Εμείς δεν είμαστε Τατσόπουλοι… αφού!

" Άλλο κριτική άλλο κατινιά. "
Εκτροχιαζόμαστε στο Διαδίκτυο, σύντροφοι και συντρόφισσες.

Είναι σαφές, δεδομένο και δυστυχώς πλέον αδιαμφισβήτητο.

Η πρόσφατη Τατσοπουλιάδα (το έπος που περιγράφει τις αντιδράσεις μετά από τα τερτίπια ταλαντούχου συγγραφέα που εξελέγη με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε ότι γούσταρε και αποχώρησε χωρίς όμως να παραδώσει την έδρα) είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα που παραμένει από τα λιγότερο "ακίνδυνα" ξεκατινιάσματα, καθώς σε τελική ανάλυση δεν πρόκειται για ξεκατίνιασμα μεταξύ συντρόφων.

Ένας Αριστερός Στο Facebook (σ.σ. κατά το "Μια Ελληνίδα στο χαρέμι")
Οι αριστεροί -ες που κομίζουν το νέο,  στους λογαριασμούς τους στο Facebook (στο Twitter είναι διαφορετικά τα πράγματα) κομίζουν κυρίως το πολιτικό.

Τα cover τους είναι συνήθως κινηματικά ή κομματικά, στα ονόματα τους υπάρχει το red, το rosa, το Lenin ή το Che με κάποιο τρόπο, κάποιοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα με βαρύ κομμουνιστικό/ ριζοσπαστικό / θεωρητικό φορτίο και ιστορικότητα ( ή παραφθορές αυτών (Μitsos Taxiko), στις φωτογραφίες τους υπάρχει τουλάχιστον μία στην οποία βρίσκονται σε πορεία, σε εκδήλωση- συζήτηση ή εμφανίζονται να κρατούν σημαία ή πανό,  αναρτούν άρθρα και ειδήσεις από  ιστοσελίδες του ευρύτερου χώρου, όταν αναρτούν δημοσίευμα συστημικού ΜΜΕ αυτό συνοδεύεται από επικριτικό σχόλιο και συνήθως - σε αντίθεση με τους "κανονικούς" χρήστες του facebook δεν ξέρουμε το "relationship status" τους αλλά γνωρίζουμε δεδομένα τα "political views" τους.

Ακόμη,  έχουν αναρτήσει τουλάχιστον μία φορά στην φεησμπουκική τους "θητεία" ποίημα των Ρίτσου, Λειβαδίτη ή Βάρναλη.

Η σοσιαλμιντιακή  συμπεριφορά του/της - οργανωμένου/ης-  αριστερού/ής λοιπόν διαφέρει από εκείνη ενός λιγότερο πολιτικοποιημένου, μη "στρατευμένου" ατόμου ή κάποιου που ανήκει σε άλλο πολιτικό χώρο.
'Ολο αυτό πατάει στην ιστορική πλέον μιζέρια της Αριστεράς.

Στην τάση του χώρου να διυλίζει τον κώνωπα, στις τόσες διασπάσεις, στην περιθωριοποίηση της Αριστεράς τα τελευταία 30 χρόνια, στην Ήττα και στο ότι οι πολιτικοί μας "μπαμπάδες και μαμάδες", δηλαδή οι δύο-τρεις προηγούμενες γενιές της Αριστεράς σταδιοδρόμησαν επί της ουσίας χωρίς επίδικο, συναγωνιζόμενοι σε μια αριστεροσύνη κυρίως προφορική με "ολίγη" από δρόμο.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν.

Με ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας δεν μπορούμε πια ούτε να μιλάμε για "αριστεροχώρι", ούτε να νομίζουμε ότι απευθυνόμαστε μόνο σε αυτό.

Το αριστεροχώρι έγινε αριστεροχώρα ή αν δεν έγινε πρέπει να γίνει.

Η ευκαιρία/ καθήκον υπάρχει και είναι μπροστά μας.
Πράγματι, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολιτικός στίβος.

Δεν είναι εσωκομματικός όμως.

Δεν γίνεται τα συνέδρια να συνεχίζονται στο facebook.

Σε καμία περίπτωση ένας λογαριασμός δεν μπορεί να αντικαθιστά τις συζητήσεις στα όργανα και τις διαδικασίες του κόμματος, άλλωστε δεν υπάρχουν οι όροι για κάτι τέτοιο.

Ακόμη και το να συμπεριλάβει κανείς ονομαστικά (με tag) όλα τα μέλη της οργάνωσης του, ακόμη κι αν έθετε ημερήσια διάταξη, η συνεδρίαση δεν θα μπορούσε να γίνει δημόσια κάτω από ένα στάτους.

