Δεν αρκεί η μείωση του αριθμού των βουλευτών.

Δίνουν και παίρνουν οι προτάσεις για μείωση των βουλευτών από 300 σε 250 ή 200.

Σίγουρα θα είναι ένα καλό βήμα για μείωση των εξόδων και αποδυνάμωση των πελατειακών δικτύων.

Φτάνει όμως αυτό;

Έχουμε ένα αναχρονιστικό σύνταγμα, εργαλείο στα χέρια μιας διεφθαρμένης ελίτ και πανίσχυρο μηχανισμό καταπίεσης των δικαιωμάτων του κατ΄επίφαση «πολίτη».

Οι βασικές διατάξεις του σχεδόν απαγορεύουν την ανάπτυξη πολιτισμού, δεδομένου ότι δεν επιτρέπουν ελεύθερη δραστηριότητα στην παιδεία, στην οικονομία,  στις επιστήμες και κυρίως στην σύμπραξη του πολίτη στις αποφάσεις της εξουσίας.

Για παράδειγμα, υπάρχουν σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη μη δημόσιων πανεπιστημίων (άρθρο 16), περιορισμοί  στην ελεύθερη αγορά με τις παρεμβάσεις του κράτους και τεράστιες δυσκολίες στην ίδρυση ερευνητικών κέντρων.

Παντού επικρατεί γραφειοκρατία και συγκεντρωτισμός.

Σε όποιον αυτά δεν φαίνονται και τόσο σπουδαία, μάλλον δεν έχει καταλάβει τι θα πει δημοκρατία.

Να η ευκαιρία, λοιπόν, για ένα δείγμα καλής θέλησης προς τον λαό.

Αν ήθελαν, θα μπορούσαν, έστω  και για λίγη διαφήμιση δημοκρατικής ευαισθησίας, να προχωρήσουν άμεσα στην ανανέωση βασικών διατάξεων του συντάγματος.

Στην πραγματικότητα, χρειαζόμαστε μία ριζική αναθεώρηση ή και την ψήφιση ενός νέου συντάγματος.

Η κοινωνία μας δεν είναι πια ίδια με αυτή του 1974.

Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες μετά την ένταξη της χώρας  στον θεσμικό πυρήνα της Ευρώπης.

Έχουν προκύψει εντελώς πρωτόγνωρες οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που χρειάζονται και την ανάλογη θεσμική και πολιτική υποστήριξη.

Το σημαντικότερο είναι όμως ότι έχουμε πλέον ανάγκη από μηχανισμούς άμεσης υποστήριξης δράσεων, όπως η επιχειρηματικότητα (δεν υπάρχουν άρθρα και διατάξεις να ρυθμίζουν το πλαίσιο λειτουργίας), η καινοτομία, η έρευνα, η διαχείριση του δημόσιου χρήματος, οι ευθύνες υπουργών και αξιωματούχων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Γενικότερα, υπάρχει ανάγκη για συνταγματικές προβλέψεις που θα βοηθήσουν τους Έλληνες να δημιουργήσουν πολιτισμό και να ενταχθούν δυναμικά στο σύγχρονο κόσμο.

Δεν περιμένω βέβαια από τον Πρωθυπουργό ή οποιονδήποτε άλλον «εγκλωβισμένο» στην κομματική «επικαρπία», να τινάξει στον αέρα το πολιτικό σύστημα και να σπρώξει τον εαυτό του στην αυτοχειρία.

Απλά θα ήθελα από τη διανόηση και όσους με καθαρό μυαλό ασχολούνται με την πολιτική, να  θέσουν επιτέλους δυναμικά το ζήτημα στον δημόσιο διάλογο, αντί να ασχολούνται μόνο με τη δημιουργία νέων κομμάτων.

Η κρίση και οι καθημερινές αποκαλύψεις για το αληθινό πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας, κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις σε κανόνες και θεσμούς.

Η μείωση του αριθμού των βουλευτών  δεν θα βοηθήσει παρά μόνο στην εξοικονόμηση χρημάτων αν δεν συνοδευτεί από  βασικές αλλαγές στην λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.

Έχω την εντύπωση πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να έχουμε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας χωρίς αρμοδιότητες και βουλευτές που  συντηρούν πολιτικά γραφεία ως πυρήνες δικτύων εξυπηρέτησης πελατών.

Επίσης, κάποτε πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να ενθαρρύνονται  οι συμμετοχικές δράσεις των πολιτών στις κοινότητές τους.

Για παράδειγμα, η πανεπιστημιακή κοινότητα ήδη ψήφισε ηλεκτρονικά (με ποσοστό συμμετοχής που ξεπέρασε το 90%) , για τα Πολιτικά Διοικητικά Συμβούλια και περιμένουμε να συμβεί το ίδιο για τις πρυτανικές εκλογές τον Μάιο.

Τέλος, ένα σημαντικό ζήτημα είναι ο τρόπος που αναδεικνύονται τα συνδικαλιστικά όργανα και πώς λειτουργεί η  εκπροσώπηση των μελών ενός σωματείου (λαμβάνονται αποφάσεις μόνο από το 10% των μελών…).

Όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας, που βιώνουμε καθημερινά στην πραγματική μας πολιτική ζωή.

Δεν αρκεί να θεωρούμε δημοκρατία μόνο τους τακτικισμούς των κομμάτων και να περιμένουμε αν θα προκύψει κάτι καλό από τις αντιπαραθέσεις τους, ως παράπλευρη ωφέλεια.

Αν δεν δούμε γρήγορα αλλαγές στη θεσμική ανανέωση του πολιτεύματος, θα αναδειχθούν κι άλλες πολύ πιο επικίνδυνες  περιθωριακές δυνάμεις, που δεν θα ελέγχονται από πουθενά.

Ο χρόνος τρέχει και τίποτα δε μένει στάσιμο σε ζωές και κοινωνίες.

Όσο δεν προσαρμόζουμε το πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος στις πολιτισμικές απαιτήσεις, τόσο θα τρέχουμε να προλάβουμε τις αρρώστιες και τα παθογόνα συμπτώματα που θα εμφανίζονται από παντού.

Τι κι αν μειώσουμε τον αριθμό των βουλευτών σε 250;

Το βασικότερο είναι να τους πείσουμε να πάνε και στη Βουλή…

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon