Η καλή και η κακή βία…

Τελικά υπάρχει καλή και κακή βία;

Η θεωρία των δύο άκρων της βίας είναι υπαρκτή ή αποτελεί ένα στημένο πολιτικό παίγνιο που εξυπηρετεί τον λαϊκό διχασμό;

Αν και η βία δεν διαχωρίζεται και πρέπει να είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται, η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.

Πριν από μερικούς μήνες, η κοινωνία μας βίωσε μία ανείπωτη τραγωδία.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής στην όλη υπόθεση, προξένησαν  τριγμούς.

Όλοι θεωρήσαμε πως κινδυνεύει η κοινωνική ισορροπία καί η δημοκρατία. Επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβήθηκαν μία ενδεχόμενη κατάλυση του πολιτεύματος κατόπιν ενός νέου στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Τα ΜΜΕ καπηλεύτηκαν τη δολοφονία του συνανθρώπου μας, έσπειραν τον τρόμο, καταδίκασαν τη Χρυσή Αυγή παρακάμπτοντας το έργο της δικαιοσύνης και όταν έγιναν οι απαιτούμενες προσαγωγές, ο πρωθυπουργός δήλωνε από τις ΗΠΑ πως εξαρθρώθηκε το φρικαλέο τέρας του νεοναζισμού.

Ύστερα από την ειδεχθή δολοφονία του Φύσσα και τα ανατριχιαστικά ευρήματα για την έκνομη δράση ενός νομίμως εκλεγμένου κόμματος, ήρθε η εν ψυχρώ δολοφονία δύο νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής, πιθανότατα από σκνιπαίες δυνάμεις της ακροαριστεράς.

Οι ένοχοι ακόμη αναζητώνται, τα ΜΜΕ δεν αφιέρωσαν τον ίδιο χρόνο που αφιέρωσαν για τη δολοφονία του Φύσσα, κανένας πρωθυπουργός δεν εξήγγειλε δηλώσεις, δεν διοργανώθηκαν συλλαλητήρια καί μεγαλόσχημος δημοσιογράφος σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, με αφορμή τη δολοφονία των νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής, χαρακτηριστικά είπε: ''Θα μπορούσαν να είχαν σκοτωθεί άνθρωποι στο χώρο και την ώρα που έπεσαν οι πυροβολισμοί''.

Προφανώς, για κάποιους δημοσιογράφους που εξυπηρετούν τις ανάγκες των media, τα δύο νεκρά παιδιά δεν ήταν άνθρωποι.

Επειδή ήταν μέλη της οργανώσεως που νωρίτερα κατηγορήθηκε για μία δολοφονία, τάγματα εφόδου και άλλα παρόμοια, έπρεπε να πληρώσουν με το αίμα τους.

Πήγαιναν γυρεύοντας…   

Σήμερα, αφού προηγήθηκαν όλα αυτά τα αποτρόπαια για την χώρα μας γεγονότα, ο μεγαλύτερος τρομοκράτης της Ελλάδος, ο Χριστόδουλος Ξηρός, καταδικασθείς για τους περισσότερες δολοφονίες, ληστείες και κλοπή πολεμικού υλικού, αγνοείται.

Αγνοείται διότι η ελληνική δικαιοσύνη του χορήγησε άδεια εννέα ημερών και φυσικά πίστεψε πως όταν επέλθει το πέρας της, ο τρομοκράτης θα επιστρέψει και πάλι στη φυλακή.

Η ελληνική δικαιοσύνη βασίστηκε στην εμπιστοσύνη που αποπνέει το όνομα ενός δολοφόνου.

Έναν κατά συρροή δολοφόνο, ψυχρό εκτελεστή και επικίνδυνο για όλη την κοινωνία, στον οποίο δεν τοποθέτησαν καν ένα ηλεκτρονικό περικάρπιο εντοπισμού. 

Φυσικά, τα ΜΜΕ δεν γιγάντωσαν το γεγονός.

Η κυβέρνηση τηρεί ήπιους τόνους μιάς και διαχειρίζεται την προεδρία της ΕΕ. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν θεωρεί τον Ξηρό επικίνδυνο τρομοκράτη, αλλά επαναστάτη.

Αγωνιστή για την αναμόρφωση της κοινωνίας και την εξυγίανση του σηψαιμικού κατεστημένου.

Η κοινωνία δε φαίνεται να είναι περιπλεγμένη στα δίχτυα του τρόμου, που ένας τρομοκράτης κυκλοφορεί ασύλληπτος και ανά πάσα στιγμή μπορεί να πυροδοτήσει έναν εκρηκτικό μηχανισμό, να σκοτώσει ή να εκβιάσει.

Τώρα το πολίτευμα δεν κινδυνεύει να ανατραπεί και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης είναι στραμμένο σε άλλα θέματα.

Ακόμη και αν ο Ξηρός διαπράξει νέο έγκλημα, πολλοί θα σπεύσουν να τον δικαιολογήσουν ως δράστη της ''καλής'' κοινωνικής βίας, ως άνθρωπο υψηλού επαναστατικού φρονήματος που μάχεται για την ελευθερία και την αποτίναξη του ''ζυγού''.

Άλλωστε, το έκανε με προκλητικά αήθη τρόπο ο συνήγορός του.   

Βέβαια, κάθε βία που προέρχεται από τα αριστερά άκρα απολαμβάνει ευνοϊκής μεταχειρίσεως.

Το βιώσαμε με τους εμπρησμούς και τις στυγερές ανθρωποκτονίες στη Μarfin, το αντιμετωπίζουμε επί καθημερινής βάσεως όταν αναρχικές μειοψηφίες καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια, βανδαλίζουν καταστήματα, φυλακίζουν καθηγητές πανεπιστημίων στα γραφεία τους χτίζοντας τις πόρτες με τούβλα, όταν καταλύουν θεσμούς καί αξίες και οποτεδήποτε αποφασίζουν να αθεσμοπραγήσουν ως ένδειξη διαμαρτυρίας στο κράτος και στο αδηφάγο ''θηρίο'' του καπιταλισμού.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπου διαπράττεται καταπάτηση των νόμων και η κοινωνία παραδίδεται στο χάος, ουδείς μιλά.   

Από όλα τα ανωτέρω, κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει πως αφενός η βία είναι ίδια από όπου και αν προέρχεται και αφετέρου ότι η κοινωνία μας τηρεί επιλεκτική στάση απέναντί της.

Σιωπηλά προσυπογράφει τη βία των αναρχικών και ακροαριστερών συνιστωσών και την αποκαλεί επαναστατική αντίδραση στη δράση του κράτους. Τα ΜΜΕ και οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιδεικνύουν παρόμοια στάση και αγόγγυστα υπομένουν κάθε αποτροπιαστική ενέργεια που προέρχεται από τις ''επαναστατικές'' συνιστώσες.

Και είναι σαφές πως όσο πρυτανεύει αυτός ο παραλογισμός, η κοινωνία μας θα παραμένει αλυσοδεμένη στο άρμα της απαξιώσεως, της διαπλοκής και του διχασμού.

Μάριος Μπρούσκος Στυλιανόπουλος

Άρρητον