Η Ελλάδα τρώει (και φτύνει) τα παιδιά της.

Μια από τις πολλές διαχρονικές αλήθειες που μας χαρακτηρίζουν ως χώρα είναι και το βιβλικό «ουδείς προφήτης στον τόπο του».

Και άσχετα αν προσωπικά δεν ενστερνίζομαι τα περί του αρχαιοελληνικού μας DNA, και της «αιματολογικής» αδιάλειπτης συνέχειάς μας από την εποχή του … Θησέα, εν τούτοις με βάση την προσωπική μου αλλά και την γενική εμπειρία παραδέχομαι ότι οι Έλληνες όντως διαπρέπουν, αλλά μόνο  όταν βρεθούν έξω.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και έχουν να κάνουν με συμπατριώτες μας που αν έμεναν στην χώρα τους, θα τους έτρωγε η μαρμάγκα.

Διότι όταν λέμε Ελλάδα, μιλάμε για την απόλυτη ισοπέδωση, που καλυμμένη πίσω από ιδεολογικοπολιτικούς μανδύες περί ισότητας, δημοκρατίας κλπ απλά πνίγει το κάθε ταλέντο, σε κάθε τομέα.

Με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι ίσοι στην μιζέρια μας.

Πλην όμως περήφανοι Έλληνες και δημοκράτες.

Λες και οι υπόλοιποι δυτικοί λαοί ζουν κάτω από την μπότα του λοχία…

Το βλέπουμε συχνά.

Για παράδειγμα, φοιτητές που τελείωσαν ένα παρακατιανό ΤΕΙ, ή ένα ανυπόληπτο ΑΕΙ, πάνε έξω και παίρνουν  μεταπτυχιακά και  διδακτορικά (στα οποία οι εκεί ντόπιοι δυσκολεύονται), εκπλήσσοντας τους πάντες με την κατάρτιση και το υπόβαθρό τους.

Και δεν μιλάω για πανεπιστήμια χωρών όπου τα πτυχία «πωλούνται» (συμπεριλαμβάνω και πολλά ΑΕΙ της Αγγλίας), αλλά για σοβαρά ιδρύματα, σοβαρών χωρών.

Και οι συμπατριώτες μας αυτοί, τα καταφέρνουν μια χαρά, άσχετα αν το όλο ελληνικό σύστημα δημόσιας παιδείας είναι για τα πανηγύρια.

Π.χ. εγώ, που τελείωσα το παραδοσιακό εξατάξιο ελληνικό γυμνάσιο, με βαθμό απολυτηρίου το 13 και 3/13 (ο απουσιολόγος μας, κοράκι κατά τα άλλα, πήρε 16), και που εδώ θα ήμουν καταδικασμένος, διότι όταν έδωσα στη νομική (μια και έξω) δεν μπόρεσα να πιάσω την τότε βάση, και άρα θα κατέληγα υπάλληλος σε κανένα Prisunic Marinopoulos, πήγα έξω και σπούδασα, αποκτώντας και μεταπτυχιακά, σε πεντέμισι μόλις χρόνια, την ώρα που οι τότε συμφοιτητές μου (ντόπιοι στη χώρα τους) ακόμη να τελειώσουν το μάστερ τους.

Και αυτό συμβαίνει όχι επειδή είμαστε φυλετικά ανώτεροι, ή πιο μάγκες, άσχετα αν σε πολλά όντως το έχουμε και πράγματι κάνουμε τη διαφορά, αλλά διότι στις πολιτισμένες και αναπτυγμένες κοινωνίες, που έχουν οργάνωση και που λειτουργούν συντεταγμένα, ειδικά στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης, το ελληνικό γονίδιο βρίσκει έδαφος και ευδοκιμεί.

Στην Ελλάδα μαραζώνει.

Και για να αντιληφθείτε τι ακριβώς εννοώ, στα χρόνια αυτά που σπούδαζα, δεν είδα κανένα γκράφιτι στους τοίχους, δεν έγινε καμία κατάληψη, καμία απεργία, καμία διαδήλωση, και βέβαια απαγορεύονταν δια ροπάλου τόσο οι αντιγραφές- λογοκλοπές, όσο και οι απουσίες!

Και άλλα πολλά παρόμοια.

Ακούγεται εξωγήινο; Και όμως δεν είναι.

Είναι η εκεί καθημερινή φοιτητική πραγματικότητα.

Και δεν μιλάω για καμιά φασιστική χώρα, ούτε για κανένα ιδιωτικό ελιτίστικο κολέγιο ή πανεπιστήμιο, αλλά για μια από τις πλέον δημοκρατικές χώρες του πλανήτη, και μέλος των G8 (με πάρα πολλά χιόνια), με πραγματικά ανεξάρτητα, και  μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ.

Τα παραπάνω που αναφέρω μπορούμε να τα κατανοήσουμε πιο εύκολα αν κοιτάξουμε τον αθλητισμό, που όλοι τον κατέχουμε ως έννοια.

