακόρυφα, διότι τα λαμόγια πλέον δεν θα έχουν τίποτα να φοβούνται, κάτι που έγινε και το βλέπουμε όλοι μας.

Όπως άλλωστε το είχε πει σε κάποια φάση πολύ σωστά ο Σάββας Ξηρός, «αν λειτουργούσαν οι θεσμοί, εμείς δεν θα είχαμε λόγο ύπαρξης».

Το μεγάλο κακό όμως που έκανε η συγκεκριμένη οργάνωση είναι ότι πέρα από τους πάρα πολλούς αθώους που δολοφόνησε, καταστρέφοντας οικογένειες, για να περάσει το αναχρονιστικό μήνυμά της, μας έβαλε σαν χώρα στο κάδρο.

Και μάλιστα μέσα σε μια πολωμένη διεθνώς σκηνή, λόγω του τότε ψυχρού πολέμου.

Με αποτέλεσμα να αλωνίζουν στη χώρα μας οι Αμερικάνοι, Ισραηλινοί, και Τούρκοι  πράκτορες, να φοβούνται οι όποιοι ξένοι και Έλληνες καθαροί επενδυτές, να ξεσαλώνουν τα γκρουπούσκουλα, και να παίζουν βρώμικα παιχνίδια στη πλάτη μας οι διάφοροι ξένοι και ντόπιοι μυστικοί πράκτορες, κρατώντας την εκάστοτε κυβέρνηση όμηρο των διαθέσεών τους.

Χώρια τα διάφορα αναχρονιστικά και εκτός της τρέχουσας πραγματικότητας φληναφήματα, που ευαγγελίζονταν η 17 Ν μέσα από τις προκηρύξεις της, περί εθελοντικών ομάδων λαϊκής προστασίας στις γειτονιές, εργατικών συμβουλίων στα εργοστάσια, γενικής αυτοδιαχείρισης, παντοδύναμων συνδικάτων, αφοπλισμό της αστυνομίας, μικρού εθελοντικού στρατού, διεθνισμού, επανάστασης, κλπ κλπ. που σήμερα ηχούν έως και φαιδρά, άσχετα αν επαναλαμβάνονται από κάποια ανεγκέφαλα τμήματα κομμάτων εξουσίας(!) που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν μέσα στο 2014!!!!!!

Και παρεμπιπτόντως, κάτι άλλο που είχα προβλέψει το 2002 ήταν ότι σε μια δεκαετία το πολύ, η τρομοκρατία στη χώρα μας θα επανέλθει δριμύτερη, και όχι με την «φιλοσοφημένη» μορφή της παλιάς 17 Ν, ούτε με συγκεκριμένους στόχους, αλλά από μια νέα «αμόρφωτη» και «θρασύτατη» γενιά, που μεγάλωσε εν μέσω γενικού μπάχαλου, πλήρους ατιμωρησίας και ισοπέδωσης των πάντων, που δεν θα είχε διαβάσει ποτέ Μαρξ, και που θα χτυπούσε αδιάκριτα.

Κάτι που επίσης βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, με όλες αυτές τις ομάδες ανισόρροπων που δημιουργούνται δεξιά και αριστερά.

Μόνο που μέσα στην αφέλειά μου, πίστευα πως οι παλιοί της 17 Ν, ως πιο καταρτισμένοι και πιο συγκροτημένοι (λέμε τώρα) θα ήταν οι πρώτοι που θα καταδίκαζαν τα ανερμάτιστα παιδαρέλια με τα καλάσνικοφ…. που στο μυαλό τους κάνουν ….  επανάσταση.

Κούνια που με κούναγε.

Διότι όπως είδαμε στο βίντεο του (σαν χαπακωμένου ζόμπι) Χριστόδουλου, η βλακεία συνεχίζει να πηγαίνει σύννεφο.

Και κάποιοι συνεχίζουν να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, ονειρευόμενοι κομμουνιστικούς παράδεισους, θέλοντας να επαναφέρουν ως πρότυπο την «ανεξάρτητη, αυτάρκη, και περήφανη» Αλβανία του Χότζα, ή την γενικώς συσκοτισμένη Βόρεια Κορέα…

Τόσο καλά.

Βάζοντας (ευτυχώς) οριστικά τέλος και ταφόπλακα στον όποιο καλοπροαίρετο μύθο συνόδευε την εν λόγω οργάνωση μέχρι σήμερα….

Υπ’ αυτήν την έννοια, το βίντεο του Χριστόδουλου ήταν χρήσιμο γενικώς.

Αυτά…

Strange Attractor

  

ΥΓ- Σε όλα τα παραπάνω, μιλάω για την ατομική πολιτική βία, και όχι για την αντίστοιχη τρομοκρατία που ανέπτυξαν (και συνεχίζουν και σήμερα να αναπτύσσουν) τα διάφορα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, κυρίως στον τρίτο κόσμο, και που είχαν εντελώς διαφορετικό σκοπό από τις αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις οι οποίες  επιχειρούσαν ως αντάρτικο πόλης, με εντελώς όμως διαφορετικό «επαναστατικό» σκεπτικό.

ΥΓ2- Να μη ξεχνάμε ότι τα μέλη της 17Ν βρίσκονται (όσοι βρίσκονται) στη φυλακή για τα ποινικά αδικήματα και τα εγκλήματα που διέπραξαν, και όχι για τις πολιτικές ιδέες τους.

Αν περιορίζονταν μόνο σε αυτές, σήμερα το πολύ πολύ να ήταν  μια ακόμη ασήμαντη συνιστώσα του Σύριζα, σαν κι αυτήν του Πάντζα,  και τίποτα παραπάνω.