Ο γυμνός βασιλιάς, ο Ιησούς, και ο … Μπαλτάκος.

Χρόνια τώρα ζω με τη πεποίθηση ότι όλοι αυτοί που παραγοντίζουν, όλοι αυτοί που μας «κυβερνάνε», σε όλα τα επίπεδα, από τους συνδικαλιστές ως τους υπουργούς, είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι.

Και αυτή μου την πεποίθηση τη σχημάτισα παρατηρώντας με προσοχή όσους τέτοιους μπόρεσα σε επίπεδο σχολείου, δουλειάς, προσωπικής γνωριμίας, και πολιτικής τους δράσης…

Ο μέσος άνθρωπος θεωρεί πως για να είναι κάποιος πετυχημένος, δεν μπορεί, σίγουρα θα το αξίζει…

Και αυτό ίσως να ισχύει στον κόσμο των επιχειρήσεων, αν και ακόμη και εκεί πολύ αμφιβάλλω.

Και όπως στον κόσμο των επιχειρήσεων οι πιο πετυχημένοι είναι συγχρόνως και οι πιο αδίστακτοι, ή όσοι πατάνε επί πτωμάτων, έτσι ακριβώς συμβαίνει και στον συνδικαλιστικό αλλά και πολιτικό χώρο.

Για τους συνδικαλιστές δεν θα επεκταθώ, αφού πλέον ολόκληρη η υγιώς σκεπτόμενη κοινωνία έχει σχηματίσει άποψη, και οι μόνοι που συνεχίζουν να τους «λατρεύουν» είναι όσοι αργόμισθοι στηρίζονται σε αυτούς για να συνεχίσουν το ραχάτι τους μετ’ αποδοχών.

Και άντε αυτοί, κάνουν το κομμάτι τους πουλώντας «επανάσταση», και περνούν στη πούδρα, μοιράζοντας χάντρες και υποσχέσεις στους συνήθως κρατικοδίαιτους ψοφοδεείς ακόλουθούς τους.

Οι άλλοι όμως, οι πολιτικοί, παίζουν κυριολεκτικά με τις ζωές μας.

Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο θα πίστευε κανείς ότι είναι οι καλύτεροι εξ ημών.

Ναι, αλλά δεν είναι.

Διότι ποιος σώφρων άνθρωπος θα αποφάσιζε να ασχοληθεί με τα κοινά, σε μια ζούγκλα όπως η σημερινή κοινωνία, και πιο ειδικά σε μια μπανανία που όμως δεν βγάζει καν μπανάνες…

Και όπου όποιος εκτίθεται, γίνεται αυτομάτως στόχος μιας μεγάλης μερίδας πολιτών (και όχι μόνο).

Σίγουρα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό που κάνει ότι κάνει για λόγους ιδεολογίας, και επειδή όντως πιστεύει στην προσφορά, στα κοινά, και στη δύναμη της δημοκρατίας.

Αυτοί όμως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Και ποιος είναι ο κανόνας;

Ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών μας  πολιτεύονται είτε για να γίνουν παράγοντες, είτε για λόγους πλουτισμού και ιδιοτέλειας, είτε διότι είναι γόνοι και άρα θεωρούν την πολιτική κληρονομικό τους δικαίωμα και σίγουρη επαγγελματική εξασφάλιση

Και αν είναι έτσι, τότε η ανθρώπινη ποιότητα αυτών των συγκεκριμένων είναι εξ’ ορισμού αυτονόητη.

Και δεν είναι καθόλου καλή.

Και να ήταν μόνο η προσωπική ιδιοτέλεια, ή η επαγγελματική αποκατάσταση;

Υπάρχει δυστυχώς και η σημαντικότατη παράμετρος της ανεπάρκειας, ή ακόμη και της… βλακείας.

Και αυτό το βλέπουμε συνεχώς.

Ας μη πω ονόματα.

Η Ελλάδα είναι μικρή, και όλοι γνωριζόμαστε.

Ακόμη όμως και στην σπουδαία υπερδύναμη την Αμερική, διετέλεσε πρόεδρος ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ο επονομαζόμενος και «σπίρτο βρεγμένο». Χώρια και πολλοί άλλοι.

Αυτό τα λέει όλα.

