Ο Άδωνις, ο αδελφός του, και η… Πέπη Τσεσμελή!

Ένας διακεκομμένος υπόκωφος θόρυβος (συνοδευόμενος από μια άκρως δυσάρεστη οσμή) έσκιζε την σιγαλιά του ημιφωτισμένου κλιμακοστασίου της παλαιάς πολυκατοικίας επί της οδού Στουρνάρη στο κέντρο της Αθήνας.

Θόρυβος και οσμή προέρχονταν εμφανώς από τα έντερα ενός στρουμπουλού νέου που ανέβαινε, κάθιδρος και ζορισμένος, την μαρμάρινη σκάλα (ανελκυστήρ out of order).

Ο Παναγιώτης Κολλημένος, ο συμπαθέστατος ΟΝΝΕΔίτης, ταλαιπωρημένος μα κι αποφασισμένος, είχε ως προορισμό του τον τρίτο όροφο του κτηρίου. 

«Ζήτω η Νέα Δημοκρατία!» φώναξε ο ευτραφής επισκέπτης με το που άνοιξε η πόρτα της Ελληνικής Αγωγής, της περίφημης δηλ. σχολής όπου γλώσσα και ιστορία κουλαντρίζονται δεόντως από διακεκριμένους θεράποντες της διδασκαλίας όπως, μεταξύ άλλων, τους Αφούς Γεωργιάδη (Άδωνι και Λεωνίδα)….

«Ήρθατε για τα μαθήματα;» ρώτησε η γραμματεύς.

«Ναι, για τη σχολή της κυρίας Πέπης “μπες στο ψητό”…», είπε ο Παναγιώτης λύνοντας κάπως τις παρεξηγήσεις.

Πράγματι, ο φιλομαθής νέος δεν είχε προσέλθει για να παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικών και ιστορίας. Ήταν καλεσμένος στην εκπομπή της τηλεπαρουσιάστριας με τα τροφαντά στήθη που τόσους και τόσους θεατές έχουν θέλξει (έχοντας οδηγήσει και σε αμέτρητες κατά μόνας ανακουφίσεις), της Πέπης Τσεσμελή, η οποία εκπομπή γυριζόταν σε αίθουσα της σχολής! 

«Πού είναι ο κύριος Άδωνις; Θέλω να τον εδώ. Να του πω μια καλημέρα. Είμαι και ψηφοφόρος του» είπε, με περίσσια λαχτάρα, ο Παναγιώτης.

«Ο κ. Άδωνις δεν είναι εδώ, είναι στο υπουργείο. Θα μπορέσετε, όμως, να δείτε τον αδελφό του, τον Αλέκο» ήλθε η απάντηση της γραμματέως.

Ο Κολλημένος έδειξε να ενοχλείται βαθιά, όσο κι αν προσπάθησε να το κρύψει. Τον Άδωνι Γεωργιάδη ήθελε να δει. Αυτόν ψήφιζε, αυτόν θαύμαζε.

Τι να τον κάνει τον ιμιτασιόν Γεωργιάδη, τον Αλέκο;

Τελικά, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, μονολόγησε: «Μωρέ Γεωργιάδης να ’ναι κι ό,τι να ’ναι…»…

Ώστε έτσι λοιπόν! Στα headquarters της σχολής Γεωργιάδη γίνονταν τα γυρίσματα μιας εκπομπής της Πέπης Τσεσμελή, στην οποία θα συμμετείχε, μεταξύ άλλων, και ο Παναγιώτης Κολλημένος, αλλά και όλο το αγλάισμα της Ελληνικής trash σκηνής! Η περί ης ο λόγος εκπομπή, με τον τίτλο Μπες στο Ψητό, προοριζόταν αρχικά για το διαδίκτυο.

Η συμφωνία, όμως, ήταν ότι, αν πήγαινε καλά κι έκανε πολλά κλικ [sic], θα μεταφερόταν στο Channel 9, το δημοφιλές και παρεμβατικό κανάλι τοπικής εμβελείας του ευρύπκρωκτου καναλάρχη (που βρίσκεται έξω με εγγύηση).

Τελικά το σχέδιο ναυάγησε, και η εκπομπή, δυστυχώς, παρέμεινε να κινείται αποκλειστικά (και τζάμπα) στις συναρπαστικές (και έγκυρες) λεωφόρους του Internet.

