Για ποια ιδεολογική «ρεβάνς» της ελληνικής δεξιάς μιλάμε;

Στην ελληνική δεξιά και στον Αντώνη Σαμαρά προσωπικά έλαχε ο κλήρος να κυβερνήσει την Ελλάδα αυτές τις κρισιμότατες εποχές.

Αφού πρώτα ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ χάθηκαν κάπου μεταξύ «πράσινης ανάπτυξης» και  «κηπουρών» και πήδηξαν απ' το καράβι πρόωρα.

Κατά μία εκδοχή, τυπικά αγαναΧτιστική, πρόκειται για τη συνέχεια της «προδοσίας», της «κατοχής», και  του «έχουμε χούντα αφού» κλπ.

Κατά άλλη εκδοχή, την οποία ενστερνίζομαι μετά ζήλου μεγάλου, ανέλαβε να υπερασπιστεί την κοινή λογική (όσο κοινή μπορεί να είναι) απέναντι στην εναλλακτική προοπτική της καταστροφής, του μηδενισμού των πάντων, και της νοσηρής ιδεοληψίας…

Τα πάντα στη ζωή βλέπετε είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Όταν όλα είναι μέλι-γάλα μπορεί κανείς να διαφωνεί για το αν θα επιτραπεί π.χ. η αλιεία του μπακαλιάρου Μάρτιο αντί για Απρίλιο – αυτού του τύπου παρεμπιμπτόντως είναι τα κύρια καθήκοντα των ευρωβουλευτών που θα εκλέξουμε ξανά σε δύο μήνες.

Αν τα πράγματα είναι λιγάκι πιο σοβαρά, μπορεί στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης να μπει το ζήτημα αν θα πρέπει να φορολογούμε πολύ ή λίγο τους πολίτες και τί ακριβώς να κάνουμε με τους φόρους.

Εννοείται αυτά για χώρες όπου παίρνουν την πολιτική στοιχειωδώς σοβαρά.

Γιατί στην Ελλάδα οι αντίστοιχοι νταλκάδες μας σε ανάλογες περιπτώσεις είναι π.χ. ο νέος σύντροφος της Ράπτη, ή το πόσους και πώς θα διορίσουμε στο δημόσιο. 

Ωστόσο, όταν βρισκόμαστε προ του κινδύνου να γίνουμε (στην κυριολεξία) Ουκρανία ή Βενεζουέλα του Τσίπρα, και να γυρίσουμε 50 χρόνια πίσω, τέτοιες διαφορές κανονικά παραμερίζονται.

Σώζουμε το σπίτι μας που καίγεται πρώτα και μετά, ζωή να ΄χουμε, εδώ θα είμαστε πάλι για να ξαναφάμε τα μουστάκια μας με ανάλογες διαφορές.

Τη φωτιά φαίνεται ότι την έσβησε.

Καθυστερημένα; Μάλλον ναι.

Ολίγον (ως πολύ) ατσούμπαλα; Μάλλον ναι και πάλι.

Ωστόσο έσβησε, αυτό είναι το βασικό και καθόλου αυτονόητο ότι έτσι θα γίνονταν – κι ας μην έχει κανείς αμφιβολίες, η ιστορία θα τον ανταμείψει γι' αυτό. Οι καταστροφές βέβαια που έμειναν πίσω είναι τεράστιες και το ζητούμενο είναι να δούμε πώς θα τις αναπληρώσουμε – ένα έργο που επίσης υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές που ξέραμε.

Τιτάνιο έργο λοιπόν κι αυτό, μάλλον μεγαλύτερο απ΄το πρώτο.

Για το αν πάλι θα είναι ο Σαμαράς και η ελληνική δεξιά αυτή που θα το φέρει σε πέρας και θα το πιστωθεί αναλόγως είχα ανέκαθεν αμφιβολίες.

Και τώρα τείνω να αποκτήσω τη βεβαιότητα πως δε θα είναι αυτοί.