Θα το βλεπε και η άσχετη ξαδέρφη βρε αδερφέ!
Όσο αριστερός-η κι αν είναι κάποιος-α στην λίστα των φεησμπουκικών του/της φίλων θα υπάρχουν και άνθρωποι εκτός χώρου.

Συνάδελφοι, συγγενείς, παλιοί συμμαθητές, φίλοι.

Η εικόνα που δίνεται όταν γίνονται αναρτήσεις -ας μου επιτραπεί ο όρος γιατί τέτοιες είναι - πεζοδρομιακού τύπου όπου σύντροφος εγκαλεί άλλον σύντροφο, όποιο κι αν είναι το θέμα, η εντύπωση που δίνεται είναι πως "είμαστε μπάχαλο" και πως "τρωγόμαστε μεταξύ μας".
Είναι δύσκολο να πει κανείς αν οι αναρτήσεις και οι σπόντες από συντρόφους για συντρόφους είναι περισσότερο προσβλητικές ή επικίνδυνες.

Δεν προσπαθεί κανείς να αντικαταστήσει τον Κουτσούμπα, και δεν είμαστε ΚΚΕ να λέμε ότι αυτά "είναι του διαβόλου", αλλά λίγη προσοχή δεν θα έβλαπτε.

Τα υψηλά ιδεώδη της πολιτικής δεν δικαιώνουν το ξεκατίνιασμα, και δη το γραπτό και το δημόσιο.
Το γεγονός πως ο Πέτρος Τατσόπουλος, χρησιμοποιώ το παράδειγμα του για να μην χρησιμοποιήσω άλλα χειρότερα, και πιο λυπηρά "ποσταρίσματα" συντρόφων ανακοίνωσε την πρόθεση του να θέσει την παραίτηση του στην διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ πρώτα μέσω ενός status για να χρησιμοποιηθεί αυτό ως "πυροδοτητής" γεγονότων από πλείστα ΜΜΕ αποδεικνύει πως δεν είμαστε οι μόνοι που βλέπουμε τις αναρτήσεις μας.

Το ότι το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" χρησιμοποίησε φωτογραφίες συντροφισσών από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς αποδεικνύει ότι δεν είμαστε οι μόνοι που βλέπουμε ή που έχουμε πρόσβαση στις φωτογραφίες μας.

Το επιχείρημα πως ο Τατσόπουλος είναι διάσημος συγγραφέας και άρα έχουν πολλοί πρόσβαση στο προφίλ του επίσης αναιρείται, υπενθυμίζω πως είχε γίνει πρώτη είδηση το καλοκαίρι ακόμη και σε κεντρικά δελτία η ανάρτηση του συντρόφου Ανδρέα Καραγιάννη, από το Αγρίνιο.

Το ότι μπροστά από την οθόνη και το πληκτρολόγιο είναι κανείς μόνος  δεν σημαίνει ότι μετά το "enter" η ανάρτηση δεν γίνεται "δημόσια".

Όχι μόνο δημόσια γίνεται η ανάρτηση αλλά υπακούει και σε όρους και κριτήρια φεησμπουκικά, παίρνει likes ανάλογα με την δημοφιλία του "χρήστη", το έξυπνο ή το κίτρινο της ανάρτησης και μετά έρχονται τα σχόλια... και ξεκινά ένας νέος γύρος διαδικτυακού αριστερού ξεκατινιάσματος όπου μπλέκονται τάσεις, με οργανώσεις, με άλλα κόμματα, με αναρχικούς, με αριστερόμετρα και με κινηματίες.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, όσοι πολιτικοί αντίπαλοι μας ασχολούνται με μας (και δεν είναι λίγοι) παραγγέλνουν πίτσες... και γελάνε...
Οι χαρακτηρισμοί είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο.

Με ευκολία ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο των διαδικασιών όρους όπως "πουλημένος" και εγκαλούμε συντρόφους και συναγωνιστές επί της "αριστεροσύνης" τους.

Όμως εκεί που εμείς λέμε την τάδε "πουλημένη" επειδή στην τάδε διαδικασία ψήφισε υπέρ του τάδε το οποίο εμείς θεωρούμε δεξιά παρέκκλιση, ο ξάδερφος καταλαβαίνει πως "τα παίρνει από το σύστημα".

Ο Τατσόπουλος δεν απέκτησε ποτέ την εσωτερική τριβή και εμπειρία στην Αριστερά, δεν αυτολογοκρίθηκε, δεν έκανε αυτοκριτική, το θέμα του είναι η επόμενη στήλη του και του εξασφαλίσαμε ότι θα εκδίδονται τα συγγραφικά του πονήματα - ανεξάρτητα από την ποιότητα τους- εις το διηνεκές.

Εμείς δεν είμαστε Τατσόπουλοι όμως.

Αναστασία Γιάμαλη

Αυγή