Ένα ακόμη κάστρο Ελληνικότητας είχε, δυστυχώς, πέσει· προκαλώντας αναταράξεις στους δονούμενους σε παλμούς Ελληνικούς.

Οι σεπτοί χώροι της σχολής γλώσσας και ιστορίας (πάντα και μόνο Ελληνικής) των Αφών Γεωργιάδη είχαν μετατραπεί σε στούντιο για το γύρισμα μιας trash εκπομπής…

Αναπόφευκτα, ένα αμείλικτο ερώτημα άρχισε να πλανάται πάνω από τα κεφάλια όσων αγωνιούν εθνικά: γνωρίζουν οι μαθητές της Ελληνικής Αγωγής, καθώς και οι αξιότιμοι γονείς τους, τι εκτυλίσσεται στους χώρους όπου στέλνουν τα παιδιά τους για να βαπτισθούν στα νάματα Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού;

Δε θα κινδύνευε, με άλλα λόγια, ένας σοβαρός αρχαιολάτρης νέος, εκεί που πήγαινε στη σχολή για εκμάθηση Αρχαίων Ελληνικών, αντί να παρακολουθεί το μάθημα Αρχαίων της κυρίας Αλτάνη, να καταλήξει να κάνει μπανιστήρι;

Αιδώς Αργείοι!

Η περίπτωση, λ.χ., του κ. Φακιολά δείχνει ότι εκ μέρους της εκλεκτής πελατείας δεν άργησαν να ακουστούν και οι πρώτοι τριγμοί.

Ο αταλάντευτος απόστρατος εμφανίστηκε εξαιρετικά χολωμένος. «Δεν το περίμενα αυτό από τον κ. Άδωνι!

Τον θεωρούσα σοβαρό και έντιμο νέο. Χρηστοήθη. Τον εψήφιζα κιόλας από την εποχή του ΛΑΟΣ. Δεν σου κρύβω ότι έδωσα εντολή στη θυγατέρα μου να αποσυρθεί πάραυτα από τη σχολή.

Σκεπτόμαστε τώρα να στραφούμε προς τον κ. Καργάκο!» μας εκμυστηρεύεται με θυμό.

«Ποιόν; Τον Σαράντο; Τον φροντιστηριάκια;» ρωτούμε με έκπληξη.

«Αυτόν που έχει κυλιστεί στα έσχατα σημεία αυτοεξευτελισμού, δίνοντας τα βιβλία του να μπαίνουν “σακούλα” στη φυλλάδα του Χατζηνικολάου;» προσθέτουμε με ειλικρινή αγωνία.

«Εδώ, παιδί μου, κάνεις ένα λάθος. Πρόκειται για λαμπρή κίνηση-απάντηση του κ. Χατζηνικολάου σ’ αυτή τη Ρεπούση. Μην ξεχνάς ότι ο λαός έχει δικαίωμα στην ανάγνωση και γνώση της αληθείας!» έρχεται η αποστομωτική απάντηση από τα στρατιωτικά χείλη (που ξέρουν να μιλούν μονάχα για Ελλάδα).

Εδώ που τα λέμε, δεν είχε κι άδικο ο σεβάσμιος απόστρατος.

Τα vibes από το γύρισμα μιας ελαφρού ρεπερτορίου εκπομπής λογικά διαποτίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας, διακορεύοντας κάθε γλωσσική και ιστορική αρτιότητα των μαθημάτων.

Μολύνονται, έτσι, χώροι που έχουν μαρκαριστεί με ιδιαίτερο στίγμα Ελληνικότητας· χώροι στους οποίους κυριαρχούν υψηλής αισθητικής γύψινα αγαλματίδια και ιδιαίτερης φινέτσας πλαστικοί κίονες (πάντα αρχαιοελληνικής τεχνοτροπίας) χαρίζοντας στη σχολή μια σπάνια αίσθηση αρχοντιάς – και μάλιστα Ελληνικής!

Πώς, όμως, την πάτησε έτσι ο βουλευτής και υπουργός;

Ποια υπήρξε η αιτία για μια τέτοια παρασπονδία; Γιατί μαγάρισε μια σημαντική σχολή γλώσσας και ιστορίας;

«Τον πίεσε πολύ ο αδελφός του ο Αλέκος που είναι δυνατά ερωτευμένος με την Πέπη· έστω κι αν τα αισθήματα δεν είναι ακριβώς αμοιβαία…» θα σχολιάσει (αφήνοντας δηλητηριώδη υπονοούμενα) κάποιος που γνωρίζει τα ενδοοικογενειακά των Γεωργιάδηδων.

