Ο Χριστόδουλος, το καλό παιδί…

Παπαδοπαίδι, χαμηλών τόνων, αναμφίβολα "καλό παιδί" για τη γειτονιά.

Μυαλό έχει όσο χρειάζεται για να καταλάβει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται και κάτι παραπάνω από άρτο (το λέει εξάλλου και το ιερό βιβλίο που είναι τόσο ιερό που οφείλεις να το σέβεσαι κι αν ακόμα το απαρνηθείς - η ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού σε ελάχιστες λέξεις) αλλά όχι όσο απαιτείται για να αμφισβητεί συνεχώς τις βεβαιότητες.

Με δυο λόγια, απόλυτη πίστη στο άσπρο-μαύρο, ό,τι πρέπει για εκτελεστής, αλλά στο δικό του μυαλό "επαναστάτης".

Αξιοθρήνητα φανατικός δηλαδή, αλλά δεν προσφέρεται για λοιδορίες, ας μη γελιόμαστε.

Πρόκειται για ΑΚΡΩΣ επικίνδυνο άνθρωπο όπως όλοι του είδους του.

Διότι σκοτώνει κόσμο με ΚΑΛΗ συνείδηση, δεν χρειάζεται καν να έχει θάρρος, όπως του πιστώνουν οι αφελείς.

Πάνω-κάτω ίδια περίπτωση με τους μικρότερους αδερφούς του.

Απλώς αυτός ζώντας στα 70'ς, τότε που η ελληνική αριστερά ήταν πολύ πιο ιντελεκτουέλ (περιέπεσε σε καθεστώς πλήρως πνευματικού και εν συνεχεία φυσικού μπάχαλου σταδιακά τις επόμενες δεκαετίες) έμαθε να λέει περισσότερα και πιο πολύπλοκα τσιτάτα.

Ο Βασίλης ας πούμε, ζώντας στα 90'ς και στα 00'ς, δεν τα χρειάστηκε ποτέ.

Όλα αυτά τα ξέραμε.

Αυτό που μάθαμε τώρα είναι ότι στην ουσία δε διαφέρει σε τίποτα από το μέσο έλληνα "καταφερτζή".

Εφόσον "κοροϊδέψει" το "σύστημα" είναι όλα καλά.

Αδυνατεί να κατανοήσει ότι η πονηριά δεν είναι εξυπνάδα, και δεν είναι άξια συγχαρητηρίων αλλά ντροπής.

Στη σύγχρονη Ελλάδα αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Όπως βέβαια ψιλά γράμματα είναι και ο επαγγελματισμός.

Μπροστά στην πελατοθηρία υποχωρεί οποιαδήποτε έννοια σοβαρότητας και δεοντολογίας.

Κανείς δε θα αναρωτηθεί γι' αυτά τα πράγματα όταν διαθέτεις μπόλικους και μάλιστα “τηλεοπτικούς” πελάτες.

Κι αν μάλιστα διεκδικούν κι “επαναστατικά” παράσημα, με δυο λόγια είναι οι εκπρόσωποι του “καλού” σ' αυτή τη Γη, τότε ακόμα καλύτερα.

Και εις ανώτερα λοιπόν κε Ραγκούση!

Πάνω-κάτω αυτή ήταν η 17Νοέμβρη: Ένα μάτσο κρυφο(απ' τον εαυτό τους κυρίως)χριστιανών, φανατικών μανιχαϊστών, σε φυσιολογικές συνθήκες αξιοθρήνητων ανθρώπων που όμως το να παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους (και μάλιστα οι ίδιοι να είναι πάντα η “καλοί”) γέμιζε με μπόλικο αλατοπίπερο τις μίζερες ζωές τους.

Άσχετα αν κατέστρεφαν τις ζωές ουκ ολίγων τους οποίους, υπέρτατοι δικαστές αυτοί, έκριναν περιττούς κι ανάξιους οποιουδήποτε οίκτου.

Είπαμε, πρόκειται για ανθρώπους απολύτως απαλλαγμένους απ' το άγος της αμφιβολίας.

Εξαιρέσεις από αυτό το τσούρμο προβάτων με τους καλά κρυμμένους κυνόδοντες που κάτω από άλλες πιο νορμάλ συνθήκες δε θα βλέπαμε ποτέ, ως συνήθως ήταν οι τσομπάνηδες: Γιωτόπουλος και Κουφοντίνας.

Ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, διότι είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να τους “διαβάσει” κανείς.

Διότι αν μη τί άλλο η δικιά τους ευφυϊα τους απαγόρευε κάθε είδους απαλλαγή από τις αμφιβολίες.

Ίσως μια μέρα καταλάβουμε περισσότερα γι' αυτούς.

Όταν ίσως το “σύστημα” τους δώσει κι αυτούς μια κάποια ευκαιρία να δείξουν από τί υλικό είναι φτιαγμένοι.

Ίσως, αν είμαστε τυχεροί (διότι κακά τα ψέματα, μια κοινωνία χαρακτηρίζεται και από τους εγκληματίες της), να δούμε ότι τουλάχιστον δε συμπεριλαμβάνεται η κουτοπονηριά σε αυτό.

Ο Παραβάτης