Γιατί;

Διότι, το κύριο πρόβλημα που είχε τόσο ο ΓΑΠ, όσο και ο Σαμαράς, όσο και οποιοσδήποτε άλλος βρίσκονταν στη θέση τους που ήταν το ΙΔΙΟ τους το κόμμα, το ανθρώπινο υλικό και η νοοτροπία του (ο καθιερωμένος πλέον όρος «μαυρογιαλουρισμός» τον περιγράφει με εξαιρετική ευκρίνεια) φαίνεται ότι όχι μόνο δε λύνεται, αλλά αυγατίζει.

Τα «παλιά» πρόσωπα εξακολουθούν να λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σα να μην είχε συμβεί τίποτα (επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη έλλειψη πολιτικού ενστίκτου, και εκνευρίζοντας συνεχώς ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους πολίτες) – χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι τοποθετήσεις συνταξιούχων μαυρογιαλούρων σε καλοπληρωμένες αργομισθίες, η μέριμνα για τα «δικά μας παιδιά» στα βουλευτικά γραφεία κλπ.

Για τα λεγόμενα «νέα» πρόσωπα, ας το αφήσουμε καλύτερα.

Όταν δε μιλάμε για γόνους ή για παιδιά του κομματικού σωλήνα που γεννήθηκαν γέροι και ανεπάγγελτοι, το «νέο» ακούγεται σαν να βγήκε από 1-2 αιώνες πριν. Το να ακούμε π.χ. εν μέσω πλήρους οικονομικής παγκοσμιοποίησης στελέχη σύγχρονης ευρωπαϊκής δεξιάς να μιλάνε περήφανα για «εθνικισμό» λες και είμαστε στον 18ο, το πολύ στον 19ο αιώνα μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει, αν όχι γέλιο.

Όλος αυτός ο παλιοκομματικός στρατός της ΝΔ αλλά και οι υποτιθέμενες «νέες ιδέες»,  που μυρίζουν αραχνίλα, επιβιώνει εν μέσω κρίσης, κακά τα ψέματα, χάριν στην υποστήριξη και στην ανοχή μεγάλου μέρου όχι μόνο του πολιτικού κέντρου, αλλά και της αριστεράς.

Του μέρους αυτού που βλέποντας ότι η μόνη εναλλακτική είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων του ...διεθνούς διανοητή Τσίπρα, της «μαναριού» Δούρου, και της ...ανήλικης  Κωνσταντοπούλου (και αυτοί μάλιστα αποτελούν τη «λογική εκδοχή» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) – γι' αυτό ας μην έχει κανείς αμφιβολία.

Μεγάλο μέρος των παραδοσιακών ψηφοφόρων της έχει αγαναΧτήσει προ πολλού και έχει αποδημήσει από άποψη ψήφων προ πολλού σε άλλες πολιτείες. Π.χ. ΑΝΕΛ, ΧΑ, αλλά μέχρι και ...ΣΥΡΙΖΑ.

Στα σοβαρά, πιστεύει κανείς πως όποιος μέχρι σήμερα αποκαλεί το Σαμαρά «Τσολάκογλου» αύριο είναι δυνατό να τον δει ως τη μόνη ελπίδα της Ελλάδας;

Κι όμως, εσχάτως έχουν πυκνώσει τα δείγματα ακόμα και μέσα απ' το Μαξίμου ότι ορισμένοι βρήκαν την ευκαιρία προκειμένου η ελληνική δεξιά να πάρει κάποιου είδους ρεβάνς απ' την ελληνική αριστερά για την ιδεολογική ηγεμονία της τελευταίας, ειδικά στα χρόνια της μεταπολίτευσης – κερδίζοντας κιόλας (σύμφωνα με τη θεωρία αυτή) και μερικά τόσο πολύτιμα ψηφαλάκια.

Που την εξέφρασε με αξεπέραστο τρόπο ιδίως το πάλαι ποτέ «λαϊκό» ΠΑΣΟΚ.

Η προσπάθεια αυτή θα ήταν κωμική αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη.