«Πρόκειται για τον δεύτερο σε ηλικία αδελφό από το τρίο Στούτζες των αδελφών Γεωργιάδη που είναι και το bête noire της οικογένειας. Κάποιοι τον αποκαλούν και “νέο Κάτμαν”. 

«Μόλις είχε γίνει γνωστό το ειδύλλιο Αλέκου-Πέπης, ο Άδωνις ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.

Τον έκαιγε πολύ το παλαιό θέμα της σύλληψης της οιονεί νύφης του, σε εκείνο τον ανήλιαγο χώρο του πληρωμένου έρωτα επί της οδού Λιοσίων.

Φοβήθηκε για την καριέρα του.

Έστω κι αν η χυμώδης entertainer έδωσε τότε τις εξηγήσεις της – εξηγήσεις αναμφίβολα πειστικές. Έκανε, όμως, την ανάγκη φιλοτιμία.

Άλλωστε, τη θαύμαζε και ο Άδωνις την Πέπη ως γυναίκα· από την εποχή του Ερωτοδικείου. Τον έθελγε ο ερωτισμός που απέπνεε το τροφαντό και λιγουρευτικό σαρκίο της· αλλά και το εν γένει ταλέντο της.

Μην ξεχνάς, βέβαια, ότι και ο ίδιος σχετίστηκε με ένα βλαχοσελέμπριτι, μια τραγουδιάρα. Οπότε, αποδεχόμενος την Πέπη, ίσως θέλησε να δείξει ότι “he sticks to his guns”…»

Μας έκαμε εντύπωση μια τέτοια ερμηνεία. Μας ξένισε – το ομολογούμε.

Ο Άδωνις, ένας φανατικός θρησκευάμενος που πιστεύει στο σώμα του Χριστού, ένα σώμα που – για να το περιγράψουμε με τα λόγια του Onfray – «δεν σεξουαλίζεται ούτε γελά, δεν αφοδεύει ούτε εκσπερματώνει», να παρουσιάζει έφεση σε κάτι τόσο γήινο όπως ο ερωτισμός/σεξουαλισμός;

«Κι όμως, πίστεψέ με, κάνουν λάθος όσοι θεωρούν τον Άδωνι διαζευγμένο από τον ερωτισμό. Μην σε ξεγελά η απωθητική εξωτερική του εμφάνιση που σίγουρα αναπέμπει οσμή αντιερωτισμού και ακαμψίας…» θα σχολιάσει παλαιός συμμαθητής του, από τα ανέμελα χρόνια του Δημοτικού, με τον οποίον ο Γεωργιάδης διατηρεί ακόμα επαφή.

«Δεν είναι μόνο ότι μόλις είδε την Ευγενία ένιωσε αμέσως ένα δυνατό σκίρτημα (και όχι μόνο στην καρδιά). Το πράγμα πάει πολύ πίσω. Μαθητές ακόμα, κάποιοι από εμάς αρχίσαμε νωρίς-νωρίς να ανακαλύπτουμε τα σώματά μας διά της ψαύσεως, καθώς και τους συνεπαγόμενους τρόπους ηδονισμού, όπως όλοι οι νέοι. Ε, λοιπόν, ο Άδωνις έδειχνε να είναι από τους πρώτους που είχαν μια ιδιαίτερη έφεση σε τούτη την περιπετειώδη αλλά και συναρπαστική εξερεύνηση!»

«Αυτό έχει αφήσει εμφανή ίχνη ακόμη και σήμερα…» σκεφτήκαμε, ενώ με μιας στο μυαλό μας σφηνώθηκαν οι σχετικές διηγήσεις από τα άγουρα χρόνια της σχολικής ζωής, όπως μας τα έχει μεταφέρει με τόση λαγαρότητα, κατ’ ευθείαν από την μεγάλη παράδοση της Γηραιάς Αλβιώνος, ο εξαίσιος στυλίστας της γραφής, Simon Raven (σε δική μας μετάφραση):

Ο δάσκαλός μας αρέσκετο να παίζει με τα πουλάκια των μικρών μαθητών, και το έκανε μάλιστα τόσο αριστοτεχνικά, ώστε όλοι περιμέναμε στην σειρά για χάρη του.

