Τα όνειρα της Ντόρας.

Τον Νοέμβριο του 2009 είδε τον άνθρωπο που πρόδωσε τον αγαπημένο της πατέρα να συνεργάζεται με το «πνευματικό παιδί» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και να της παίρνουν μέσα από τα χέρια την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Η ήττα στραγγάλισε τα όνειρα της για πρωθυπουργία.

Στο κόμμα πλέον ασφυκτιούσε, όμως αιτία δεν υπήρχε για να αποχωρήσει.

Αν έφευγε λόγω αποτελέσματος, θα της κολλούσαν τη ρετσινιά ότι βάζει τις φιλοδοξίες της πάνω από τη Νέα Δημοκρατία.

Αποφάσισε να κάνει υπομονή.

Τελικώς, το Μάιο του 2010 διαγράφτηκε από το πειθαρχικό συμβούλιο του κόμματος επειδή υπερψήφισε τα μέτρα για το πακέτο στήριξης.

Τότε, είχε δηλώσει ότι τη διώχνουν από το σπίτι της.

Πάντως, πίσω από τη μασκαρεμένη στενοχώρια ήταν εμφανής η ανακούφισή της. Λίγους μήνες αργότερα, σχεδόν νομοτελειακά, ακολούθησε η ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

Μπροστά σε 5.000 κόσμο στο θέατρο Badminton φύτεψε τη δική της ελιά (τι ειρωνεία..) στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μάλιστα, για να φανεί συνεπής στα πιστεύω της, έβαλε όρο στο καταστατικό να απαγορεύεται η διαγραφή στελέχους σε περίπτωση που εκφράζει διαφορετική γνώμη από την επίσημη άποψη του κόμματος.

Βέβαια, ο δρόμος για τις αμφίρροπες εκλογές ήταν μακρύς.

Έτσι, έβαλε σκοπό να βγάλει το «λάδι» του Καλαματιανού.

Ένας-ένας, σαν σταγόνες κινέζικου μαρτυρίου, οι βουλευτές της Ν.Δ. κατηγορούσαν για αλαζονεία τον Αντώνη Σαμαρά και προσχωρούσαν στη Δημοκρατική Συμμαχία.

Η ικανοποίηση κράτησε λίγο.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012 απέτυχε να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση εξουσίας και συγκέντρωσε ποσοστό 2,55%.

Αν στη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά δεν άντεχε δευτερόλεπτο, εκτός Βουλής έμοιαζε με ψάρι που πεθαίνει, σπαρταρώντας ξεβρασμένο στην ακτή.

Φυσικά, στο κάλεσμα του Αντώνη Σαμαρά στις επαναληπτικές εκλογές ήταν αδύνατον να αρνηθεί.

Πρώτον, θα παρουσιαζόταν στη βάση του κόμματος ως πιστός στρατιώτης. Δεύτερον, και το κυριότερο, θα έμπαινε στη Βουλή ξέγνοιαστη ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας και θα «βόλευε» μερικούς από τους στενούς συνεργάτες της -π.χ. ο Γιάννης Οικονόμου, από γενικός γραμματέας της ΔΗ.ΣΥ έγινε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Συγκοινωνιών.

Τρίτον, ο Αντώνης Σαμαράς, που βρέθηκε στην ανάγκη της, θα της χρωστούσε χάρη.

Και η Ντόρα ξέρει όσο κανένας άλλος πώς να αξιοποιεί τις οφειλές τρίτων.

Έκτοτε, ως βουλευτής, επέλεξε συνειδητά το δρόμο της σιωπής.

Τον Αντώνη Σαμαρά μπορεί να μην τον αμφισβήτησε δημόσια ποτέ, αλλά ούτε τη Νέα Δημοκρατία στήριξε.

Σε μια εποχή όπου η εικόνα των πολιτικών, παλιών και νέων, τσαλακώνεται καθημερινά, εκείνη φροντίζει να διατηρεί το προφίλ της αψεγάδιαστο.

Μακριά από υπουργικές θέσεις, μακριά από τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και συνωστισμούς σε πάνελ, μακριά από εσωκομματικές έριδες.

Αυτή τη στιγμή, ίσως είναι η μοναδική πολιτικός του παλαιού συστήματος με την πιο φρέσκια κι άφθαρτη εικόνα.

Αν παρατηρήσετε το τελευταίο διάστημα, εμφανίζεται μόνο σε εκδηλώσεις που την αβαντάρουν.

Είτε μιλάει για θέματα που δεν έχουν πολιτικό κόστος, όπως η τρομοκρατία, είτε πραγματοποιεί μεθοδικά εμφανίσεις που ψηλώνουν εμμέσως το πολιτικό της ανάστημα.

Πρόσφατα ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σε εκδήλωση στη Χάλκη, τη συνεχάρη για τις ειλικρινείς προσπάθειες της να συμφιλιώσει τις δύο χώρες.

Το κομπλιμέντο από τον Πατριάρχη είναι πάντα καλοδεχούμενο.

Κι αυτή η στρατηγική, να χορεύει ανέμελη μέσα στον κυκλώνα χωρίς να τραυματίζεται, απέδωσε καρπούς.

Τέλη Γενάρη, εξελέγη ομόφωνα πρόεδρος της επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Θέση, που αφενός της επιτρέπει να μακιγιαριστεί με το γκλίτερ της ευρωπαϊκής πολιτικής, αφετέρου να πυκνώσει τις επαφές με τους ευρωπαίους ηγέτες.

Ταυτόχρονα, το κόμμα της φαίνεται να περνάει φάση αποσύνθεσης. Στις δημοσκοπήσεις υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ και το αντάρτικο ενόψει των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης φουντώνει.

Μια πιθανή συντριβή της Νέας Δημοκρατίας και στις δύο εκλογές πιθανώς θα θέσει άμεσα ζήτημα προεδρίας. Κάπου εδώ αρχίζουν τα διλήμματα.

Σενάριο πρώτο: ενεργοποιεί τον προσωπικό της μηχανισμό στην Α’ Αθήνας και ανταποδίδει τη στήριξη στον Άρη Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος στάθηκε δίπλα της στις εσωκομματικές εκλογές του 2009.

Παράλληλα, αποκτάει συμμάχους στις περιφέρειες και τους δήμους της χώρας, και περιμένει να πέσει ο Αντώνης Σαμαράς για να πάρει επιτέλους το τιμόνι του κόμματος.

Ακόμη κι αν συμβεί αυτό, η πρωθυπουργία από ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα καθυστερήσει- αν έρθει δηλαδή και ποτέ.

Σενάριο δεύτερο: εξαργυρώνει τα οφειλόμενα από τον πρωθυπουργό και του ζητάει να οριστεί Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δραπετεύει από την πολιτική μιζέρια της χώρας, δουλεύει σκληρά στις Βρυξέλλες και βάζει πλώρη για να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Κομισιόν.

Τα όνειρα δεν είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς;

Γιάννης Παπαδημητρίου

Protagon