Και απεργώ, και πληρώνομαι…!

Η Σύγκλητος του ΕΜΠ ζήτησε εγγράφως από το υπουργείο Παιδείας να πληρωθούν οι διοικητικοί υπάλληλοι, που συμμετείχαν στις απεργίες για τη διαθεσιμότητα!

Ομολογώ ότι ως είδηση με εξέπληξε.

Όχι για τον παραλογισμό της κίνησης, αλλά για το ότι πρώτη φορά διατυπώνεται μια τέτοια απαίτηση.

Μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε ανάγκη.

Σχεδόν πάντα, οι απεργούντες (καθηγητές, επιστημονικό προσωπικό, διοικούντες και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια), αμείβονταν κανονικά, μολονότι απεργούσαν ή έκαναν στάση εργασίας για ποικίλους λόγους.

Έπαιρνε, δηλαδή, το «γαλαντόμο» υπουργείο την πρωτοβουλία να μην διαταράξει τη «γαλήνη» της πανεπιστημιακής κοινότητας, προχωρώντας σε κρατήσεις μισθών.

Τι μπορεί να συμβαίνει λοιπόν τώρα;

Ή από κεκτημένη συνήθεια περίμεναν το αυτονόητο γι' αυτούς, δηλαδή να μην υπάρχουν περικοπές (άλλωστε γι' αυτό απεργούσαν τρεις μήνες, ενώ οι κακομοίρηδες οι καθηγητές στα σχολεία, δεν τολμούν ούτε για δύο μέρες…), ή κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους σε άλλο πανεπιστήμιο εισέπραξαν κανονικά τους μισθούς τους και του Πολυτεχνείου αισθάνθηκαν αδικημένοι.

Ό,τι και να συμβαίνει, δεν μπορώ να δεχτώ πως είναι δυνατόν πνευματικοί άνθρωποι, «εκλεγμένοι» να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ιδρύματος, υπεύθυνοι για την προστασία ενός από τα ιστορικότερα πανεπιστήμια της χώρας, να ζητούν από το υπουργείο να καταπατήσει διατάξεις και νόμους και να παρανομήσει.

Αλλά η άτιμη συνήθεια του «επιβληθέντος αυτονόητου» δεν λογαριάζει από καθηγητές κι αδικημένους.

Όταν ο εθισμός σε μαθαίνει σε μια κατάσταση, όταν χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, διοικείς με τα λεφτά των άλλων και πουλάς  «πατρωνία» ανέξοδα και χωρίς ευθύνες, είναι φυσικό να πέφτεις από τα σύννεφα όταν ο υπουργός (είμαι σίγουρος, με μεγάλο βάρος ψυχής...) αναγκάστηκε επιτέλους να εφαρμόσει τον νόμο.

Το έχω γράψει πολλές φορές. Δεν μου φταίνε οι υπάλληλοι, οι καθηγητές, οι φοιτητές. Την ευθύνη την έχουν αυτοί που πήραν το χρίσμα από τους θεσμούς να τους υπηρετήσουν.

Γι' αυτό επιμένω στο απολύτως αυτοδιοίκητο των συστημάτων και στην απόλυτη οικονομική  τους αυτάρκεια, είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό πλαίσιο.

Με λίγα λόγια, ο προϋπολογισμός του κάθε ιδρύματος να είναι πέρα για πέρα διαχειρίσιμος από τον διοίκησή του, με αυστηρούς ελέγχους από το κράτος και συνεχείς αξιολογήσεις από τα εξωτερικά όργανα αξιολόγησης.

Ο διοικών, θα βάζει την υπογραφή του με χέρι που καίει, και αν έστω και ένα ευρώ χαθεί, θα δίνει λόγο και θα αναλαμβάνει την ευθύνη.

Πού ακούστηκε να κάνεις τον «γενναιόδωρο» με τα λεφτά των άλλων, είτε είσαι δήμαρχος, είτε ο πρόεδρος της Συγκλήτου;

Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με τις χρηματοδοτήσεις, τις πληρωμές απεργούντων υπαλλήλων και να ψάχνουμε να βρούμε τις «μαύρες τρύπες» του 1.530.000 ευρώ, που... ανακάλυψε πρόσφατα το ΣΔΟΕ, καλό θα ήταν να τελειώνουμε μια και καλή μ' αυτόν τον τραγέλαφο.

Τα πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργήσουν.

Δε με νοιάζει αν θα είναι δημόσια ή ιδιωτικά. Εκείνο που ενδιαφέρει όλους μας είναι η ακαδημαϊκή τους σοβαρότητα και η σπουδαία ερευνητική τους αποστολή. Αν η πολιτεία καταφέρει να βάλει φρένο στη φαιδρότητα και στον εξευτελισμό, ας είναι δικά της, όπως και σε τόσες άλλες χώρες.

Αν δεν μπορεί, ας αλλάξει επιτέλους το άρθρο 16, να γίνουν και ιδιωτικά μαζί με τα δημόσια.

Είναι  άσχημο πράγμα κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιοι απίστευτοι τύποι να γελοιοποιούν την πανεπιστημιακή κοινότητα και να κάνουν σπουδαίους δασκάλους και επιστήμονες να απολογούνται χωρίς να φταίνε. 

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon