Η σκληρή πραγματικότητα, ο Πούτιν, και οι κακοί Αμερικάνοι…

Είναι να απορεί κανείς με αυτή την ιδιότυπη «σχιζοφρένεια» που μας χαρακτηρίζει ως λαό.

Και αναφέρομαι στην καθημερινή μου συναναστροφή με άτομα, ασχέτως ιδεολογίας και κομματικής προέλευσης, που τα έχουν με τους … κακούς Αμερικανούς.

Καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό το μένος εναντίον των ΗΠΑ, που εδώ και 30-40 χρόνια μας έχει διαποτίσει το εθνικό μεδούλι.

Οι μικροί και αδύναμοι πάντα ψάχνουν για έναν μπαμπούλα, στον οποίο να ρίξουν όλο το φταίξιμο για την κακή τους μοίρα, και δόξα τω θεώ, η Αμερική, από το 1945 και μετά μας έχει δώσει ουκ ολίγες αφορμές…

Αλλά το μένος και η χολή που στάζουν κάποιοι εναντίον των κακών Αμερικάνων, είναι κάτι σαν κι αυτό των βολεμένων εναντίον του μνημονίου.

Δηλαδή, αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση του απολυμένου, του άνεργου, κλπ εναντίον της τρόικας και των δανειστών (που μας πίνουν το αίμα) αλλά όχι αυτήν του βολεμένου, που απλά αγανακτεί για να αγανακτεί, πουλώντας ανέξοδη επαναστατικότητα και χαϊδεύοντας αυτιά (βλ. συντεχνίες, συνάφια, και συνδικάτα του δημοσίου).

Έτσι και οι λάβροι αντιαμερικανοί συμπατριώτες μας, είναι τουλάχιστον … υποκριτές.

Διότι άσχετα αν οι ιμπεριαλιστές Αμερικάνοι μας έριξαν βόμβες ναπάλμ στον εμφύλιο, μας έφεραν τη χούντα, και μας πούλησαν στη Κύπρο, η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε εποχή παγκόσμιας Pax Americana, με ότι αυτό σημαίνει, καλό  ή κακό.

Φοράμε αμερικάνικα ρούχα, ακούμε αμερικάνικη μουσική, βλέπουμε αμερικάνικες σειρές και ταινίες, εξαρτόμαστε αμυντικά από αμερικάνικα οπλικά συστήματα, και από το «αμερικάνικο» ΝΑΤΟ, και γενικά ακολουθούμε αμερικάνικο τρόπο ζωής, θέλουμε δεν θέλουμε.

Είτε είμαστε πούροι κομμουνιστές στην Γαύδο, είτε φλούφληδες του Κολωνακίου και των βορείων προαστίων.

Και άντε, όσο υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος, με το αντίπαλο δέος της «κομμουνιστικής» (ο θεός να την κάνει τέτοια) ΕΣΣΔ, υπήρχε και μια ιδεολογική και όχι μόνο αντιπαράθεση.

Υπήρχε και μια εναλλακτική λύση και προοπτική.

Με τον καθένα να διαλέγει πλευρά και στρατόπεδο.

Άσχετα αν το σοσιαλιστικό όραμα αποδείχτηκε μια ακόμη χίμαιρα, και κατέρρευσε εκ των έσω, χωρίς οι Αμερικάνοι να χρειαστεί να ρίξουν καν μια ντουφεκιά.

Αλλά και σήμερα;

Να τους βρίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, και να μιλάμε για εθνική κυριαρχία κλπ τη στιγμή που αν πούμε π.χ. να κάνουμε πόλεμο (αν, λέω), δεν θα μπορούμε ούτε τρεις μέρες να κρατήσουμε χωρίς τα αμερικάνικα ανταλλακτικά για τα αμερικάνικα αεροσκάφη και πλοία μας;

Εκτός κι αν αναζητήσουμε βοήθεια από το «ξανθό γένος», και τα γερμανικά υποβρύχια (αυτά που γέρνουν στο κύμα).

Για να μη πολυλογώ και το  κουράζω:

Κάποτε οι Έλληνες ήταν οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι (στον τότε πολιτισμένο κόσμο) βάσει του πολιτισμού, της κουλτούρας, της γλώσσας, και της εμπορικής και στρατιωτικής τους ισχύος.

Αργότερα ήταν οι Ρωμαίοι, και πιο μετά οι Άγγλοι.

Σήμερα είναι οι Αμερικάνοι. Πώς να το κάνουμε;

Και άσχετα αν κάποιοι ποντάρουν στον Πούτιν και τη Ρωσία, λόγω ομοδοξίας, και λόγω … προφητειών, από κείνη τη πλευρά ο βασιλιάς είναι ακόμη γυμνός, τουλάχιστον στο επίπεδο που θα μας ήταν χρήσιμος ως Ελλάδα.

Άρα; Να περιμένουμε τους Κινέζους να αναπτυχθούν και να κυριαρχήσουν; Χμ….

Εκτός κι αν μέσα στον τυφλό αντιαμερικανισμό μας, θυμηθούμε τον Αντρέα της παλιάς καλής εποχής, που μας μοίραζε το πράσινο βιβλιαράκι του Καντάφι, και που ονειρεύονταν αραβικά πετροδόλαρα, και ισλαμικές επενδύσεις για να γίνουμε το…  Μονακό των Βαλκανίων.

‘Άλλη τζούφια λύση δηλαδή, που μόνο κάποιοι τελειωμένοι συριζαίοι ευαγγελίζονται, επιθυμώντας τη σαρία, τους φερεντζέδες, και τις  μπούρκες, αντί για τα μπλου τζιν, τη ραπ, και τα χάμπουργκερς….

Ήμαρτον δηλαδή.

Προσαρμοστείτε στη πραγματικότητα λοιπόν, και μη πυροβολείτε τον (Αμερικανό) πιανίστα… που αν μη τι άλλο έχει θεσμούς και δημοκρατία (καλή ή κακή) που λειτουργούν αδιάλειπτα επί 200 και βάλε συναπτά έτη, και δεν βασίζονται στις ορέξεις και τις διαθέσεις του κάθε τρελαμένου ολιγάρχη που αναλαμβάνει την εξουσία, με πλάτες του την μαφία, και με εκβιαστικό όπλο του τον φυσικό πλούτο της χώρας… παίζοντάς το εν δυνάμει σωτήρας σε ζαλισμένους Βαλκάνιους ιθαγενείς που ψάχνουν για το (εκ των άνωθεν) θαύμα.

Strange Attractor