Επίσης, μας επέτρεπε να παίζουμε και με το δικό του εργαλείο, ένα παλαμάρι ικανοποιητικού μεγέθους, ευχάριστης υφής και εκπληκτικής ικανότητας. Και σαν τελείωνε το κρίκετ, κατευθυνόμουν κι εγώ με λαχτάρα στη σκηνή που είχε στηθεί σε απομακρυσμένο σημείο του δάσους δίπλα στο γήπεδο, εντός της οποίας πολλά αγόρια, ηλικίας από εννέα έως δεκατριών ετών, ξαπλώναμε νωχελικά με κατεβασμένα τα παντελονάκια μας εξερευνώντας το ένα τα ευαίσθητα σημεία του άλλου και περιμένοντας με ανυπομονησία τον ερχομό του αγαπημένου μας δασκάλου.

Ήταν μια σκηνή εξαίσιου ερωτικού πάθους που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη ίσαμε σήμερα […]

Αν συνέβαινε κάτι αποτρόπαιο, όπως κωλομπάρεμα, και το κρύβω;

Η απάντηση είναι όχι. Ο δάσκαλός μας μπορεί να είχε πάθος με το μπουλκουμέ, αλλά τα κωλαράκια μας ουδόλως τον ενδιέφεραν. Σποραδικά μόνο έτριβε τον ερεθισμένο του όργανο στους μικρούς αθώους μηρούς μας.

Τίποτε περισσότερο.

«Μα πως τέτοια ανάρμοστα συνέβαιναν και στο σχολείο του Άδωνι;» ρωτούμε με ειλικρινή απορία.

«Όχι, προς θεού, όχι. Επρόκειτο για ένα σχολείο 100% Ελληνικό, με την τεράστια ποσότητα ήθους που αυτό συνεπάγεται…» έρχεται η απάντηση.

Με βάση, λοιπόν, τις σχετικές πληροφορίες, τον Άδωνι τον εκέντριζε η αναζήτηση των μυστικών του Έρωτα από πολύ νεαρή ηλικία.

Σύμφωνα με τις περιγραφές, φαίνεται να είχε, ήδη από μαθητής, δυο πολύ γήινα σαρκώδη πόδια – πόδια στιβαρά και κοντά με παχιές γάμπες – που τα άνοιγε σαν σύγχρονος Άτλας και πατούσε στη γης (© Καζαντζάκης) προκειμένου να κρατήσει τα βάρη των σκιρτημάτων του έρωτα.

Ρούφαγε – ηδονικά – κάθε πληροφορία ερωτική. Και την κατάπινε!

Κατάπινε αχόρταγα, μέχρι τελικής σταγόνας, ό,τι χυμό ερωτικής πληροφορίας μπορούσε να συλλέξει.

Είναι, λοιπόν σαφές ότι ο Άδωνις ανήκει – για να χρησιμοποιήσουμε έναν θαυμάσιο όρο του μακαρίτη Δημοσθένη Βουτυρά – στους «ερωτάκηδες».

Κάποιοι, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι έτσι εξηγείται και αυτή η υστερική περφόρμανς που βλέπουμε από τον νευρωτικό τηλεβιβλιοπώλη κατά τη διάρκεια των δημόσιων εμφανίσεών του.

Αρκετοί αναρωτιούνται: Γιατί τέτοιο πάθος ετούτος ο προγναθικός ανθρωπάκος με την τηλεοπτική προβολή;

Γιατί τέτοια ένταση και τόσα νεύρα στις εμφανίσεις του;

Νομίζουμε ότι υπάρχει εξήγηση. Η γυναίκα!

Χάριν της συντρόφου του δίνεται η νευρόσπαστη παράσταση αυτού του hardcore πολιτικού πορνό.

Ο Άδωνις αντιμετωπίζει τα τηλεοπτικά στούντιο, αλλά και κάθε δημόσιο βήμα, ως ένα king size κρεβάτι. Και τον «δημόσιο διάλογο» σαν αδιάκοπη κλινοπάλη.

Όταν αγορεύει δημοσίως, νιώθει σαν να ερωτοτροπεί.

Λειτουργεί σαν κοκοράκι που επιζητεί, εξιμπισιονιστικά, την επιδοκιμασία της κυράς του – το νοερό χειροκρότημά της.

Ως μια μορφή (υπερ)αναπλήρωσης – Κύριος οίδε πού ακριβώς χωλαίνει ο βουλευτής μας και αποζητά διαρκώς και διακαώς τέτοια αναπλήρωση. Το πάθος με το οποίο αγορεύει είναι το αντίστοιχο του σεξουαλικού πάθους.