Τρεις μεγάλες αθλητικές προσωπικότητες παγκόσμιας εμβέλειας έβγαλε η χώρα μας.

Τον Γκάλη στο μπάσκετ, τον Χατζηπαναγή στο ποδόσφαιρο, και τον Πύρρο Δήμα στην άρση βαρών.

Και μιλάω για πραγματικά τιτανοτεράστιους αθλητές, ο καθένας στο είδος του.

Ποιο κοινό στοιχείο έχουν αυτοί οι τρεις;

Ότι αν και γνήσιοι Έλληνες, μεγάλωσαν και ανέπτυξαν το ιδιαίτερο ταλέντο τους σε άλλες χώρες.

Ακόμη θυμάμαι κάποτε που διάβασα πως ο Πύρρος Δήμας έγινε αυτός που έγινε.

Ήταν, λέει, 6 χρονών, και έπαιζε στην αυλή του όταν πέρασε τυχαία και τον είδε ένας τότε μεγάλος προπονητής της άρσης βαρών, που διαπιστώνοντας από τον σωματότυπο του μικρού ότι είναι ιδανικός για το συγκεκριμένο άθλημα, έπεισε τους γονείς του να τον γράψουν σ’ αυτό.

Η συνέχεια είναι γνωστή.

Κάτι ανάλογο έζησε και ο Βάσια, που  πιτσιρικάς, είχε τη τύχη να ζει σε μια οργανωμένη ποδοσφαιρικά χώρα, όπου από τότε υπήρχαν παιδικές ομάδες και πρωταθλήματα, με αποτέλεσμα να καταφέρει στα 18 του να είναι βασικό μέλος της εθνικής (!) νέων στο ποδόσφαιρο, σε μια χώρα (ΕΣΣΔ) που αριθμούσε τότε πάνω από 300 εκατομμύρια πληθυσμού! Για τέτοιο ταλέντο μιλάμε.

Την ίδια εποχή, οι μισές και παραπάνω ομάδες της δικής μας Α’ εθνικής έπαιζαν σε ξερά γήπεδα.

Μάλιστα, όταν πρωτοήρθε στον Ηρακλή ο Βάσια (ήδη 21 ετών), τα πρώτα του παιχνίδια τα έπαιξε στο ξερό της Βέροιας, αφού το Καυταντζόγλειο ήταν τιμωρημένο από την ΕΠΟ. Η δε ομάδα του Γηραιού, τις προπονήσεις της τις έκανε σε παρακείμενο του Καυταντζογλείου … ξερό γήπεδο.

Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε…

Το ίδιο και ο Γκάλης στην μπασκετομάνα Αμερική, την οποία δεν θα εγκατέλειπε ποτέ, και δεν θα τον είχαμε απολαύσει εμείς και οι Ευρωπαίοι, αν η φύση του έδινε 5-6 ακόμη εκατοστά ύψος, οπότε και θα τον είχαν πάρει αμέσως στο NBA.

Αλλά δυστυχώς, ως Έλληνας, παρά το αφύσικο ταλέντο του, το DNA του είχε προκαθορισμένο όριο ύψους… οπότε στο δικό του άθλημα, όπου το ύψος παίζει καθοριστικό ρόλο, δεν έγινε αυτός που θα μπορούσε να γίνει: τρισεκατομμυριούχος σταρ στην Αμερική.

Φανταστείτε λοιπόν πόσα μα πόσα ταλέντα χάνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, διότι απλά δεν υπάρχει ούτε η οργάνωση, ούτε η υποδομή, για να αναγνωριστούν.

Π.χ., ο δικός μου ο μπόμπιρας θα μπορούσε (λέμε τώρα) να είναι ένα σπάνιο ταλέντο στο … πινγκ πονγκ, ή στο γκολφ, αλλά ποιος θα το καταλάβει, και ποιος θα το ψάξει;

Με τι υποδομές;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα γράμματα, αλλά και στις επιστήμες.

Ειδικά στα ΑΕΙ μας όπου για να γίνει κανείς καθηγητής κλπ χρειάζεται αφισοκόλληση, λοβιτούρα, κομματισμός, και μπόλικες δημόσιες σχέσεις.

Το μόνο που μάλλον δεν χρειάζεται είναι επιστημονική έρευνα και δημοσιεύσεις.

Οπότε τι να συζητάμε;

Η Ελλάδα ως άλλος Κρόνος, όχι μόνο τρώει τα παιδιά της, αλλά τα φτύνει κιόλας.

Κυριολεκτικά.

Strange Attractor

ΥΓ- Εκεί όμως που δεν μας πιάνει κανένας κουτόφραγκος, και κανένα αμερικανάκι, είναι στα σκυλάδικα και στην σκυλέ κουλτούρα μας, που υποβοηθούμενη από τα σκουπίδια της τηλεόρασής μας, μας δίνουν μια παγκόσμια πρωτιά στην αποθέωση και στη λατρεία του απόλυτου τίποτα.

Ώπα…