Στα δικά μας, μεγάλο ρόλο στην αποκάλυψη της ποιότητας του πολιτικού μας προσωπικού έπαιξε και η ιδιωτική τηλεόραση.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο κάθε βουλευτής, ο κάθε υπουργός, καλύπτονταν από ένα πέπλο σοβαροφάνειας και μυστικοπάθειας. Από μια ασπίδα μεγαλείου… που έκρυβε το πόσο στόκος ήταν.

Μέχρι που άρχισαν να βγαίνουν στα ιδιωτικά, και εν πολλοίς ανεξέλεγκτα, κανάλια, και εκεί διαπιστώσαμε όχι μόνο την ένδεια, αλλά και την εγγενή βλακεία που τους δέρνει (όπως και των άλλων μυστών, των δημοσιογράφων).

Και μιλάω για πολιτικούς από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, και από όλες τις «ιδεολογίες».

Και βέβαια, δεν φταίνε τόσο αυτοί, όσοι όλοι εμείς που τους ψηφίζουμε.

Ναι, αλλά αυτή είναι η δημοκρατία.

Είναι όπως και οι πωλήσεις δίσκων μουσικής.

Ότι και να γίνει, η Τάμτα και ο Ρουβάς θα πουλάνε πιο πολλά cd από τον Μότσαρτ.

Ναι, αλλά ποίου η μουσική είναι καλύτερη;

Εδώ σας θέλω.

Κάπως έτσι λειτουργεί και η δημοκρατία. Αφού δεν χρειάζεται ούτε πτυχίο, ούτε ψυχιατρική εξέταση, ούτε τίποτα  για να πάει κάποιος στη κάλπη και να ρίξει το κουκί του.

Με αποτέλεσμα να έχουμε τους πολιτικούς ηγέτες που μας αξίζουν.

Και όταν οι βασιλιάδες μας είναι ανεπαρκείς, τότε αναλαμβάνουν βασιλικό ρόλο οι γελωτοποιοί… με την βούλα της κάλπης!

Και αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα σήμερα στην σύνθεση του κοινοβουλίου.

Και φάνηκε ακόμη πιο περίτρανα από τη περίπτωση Λιάπη, Μπαλτάκου, κλπ

Χώρια η όλη παρουσία στη βουλή διάφορων «Βουσμάνων», ψεκασμένων, Ζορό, εμμονικών, αγράμματων, και γενικά ανεπαρκών (για να το θέσω ήπια).

Που όμως νομοθετούν! Κυβερνούν!

Και ακόμη και όταν υπάρχει μια εξαίρεση, μια φωτεινή προσωπικότητα, η ψυχολογία της μάζας, ο αχόρταγος όχλος, κάνει τελικά το δικό του, που είναι να ισοπεδώνει (πάντα προς τα κάτω), και τελικά να εξαρτόμαστε από λειψούς.

Ένα κλασικό παράδειγμα είναι και η περίπτωση του Τσόρτσιλ, που ηγήθηκε της Αγγλίας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη καμπή της ιστορίας της (Β’ΠΠ), και ενώ πέτυχε, ενώ βαφτίστηκε ο πατέρας της νίκης, με τις πρώτες εκλογές που ακολούθησαν … είδε την πόρτα της εξόδου.

Κάτι σαν το περίφημο «ανθ’ ημών ο Γουλιμής» του Τρικούπη.

Κάτι ανάλογο βλέπω να συμβαίνει και σήμερα με τη περίπτωση Σαμαρά.

Που ενώ υπέστη τα χίλια μύρια δυο χρόνια τώρα, βάζοντάς τα με όλους, προκειμένου να μη πτωχεύσουμε, και τελικά το πέτυχε, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πολιτών, ακόμη και νεοδημοκρατών, που αυτή την επιτυχία την θεωρούν δεδομένη, σαν να ήταν νομοτελειακά προγραμματισμένη, σαν να έγινε από μόνη της, και κοιτάζουν τώρα να του βγάλουν τα μάτια.

Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.

Βέβαια, ποιος του φταίει;

Τον έβαλε κανείς το πιστόλι στο κρόταφο για να μας σώσει; Όχι.

Τα ήθελε λοιπόν ο κ…ς του.

Ας πρόσεχε…

Διότι ευχαριστώ δεν άκουσε ούτε καν ο Ιησούς (που είχε κι εκείνος έναν δικό του … Μπαλτάκο).

Strange Attractor