Ο παχύς σίελος που πετάγεται από το στόμα του, καθώς φωνασκεί με ένταση, παραπέμπει στο υπό του μορίου εκτοξευόμενο υγρό.

Και οι συνήθεις λεκτικές εκρήξεις προσομοιάζουν στις ζωώδεις ηδονικές κραυγές της σεξουαλικής ερωτοτροπίας.

Μπορεί να μας έχει πρήξει κάποιους δίδυμους ωοειδείς αδένες με το φιλομνημονιακό «ωσαννά».

Ίσως, όμως, δια της ερμηνείας που δώσαμε, να εξηγείται το γιατί ο μνημονιακός αυτός Ιεχωβάς, παίρνοντας καθάρια θέση στην μείζονα εθνική αντιπαράθεση ανάμεσα στους τζιτζιφιόγκους του Μνημονίου και τους τρωγλοδύτες του Αντιμνημονίου (aka Κρετίνοι εναντίον Ηλιθίων), εμφανίζεται πάντα φουριόζος, erect – έτοιμος για ρητορικές εκσπερματώσεις.

Ωστόσο, ορισμένα ερωτήματα παραμένουν: Είναι αυταπόδεικτα βλαξ ένας τύπος που ρωτάει «Πόουλ, ξέρεις από σαλάμι;».

Ίσως ναι, ίσως και όχι – αυτό θα το πει ο (πάντα νουνεχής) εκλογέας.

Είναι καλά από απόψεως ψυχικής υγείας, ένας τύπος που, στον 21^ο αιώνα, πουλάει αντικομμουνισμό, ενώ ταυτόχρονα βλέπει τον κομματικό υπόκοσμο που εκπροσωπεί ως μια Γλυκοφιλούσα Παναγιά;

Αυτό θα το πουν οι γιατροί.

Αποτελεί ο Άδωνις την αρσενική, νεοδημοκρατική εκδοχή της Ζωής Κωνσταντοπούλου;

Αυτό είναι απολύτως βέβαιο.

Μπορεί να κάνει κανείς πολιτική καριέρα διαθέτοντας τέτοια φάτσα;

Η ίδια η ζωή απαντά καταφατικά.

Γιατί μυρίζει δυσάρεστα το στόμα του (και όχι μόνον μεταφορικώς);

Αν δεν πρόκειται για ύπουλα βακτηρίδια ή για λανθασμένο τρόπο βουρτσίσματος, ίσως αιτία της πράγματι ανυπόφορης κακοσμίας να είναι ότι μιλά τόσο πολύ και, αναπόφευκτα, προκαλείται στοματική ξήρανση.  

Παρενθετικά, όμως, πέραν του φορτίου βλακείας, δυσμορφίας, υστερίας ή και halitosis που μπορεί να κουβαλά κανείς, ας ειπωθεί ότι είναι καλό παιδί ο Άδωνις (περί αυτού, άλλωστε, μας έχει διαβεβαιώσει και ο θείος του, Μάκης Γιομπαζολιάς).

Έχει πάρει από την οικογένειά του άρτια ανατροφή.

Και πραγματικά λυπούμαστε για τον κατήφορο του βουλευτού και μικροεμπόρου. Είναι κρίμα, γιατί ο γραφικός αυτός νεαρός, ο κατάφορτος νευρώσεων και απωθημένων με την εμφανή ανισορροπία, έχει και αρετές· αρετές που θα μπορούσαν να τον προφυλάξουν από τον σημερινό του κατήφορο και να του εξασφαλίσουν μια ζωή που να ευωδιάζει, αν όχι λεπτότητα, τουλάχιστον αξιοπρέπεια.

Γιατί υπήρξε τίμιος μεροκαματιάρης για να βγάλει το ψωμί του ο Άδωνις – το σωστό να λέγεται. Σκληρά εργαζόμενος, δεν είχε στη ζωή του καιρό για ιδιαίτερες διασκεδάσεις ούτε ανήκε ποτέ σε τίποτε demimonde.

Ένας αγωνιστής τής βιοπάλης ήταν πάντα.

Ένας βιοπαλαιστής που συνήθιζε να εργάζεται μέρα και νύχτα για τον επιούσιο, έστω και με αντικείμενο εργασίας κακοτυπωμένα και κακομεταφρασμένα βιβλία. (Άλλωστε, ξέρουμε σε ποια χώρα ζούμε· αν εξέδιδε τίποτε βιβλία ποιότητας, ουδείς θα τα αγόραζε…).

Είναι, επίσης, συνεπής στις κοινοβουλευτικές του υποχρεώσεις.

Και επιλέγει την οδό της σύγκρουσης (πράγμα σπάνιο στο σημερινό βασίλειο της πολιτικής ορθότητας), αν και μόνον προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, καθώς γλείφει ελεεινά όποιον μπορεί να του φανεί χρήσιμος (εκδότες, μεγαλοδημοσιογράφους, τον λεβέντη αρχηγό του, μισοπλέμονους αντικαπνιστές γόνους εθνοπατέρες κοκ.). 

Εμείς, όμως, που συνηθίζουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους όχι από τη συμπεριφορά τους στα «μεγάλα» (εκεί όπου οι φορεμένες μάσκες δίνουν και παίρνουν) αλλά από τα minutiae της ζωής, δίνουμε έμφαση στην ατόφια «λαϊκότητα» του αγοριού αυτού (με το παρωχημένο τζελ στα κατάμαυρα μαλλιά του), επικεντρωνόμενοι στην υπόθεση με το ρολόι.

Πόσο πολλά αποκαλύπτει ετούτη η – φαινομενικά μικρή – υπόθεση…

Και ποιον δε συγκίνησε η ιστορία με το Rolex, για το οποίο αγόρευσε με υπερηφάνεια ακόμη και από του βήματος της Βουλής;

Ένα όνειρο ζωής που έγινε επιτέλους πραγματικότητα με αιματηρές οικονομίες… Μπορείς να μη συγκινηθείς;

Μπορείς να μη δακρύσεις;

Θα μπορούσες πολύ εύκολα να το χλευάσεις ετούτο δω το ανθρωπάκι· να το ειρωνευτείς. Και μόνο για το μασούριασμα οικονομιών ετών προκειμένου να αποκτήσει ένα λαϊκομπάνικο ρολόι –  Rolex!

Και μάλιστα «μισό-μισό»!

Και μάλιστα… μεταχειρισμένο!

Σου έρχεται να κλάψεις για την τόση κατάντια.

Θα μπορούσες, άνετα, να αναφωνήσεις: «Damn and blast! Άλλος ένας εκπρόσωπος των lower orders στα πράγματα, με τη γνωστή αισθητική και τη λιγούρα για εξουσία…» Όμως, όχι. Δεν θα τον χλευάσουμε.

Γιατί ο πόθος του ταπεινού, με απωθημένα λαϊκού παιδιού, που θέλει να έχει (και να δείχνει) τα μετά κόπου αποκτηθέντα status symbols (και να παίρνει και κάμποσους πόντους μέσω αυτών), εμάς μας προκαλεί άφατη συμπάθεια…

Τελευταίο κρούσμα απροσμέτρητης γραφικότητας, το αγαπημένο του (γαλάζιο) ακουστικό (!!!) που ο πολιτικός μας έχει συνδέσει με το κινητό του τηλέφωνο, και εξ αιτίας του οποίου γελάει (πίσω από την πλάτη του) μέχρι δακρύων ολόκληρο το κοινοβούλιο.

Τι περισσότερο να πει κανείς για μια τέτοια (ανεπίγνωστα) κωμική φλέβα…

Σε άλλες εποχές, θα εντυπωσίαζε ότι βρέθηκε κυβέρνηση (έστω και Ελληνοβαλκάνια) και πρωθυπουργός (έστω και εκ Καλαμάτας) να τοποθετήσει ως υπουργό μια τόσο μπουρλέσκ παρουσία, ένα γνήσιο τέκνο της trash TV – και μάλιστα χωρίς ν’ ανοίξει μύτη· και ότι κάποιοι «καθώς πρέπει» ανακάλυψαν τελευταία ότι πρόκειται και για έναν δεινό πολιτικό παίχτη που «σπάει αυγά», διαβλέποντας σημαντικές πολιτικές αρετές· και ότι η πολιτική έχει κατακρημνιστεί σε τέτοια βάθη, ώστε μπορεί να δέχεται ως παράγοντες της λειτουργίας της τόσο φαιδρές παρουσίες.

Στους καιρούς, όμως, που ζούμε, σε συνθήκες δηλ. καθολικής αποκολοκύνθωσης, τίποτα πια δεν μπορεί να εκπλήξει. 

Βαψομαλλιάδες