Προσεχώς… Βουλγάρες!

Η Ελλάδα ήταν επί αιώνες, μια αγροτική χώρα.

Και όπως η πλειοψηφία των κατοίκων της, έτσι κι εγώ κατάγομαι από αγρότες.

Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ανακρίνοντας από μικρός τον έναν παππού και τη μία γιαγιά που γνώρισα, τόσο αυτοί, όσο και όλοι οι  πρόγονοί τους (για τους οποίους είχαν κάποια γνώση ή ανάμνηση) ήταν αγρότες.

Ως εκ τούτου, μεγάλωσα με μια ιδιαίτερα θετική άποψη περί αγροτών.

Άσχετα αν μέσα στα πλαίσια της γενικής αστυφιλίας που προέκυψε τη δεκαετία του 1950, οι δυο γονείς μου, αντί να συνεχίσουν  την αγροτική  παράδοση, έγιναν κι αυτοί αστοί μετακομίζοντας στη Θεσσαλονίκη.

Η δουλειά στο χωράφι είναι σκληρή, και στις ελληνικές συνθήκες εκείνων των εποχών, ακόμη και το μεροδούλι μεροφάι δεν ήταν καθόλου σίγουρο.

Ακούγοντας τις βιωματικές ιστορίες του μπαμπά μου, που μεγάλωσε μέσα σε λάσπες και καπνοχώραφα, τρόμαζα…

Η πείνα ήταν δεύτερη φύση όλων εκείνων των ακτημόνων, ή των μικροκαλλιεργητών, που αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της αγροτικής παραγωγής μας.

Ποια τρακτέρ και ποιες Βουλγάρες;

Η αγροτιά τότε ήταν το άλας της γης.

Και μετά ήρθε η ανάπτυξη, η ΕΟΚ, τα πακέτα, και το λαοπρόβλητο Πασόκ….

Και όλα άλλαξαν.

Προς το καλύτερο(;)

Με αποτέλεσμα, ο μπαμπάς μου (και άλλοι) να βρίζουν την ώρα που παράτησαν τα χωράφια για να γίνουν… εμποροϋπάλληλοι.

Και έτσι, μεγαλώνοντας, και κοιτάζοντας γύρω μου, άρχισα κι εγώ να αλλάζω απόψεις και παραστάσεις όσον αφορά στην τιμημένη μας αγροτιά.

Και όχι προς το καλύτερο.

Την οποία αγροτιά μας ταύτισα με μαϊμού επιδοτήσεις, με μαϊμού συντάξεις, με μαϊμού καλλιέργειες, με μηδενικές εισφορές, με περιττές πολυτέλειες και νεοπλουτίστικες επιδείξεις, με θηριώδη τζιπ, και με ξενύχτια σε κωλάδικα υπό τους ήχους των σκυλάδων.

Χώρια το περίφημο «προσεχώς Βουλγάρες», και χώρια οι ανά τακτά χρονικά διαστήματα αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Οι οποίες, όλως συμπτωματικά, γίνονταν πάντα σε περιόδους νεκρής αγροτικής παραγωγής, και πάντα εις βάρος των υπόλοιπων Ελλήνων.

Με αιτήματα απλά: Το να μη τυχόν και πληρώσουν οι αγρότες μας κανένα φόρο, ή το να συνεχίσουν να έχουν φτηνό πετρέλαιο, κλπ.

Και επειδή είναι πολλοί και τσαμπουκαλεμένοι, η εκάστοτε κυβέρνηση έκανε τη πάπια, μη τυχόν και τους δυσαρεστήσει.

Ακόμη θυμάμαι τα άπειρα δεκαήμερα και βάλε των «κινητοποιήσεων», με τα θρυλικά μπλόκα, όπως το «σκληροπυρηνικό» της Βιοκαρπέτ, που έκαναν διάσημους τους Πατάκη, Μπούτα, και λοιπούς ροδομάγουλους καλοταϊσμένους αγροτοπατέρες.

Ο δεύτερος μάλιστα μας εκπροσώπησε και στις Βρυξέλλες, αν θυμάμαι καλά.

Εκστομίζοντας διάφορες φιλοσοφίες του στυλ «άμα καείς στο κουρκούτ, φυσάς και τη γιαούρτ….)!

Κινητοποιήσεις που έκοβαν την χώρα στα δυο, παγώνοντας κάθε εμπορική και οικονομική συναλλαγή, αφού τα καταστήματα ξέμεναν από εμπορεύματα, και τα βενζινάδικα από καύσιμα.

Και όλα αυτά για να διατηρηθεί το προνομιακό φορολογικό καθεστώς της ιερής αγελάδας, της αγροτιάς δηλαδή.

Που ξεκίνησε ως ινδική ισχνή και λιπόσαρκη, και κατάντησε υπέρβαρη και δυσκίνητη, και που δεν μπορούσε να παράγει ούτε καν γάλα. 

Κάτι ανάλογο επιχειρούν και σήμερα οι αγρότες, έχοντας ήδη λάβει θέσεις μάχης, και παρατάσσοντας τα τρακτέρ τους (χωρίς πινακίδες) σε κρίσιμες διασταυρώσεις, όπως αυτή του αεροδρομίου Θεσσαλονίκης, απειλώντας να μας ξεφτιλίσουν στους ξένους που μας προτίμησαν ως τουριστικό προορισμό.

Και όλα αυτά εν μέσω κρίσης και ύφεσης, όπου ο μέσος (μη αγρότης) Έλληνας είναι η άνεργος, ή έχει προ πολλού γονατίσει από τους φόρους, τα χαράτσια, και τις περικοπές του μισθού του.

Οι αγρότες μας όμως εκεί… ακάθεκτοι.

Επιμένοντας να ζουν τον μύθο τους, πίνοντας τσίπουρα, ψήνοντας κοψίδια, και ακούγοντας Νότη στις καντίνες γύρω από τα μπλόκα τους, τα οποία φυλάνε νοικιασμένοι Πακιστανοί.

Και σαν κερασάκι στην τούρτα αυτή του παραλόγου, άκουσα χθες βράδυ και το εξής κουφό αίτημα ενός εκπροσώπου τους: «Εμείς αγωνιζόμαστε για όλον τον λαό. Για να καταργηθούν οι φόροι όχι μόνο στους αγρότες, αλλά και για όλους τους Έλληνες…»!!!!!!

Τόσο απλά…

Strange Attractor

ΥΓ- Ερώτηση: Αν εγώ πήγαινα να κάνω κατάληψη σε κάποιου το χωράφι, εν μέσω θερισμού, για να διαμαρτυρηθώ για τα «δίκαια αιτήματά» μου, πως θα αντιδρούσε άραγε ο αγρότης;

Θα με στήριζε το ΚΚΕ;