Και είναι επικίνδυνη διότι προδίδει ασυγχώρητη έλλειψη αίσθησης πολιτικού αλλά και ιστορικού αισθητηρίου. Και διότι, όπως ξεκαθάρισα στην αρχή, δεν υπάρχει ακόμα αυτή η πολυτέλεια.

Παρόλ' αυτά, ας δεχτώ χάριν παιδιάς, ότι μπορούμε αυτή τη στιγμή να ανοίξουμε αυτό το ζήτημα.

Ποια ακριβώς είναι τα δεδομένα;

Μήπως υπάρχει νοήμων Έλληνας που να μην έχει καταλάβει ότι βασικός υπεύθυνος για τα σημερινά χάλια είναι η εκδοχή της ελληνικής αριστεράς που λέγαμε;

Μήπως γι' αυτό το λόγο ακριβώς δεν έφτασε το ΠΑΣΟΚ μια ανάσα απ' την εξαφάνιση;

Μήπως, παρά το ότι έχουμε ανεργία πάνω απ' το 25% επί τόσα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα δεν πείθει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει και έχει καθηλωθεί δημοσκοπικά;

Για ποια ακριβώς ιδεολογική «ηγεμονία» της αριστεράς μιλάμε σήμερα;

Όταν εντός της σήμερα όλα αυτά αμφισβητούνται και αναζητούνται νέα πρότυπα και στόχοι;

Και με ποιον ακριβώς τρόπο θα αμφισβητηθεί αυτή η «ηγεμονία»;

Μήπως με μία σύγχρονη κεντροδεξιά πρόταση;

Που θα είναι φιλελεύθερη και θα απαντάει στις ανάγκες της εποχής;

Ή μήπως με επιστροφή στο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια;

Εκεί δηλαδή όπου η φτώχεια έχει μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας αν φοράς «στολή», εκεί που θα πρέπει να γίνονται «δημοψηφίσματα» για το αν π.χ. θα πρέπει να αναγερθεί ένα (αριθμητικά: 1) τζαμί για ολόκληρη Αθήνα, εκεί που ξαναθυμόμαστε τον εμφύλιο για να τιμήσουμε όσους μας έσωσαν απ' τον κομμουνισμό;

Σε όλους αυτούς, σε όλους εσάς που τα πιστεύετε και τα υποστηρίζετε αυτά, σας έχω νέα: Το ότι σωθήκαμε απ' τον κομμουνισμό το εμπεδώσαμε, δεν περιμέναμε εσάς – στοιχειώδης γνώση ιστορίας και ελάχιστα ανεξάρτητη σκέψη αρκεί.

Το ΚΚΕ και μέρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το αρνείται, αλλά γελάει ο κόσμος μαζί τους.

Το ότι όμως όλοι αυτοί μας σώσανε ενσυνείδητα κι όχι απλώς έσωζαν το τομάρι τους (το συχνά ανάξιο να σωθεί – να τα λέμε κι αυτά) μη το πολυλέτε παραέξω. Γιατί ο κόσμος θα γελάει πάλι, αυτή τη φορά μαζί σας.

Και κάτι ακόμα: Για κάποιους λόγους στις προηγούμενες δεκαετίες απέκτησε η ελληνική αριστερά αυτή την περιβόητη ηγεμονία. Ένας λόγος ήταν η δικιά σας ανεπάρκεια να τη χτυπήσετε στο ιδεολογικό επίπεδο.

Νομίζετε άραγε ότι είναι δυνατό αυτό που αποδείχτηκε ανεπαρκές ΧΘΕΣ, να μπορεί να αποδειχτεί επαρκές σήμερα ή αύριο;

Ελπίζω μόνο να έχετε υπόψη σας πως δε θα υπάρχει πάντα ως εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και έτσι να είναι, κάποια στιγμή το παραμύθι με το δράκο θα κουράσει υπερβολικά τους πάντες.

Ακόμα και όσους ξέρουμε με βεβαιότητα ότι αυτός ο δράκος είναι αληθινός.

Ο Παραβάτης