Πόσο σοβαρά παίρνουμε τελικά τις ευρωεκλογές;
Είναι ένα πολύ ουσιαστικό ερώτημα, σε μια εποχή
που πρακτικά η Ευρώπη αποφασίζει όλο και περισσότερο για την καθημερινότητά μας
και το ευρωκοινοβούλιο αποκτά όλο και μεγαλύτερη εξουσία.
Ερώτημα που θα μείνει αναπάντητo, αφού θα πνιγεί
μέσα σε μια θάλασσα από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και κομματικούς
υπολογισμούς.
Προφανώς και ακούγεται ωραίο να επιλέγουν οι
ίδιοι οι ψηφοφόροι, και όχι ο εκάστοτε αρχηγός κόμματος, ποιόν θα στείλουν στην
ευρωβουλή.
Αλλά γιατί το σκέφτηκαν τώρα, τρεις μόλις μήνες
πριν από τις ευρωεκλογές;
Τόσα χρόνια δεν είχαν καιρό να ασχοληθούν;
Η ημερομηνία των ευρωεκλογών δεν ήταν κρυφή...
Δυστυχώς, όπως και στην υπόθεση με την
ημερομηνία του πρώτου και δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών, φαίνεται ότι
είναι απλά υπολογισμοί της στιγμής και όχι κάποιο πραγματικό ενδιαφέρον για
ουσιαστική ελληνική συνδρομή στην αναβάθμιση του ρόλου του ευρωκοινοβουλίου.
Είναι βάσιμος ο φόβος ότι για μια ακόμα φορά,
από τη σταυροδοσία θα βγουν κερδισμένοι αυτοί που έχουν περισσότερο χρήμα να
ρίξουν στην προεκλογική τους εκστρατεία, αυτοί που έχουν τις καλύτερες
διασυνδέσεις για να προβληθούν από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, αυτοί που
αγωνίζονται να ενταχθούν στην κατηγορία «επώνυμοι», «τηλεπερσόνες», «χρήσιμοι
μαϊντανοί και ΣΙΑ».
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάποια (μικρότερα)
κόμματα είχαν ήδη διεξαχθεί εσωκομματικές διαδικασίες για την κατάρτιση των
ψηφοδελτίων.
Διαδικασίες, που αποδεικνύονται τώρα εντελώς
περιττές.
Και τα μικρότερα κόμματα είναι αυτά που προφανώς
θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο (και ίσως και χρήμα) για να προσαρμόσουν τις
τακτικές τους στα νέα δεδομένα.
Οι μεγάλοι θα πορευτούν με τη γνωστή τακτική των
«επωνύμων».
Ή μήπως
πιστεύει κανείς ότι ένας Ελληνας επιστήμονας, που έχει δουλέψει για παράδειγμα
στην επεξεργασία της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής επί 15 χρόνια στις Βρυξέλλες
και ξέρει από μέσα το σύστημα, θα έχει περισσότερες ελπίδες από κάποια
«διάσημη» παρουσιάστρια μεσημεριανών εκπομπών;
Υπάρχει επίσης και μια άλλη σημαντική
παράμετρος, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το υποτιθέμενο πνεύμα αυτής της
απόφασης.
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Ενας και μοναδικός
υποψήφιος μικρού κόμματος παίρνει 140.000 ψήφους.
Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί, αν θεωρήσουμε ότι η
συμμετοχή θα κυμανθεί στα επίπεδα του 2009 (5,2 εκατομύρια ψήφοι) , στο 2,7%, άρα
δεν είναι πάνω από το εκλογικό μέτρο του 3%, άρα δεν θα μπει στην Ευρωβουλή.
Είναι, όμως, πολύ πιθανό αυτός ο υποψήφιος να
συγκεντρώνει περισσότερες ψήφους από τον έκτο ή έβδομο εκλεγέντα ενός μεγάλου
κόμματος, στην περίπτωση μάλιστα που οι λίστες των μεγάλων κομμάτων γεμίσουν με
«επώνυμους» και οι σταυροί μοιραστούν ανάμεσά τους.
Υπάρχει πρόβλεψη για αυτό το ενδεχόμενο και πώς
θα γίνει εδώ σεβαστή η λαϊκή βούληση για την εκλογή των καλύτερων, την οποία
επικαλείται τώρα η κυβέρνηση;
Προφανώς δεν έχουν σκεφτεί τι θα κάνουν σε αυτή
την περίπτωση.
Ή μήπως ναι και απλά δεν μας το αποκαλύπτουν;
Ξαναλέω. Η απευθείας επιλογή του ευρωβουλευτή
είναι κάτι που θα έπρεπε ίσως να έχει γίνει από καιρό.
Να είχε γίνει όμως προγραμματισμένα και με
ασφαλιστικές δικλείδες για την ισότητα ευκαιριών όλων.
Τότε, θα μπορούσε πράγματι να βελτιώσει τη σχέση
πολίτη-ευρωβουλευτή. Αλλωστε, έχουμε δει άπειρα παραδείγματα «κολλητών» των
αρχηγών, που μπήκαν στα ευρωψηφοδέλτια χωρίς να έχουν ιδέα για το τι τους
περιμένει και απέτυχαν παταγωδώς να δικαιώσουν τις προσδοκίες του μέντορά τους.
Όμως, όπως και στις περιπτώσεις με τον καθορισμό
της ημερομηνίας των εκλογών, ή με την ιστορία για τους ετεροδημότες, και εδώ
γεννιέται η υποψία για μια «απέλπιδα προσπάθεια» της τελευταίας στιγμής, για να
αποκομίσουν κέρδη τα κυβερνητικά (σήμερα ή αύριο) κόμματα.
Ψαρεύοντας μαϊντανούς στην πλατεία...
Κώστας Αργυρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου