Αλέξη, έχεις γράμμα από το Καράκας…

Μέσα από τις φωτογραφίες, τα βίντεο και τα σχόλια μου όλες αυτές τις μέρες προσπαθώ να δώσω στους φίλους μου, τουλάχιστον, να καταλάβουν και να δουν την αλήθεια για τη δήθεν επανάσταση και τον δήθεν σοσιαλισμό στην Βενεζουέλα.

Αυτές τις μέρες ξεκίνησαν μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την επικράτεια στην Βενεζουέλα, αρχικά από τους φοιτητές πανεπιστημίων και αργότερα υποστηριζόμενες από πάρα πολύ απλό κόσμο.

Οι φοιτητές ζητούν τα αυτονόητα, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, που όσο ξεπερασμένο και να ακούγεται στα αυτιά των Ελλήνων στην ουσία και τα τρία είναι σχεδόν ανύπαρκτα, μετά από 15 χρόνια "επανάστασης".

 Άδεια ράφια από όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, τεράστιες ουρές, όταν και εάν κάποιο από αυτά τα τρόφιμα εμφανιστούν.  

Γάλα, λάδι, ζάχαρη, καφές, κοτόπουλο, χαρτί υγείας είναι είδη που αποτελούν το συνεχές άγχος και κυνήγι όλων τον Βενεζολάνων, πλούσιων ή φτωχών.

Στα δημοτικά και γυμνάσια σχολεία οι μαθητές, σαν στρατιώτες, φορούν τα ομοιόμορφα κόκκινα μπλουζάκια και καθημερινά τραγουδούν τραγούδια για την επανάσταση και τον Τσάβες.

Από την άλλη πλευρά τα ιδιωτικά σχολεία (ναι ναι, ιδιωτικά σχολεία στην Βενεζουέλα της "επανάστασης") όλων των βαθμίδων είναι πλήρως ελεγχόμενα από την καθολική εκκλησία και φυσικά εκεί η προπαγάνδα είναι άλλου τύπου και επιπέδου.

Αυτά τα σχολεία είναι η διέξοδος τον ευκατάστατων, τα δημόσια είναι η μοναδική επιλογή των φτωχών.

Με άλλα λόγια μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Όλα τα  ελεύθερα τοπικά κανάλια στην Βενεζουέλα ελέγχονται από την κυβέρνηση.

Το ένα μετά το άλλο, όσα τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά κανάλια αποτελούσαν φωνή αντιπολίτευσης στον Τράβες, εξαναγκάστηκαν σε κλείσιμο ή σε απαλλοτρίωση και αυτήν τη στιγμή η πληροφόρηση είναι πλήρως ελεγχόμενη από την κυβέρνηση.

Η Αστυνομία είναι τόσο διεφθαρμένη και ανίκανη που στην ουσία δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ο  εγκληματίας και ποιος το όργανο του νόμου.

Σαν αποτέλεσμα, όλο αυτό έχει φυσικά αναγάγει την Βενεζουέλα σε μια από τις πιο βίαιες και ανασφαλείς χώρες του κόσμου.

25.000 βίαιοι θάνατοι τον χρόνο και υπερδιπλάσιος αριθμός σακατεμένων ανθρώπων που κάνουν τον φόβο και την ανασφάλεια κυρίαρχο συναίσθημα στις ζωές των πολιτών.

Κατάσταση που φυσικά είναι πάντα σύμμαχος σε κάθε απολυταρχικό καθεστώς ανά τον κόσμο.

15 χρονιά "επανάστασης" και η υγεία είναι ακόμα αποκλειστικό δικαίωμα των πλουσίων μέσω των μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων που είναι δυστυχώς και ο μόνος τόπος που μπορείς να δεχθείς σωστή υγειονομική περίθαλψη έναντι αδράς αμοιβής.

Για παράδειγμα ένα απλό καρδιογράφημα κοστίζει 6000 bolivar όταν ο κατώτατος μισθός είναι 3000 bolivar.

Για κάτι πιο σοβαρό μπορείς να καταλάβεις ότι απλά πηγαίνεις στον τάφο!

Τα κρατικά κέντρα υγείας με συνθήκες στάβλου και χωρίς ούτε τον βασικό εξοπλισμό προσφέρουν μόνο ουρές (κυριολεκτικά) χιλιομέτρων και "περίθαλψη ασπιρίνης".

Δημόσιο και υπηρεσίες με γραφειοκρατία που θα ζήλευε και ο Κάφκα.

250.000 δημόσιοι υπάλληλοι, στρατός στα χέρια του καθεστώτος με ανύπαρκτη χρησιμότητα.

Χιλιάδες φύλακες γραφείων συνήθως κοιμούνται στα καρεκλάκια τους εδώ και έξω στα κρατικά γραφεία.

Υπάλληλοι που "ρυθμίζουν" την ροή στα ασανσέρ, πόσοι άνθρωποι δηλαδή θα μπαίνουν από τις τεράστιες ουρές του κόσμου που περιμένει να εξυπηρετηθεί.

Οι αγαπημένοι μου "magic fingers", όπως τους αποκαλώ, αφού το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται στο καρεκλάκι τους μέσα στο ασανσέρ, συνήθως παίζοντας παιχνίδια στο κινητό τους, με το μαγικό τους και υπέρ χρήσιμο δάχτυλο τους να πατάει το κουμπάκι!

Μια χώρα πανέμορφη, με τεράστιες εύφορες πεδιάδες, που μπορεί να παράγει τα πάντα, ουσιαστικά δεν παράγει σχεδόν τίποτα.

Τεράστιες εκτάσεις γης χαρίστηκαν στην φτωχολογιά  (και καλά έκαναν), όχι όμως για να καλλιεργηθεί αυτή η γη και οι άνθρωποι να γίνουν και να νιώσουν χρήσιμοι άλλα για να στηθούν απέραντες εκτάσεις με παράγκες γεμάτες με ανθρώπους που δεν ξέρουν και κανένας δεν τους δίδαξε να παράγουν το οτιδήποτε.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις απαλλοτριώσεις από την κυβέρνηση, εργοστασίων, κτιρίων και σπιτιών.

Ό,τι απαλλοτριώνεται ποτέ δεν συνεχίζει να παράγει ή να χρησιμοποιείται για τον σκοπό για τον οποίο προοριζόταν, έστω από την κυβέρνηση, για το καλό του λαού. Τα εργοστάσια,τα γραφεία και τα κτίρια γίνονται αποθήκες ανθρώπινων ψυχών και σωμάτων, σαν κατοικίες δηλαδή, ευγενικές χορηγίες από την "επανάσταση", δημιουργώντας γκέτο παντού, μέσα και έξω από τις πόλεις.

Κάτω από το σπίτι μου μερικά χρονιά πίσω άρχισε να χτίζεται το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Λατινικής Αμερικής.

Μερικές μέρες πριν την ολοκλήρωσή του ο Τσάβες βγήκε στην τηλεόραση και αφού κατακεραύνωσε τους κακούς καπιταλιστές δήλωσε ότι δεν είχε ιδέα ότι κατασκευάζεται κάτι τέτοιο (ενώ το όλο σχέδιο είχε όλες τις νόμιμες άδειες) και ότι τελικά απαλλοτριώνει το κτίσμα!

Τι έκανε με αυτό;

Άνοιξε καταστήματα και έδωσε δουλειά σε εκατοντάδες Venezolanos;

Έκανε γραφεία;

Κάτι τέλος πάντων παραγωγικό;

Ο "αιώνιος ηγέτης" μετέφερε 2.500 ανθρώπους όπου είχαν χάσει τα σπίτια τους σε μια φυσική καταστροφή και τους έκλεισε στο εμπορικό κέντρο ( με ελεγχόμενο ωράριο σαν φυλακή) σαν εναλλακτική για τις χαμένες τους κατοικίες.

Σε ένα χώρο όπου δεν τηρούσε φυσικά καμία προϋπόθεση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης.

Τρία χρόνια μετά οι ίδιοι άνθρωποι ζουν ακόμα σε αυτό τον χώρο και το κτίριο και οι συνθήκες είναι πιο άθλιες από ποτέ.
Ο πρόεδρος Μαδούρο πλέον κυβερνάει αποκλειστικά με προεδρικά διατάγματα. Όπως έκανε και ο Τσάβες για πολλά χρόνια.

Ούτε βουλή ούτε ψηφοφορίες και κάθε έννοια δημοκρατίας έχουν πάει περίπατο από χρονιά.

Στις τελευταίες εκλογές, μετά τον θάνατο του Τσάβες το αποτέλεσμα από το 12% διαφορά που ήταν επί Τσάβες πήγε στο 1.5% σε σύνολο 7.5 εκατομμυρίων που ψήφισαν.

Η αντιπολίτευση, όπως ήταν φυσικό, ζήτησε ανακαταμέτρηση όπως γίνεται σε όλες τις δημοκρατίες όταν ένα αποτέλεσμα παρουσιάζει τόσο μικρές διαφορές.

Ο "σοσιαλισμός" και η "επανάσταση" δεν επέτρεψε πότε την ανακαταμέτρηση.

Δεν ξέρω πόσοι θα αφιερώσετε χρόνο να διαβάσετε το κείμενό μου και πόσοι θα το δεχτείτε σαν αλήθεια.

Εγώ το έγραψα γιατί αυτό κάνω από τότε που κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου ο μύθος της επανάστασης του Τσάβες και από τότε που συνειδητοποίησα πόσοι Έλληνες τρέφουν ακόμα αυτή την αυταπάτη.

Το τι θα γίνει αυτές τις μέρες με την πραγματική επανάσταση των νέων, των φοιτητών και όσων έχουν ακόμα την δύναμη να παλέψουν ενάντια σε όσα περιγράφω πιο πάνω, δεν το γνωρίζω, άλλα ελπίζω.

Όπως ελπίζω ότι ο κόσμος θα ακούσει την φωνή μας και την φωνή των καταπιεσμένων Βενεζολάνων.

Ζητώ την βοήθεια σας και ευχαριστώ εκ των προτέρων για ότι μπορείτε να κοινοποιήσετε στις σελίδες σας για την κατάσταση στην Βενεζουέλα.

Γιάννης Κουζηνός

Παράλλαξη