Οι φτέρνες του Τάκη…

 Πείτε με κυνικό, εμένα όμως περισσότερο κι από τη φαυλότητα με εντυπωσιάζει η βλακεία του Παναγιώτη Μπαλτάκου.

Τι άλλο παρά βλακεία -στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης- δείχνει το γεγονός ότι συνομίλησε κεκλεισμένων μεν των θυρών, έξω δε από τα δόντια, με τον Ηλία Κασιδιάρη δίχως να έχει προηγουμένως ελέγξει με κάθε τρόπο ότι η κουβέντα τους δεν καταγράφεται;

Ο Ντον Κορλεόνε στη θέση του, θα έβαζε τα παλικάρια του να τον γδύσουν τελείως τον Κασιδιάρη.

Αν όχι να του κάνουν και κολονοσκόπηση προς ανακάλυψιν κρυμμένου τυχόν μικροφώνου.

Ο κύριος Μπαλτάκος μάλλον δεν θα έχει δει τον «Νονό».

Οι κινηματογραφικές αναζητήσεις του θα περιορίζονται στους «Τριακόσιους». Αντί ωστόσο για Λεωνίδας, κατήντησε ο ίδιος Άβερελ Ντάλτον.

Διαβάζοντας το βιογραφικό του Παναγιώτη Μπαλτάκου, η έκπληξή μου μεγιστοποιείται.

Ο άνθρωπος αυτός μόνο τυχαίος ή αλεξιπτωτιστής δεν είναι.

Μαχόμενος δικηγόρος υψηλής περιωπής εφόσον συνεργάστηκε ευδοκίμως με δύο από τα μεγαλύτερα γραφεία των Αθηνών, του θρυλικού Τρύφωνος Κουταλίδη και του Αλέξανδρου Λυκουρέζου.

Παράγων στα πολιτικά και στα αθλητικά -παράλληλα- πράγματα επί τριανταπέντε χρόνια.

Νομικός σύμβουλος των Γιαννακόπουλων του Παναθηναϊκού αλλά και της Νέας Δημοκρατίας.

Έμπιστος του Αντώνη Σαμαρά από το 1982, μα και στενός φίλος του Κώστα Καραμανλή.

Γραμματέας της κυβέρνησης από την επαύριο των εκλογών του 2012, με την ανοχή αν μη τι άλλο του ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο χρόνο δε και της ΔΗΜΑΡ. Συγγραφέας προσέτι μυθιστορημάτων που διαδραματίζονται στην αρχαιότητα και έχουν ως ήρωες Σπαρτιάτες.

Τύπος εν ολίγοις του λιμανιού και του σαλονιού, από εκείνους που πιθανόν να μην τους θέλεις για παρέα, τους εμπιστεύεσαι εν τούτοις για τις πιο «περίπλοκες» δουλειές. Εφόσον έχεις φυσικά «περίπλοκες» δουλειές.

Το αρχικό μου συμπέρασμα ανατρέπεται.

Ο Παναγιώτης Μπαλτάκος δεν γίνεται - αποκλείεται- να είναι βλαξ.

Συνεχίζω την αναδίφηση.

Πληροφορούμαι ότι ως γραμματέας της κυβέρνησης, ο κύριος Μπαλτάκος εξετέθη στην κριτική –κυρίως δε στο σκώμμα- εχθρών και «φίλων», έχοντας βάλει αμέτι-μουχαμέτι τι; Να διορίσει τον γιό του.

Πού; Στο Λιμενικό Σώμα!

Απόφοιτος του Πολιτικού της Νομικής, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική ο νεαρός Μπαλτάκος είχε την ταπεινή φιλοδοξία να γίνει δόκιμος σημαιοφόρος. Και όταν κόπηκε στις εξετάσεις του Διοικητικού Δικαίου, ο πατέρας του ξεκίνησε σφοδρό δικαστικό αγώνα εναντίον του Λιμενικού αλλά και του ΑΣΕΠ.

Εικάζω πως ο γιός θα αισθανόταν ότι ανταποδίδει την πατρική αγάπη όταν εισέβαλε στη Βουλή και πλακώθηκε στο ξύλο με βουλευτές της Χρυσής Αυγής...

Η εικόνα μέσα μου αρχίζει να ξεκαθαρίζει.

Ο Παναγιώτης Μπαλτάκος μπορεί πράγματι να είναι ευφυέστατος -γάτος σωστός- στο να μαζεύει ψήφους, να ελέγχει κομματικούς και άλλους μηχανισμούς, να διατηρεί τις ισορροπίες ή να δημιουργεί καινούργιες. Έχει ωστόσο όχι μία αλλά δύο αχίλλειους πτέρνες.

Η πρώτη αφορά την αίσθηση της πατριάς (άλλως φατρίας, αγγλιστί clan) από την οποία διαπνέεται.

Όλη του η προσωπικότητα, όλος του ο βίος και η πολιτεία, στηρίζεται στην πεποίθηση ότι ανήκει, υπηρετεί και υπηρετείται από τα συμφέροντα μιας κλειστής ομάδας, τα μέλη της οποίας συνδέονται μεταξύ τους με άρρηκτους δεσμούς ιδεών, βιωμάτων ή ακόμα καλύτερα αίματος.

Η ομάδα αυτή –που αποτελεί προέκταση της στενής του οικογένειας- ονομάζεται κατά καιρούς Μάνη, Παναθηναϊκός ή Νέα Δημοκρατία.

Η ιεραρχία μέσα στην ομάδα είναι απαραβίαστη, καθώς επίσης και οι άγραφοι νόμοι και οι όρκοι σιωπής.

Έχοντας κατακτήσει ο ίδιος κορυφαία θέση, το να δυσκολεύεται να διορίσει τον μονάκριβο γιό του στο Λιμενικό Σώμα τού φαίνεται απλώς παράλογο.

Κανονικά θα αρκούσε ένα νεύμα του...

Η δεύτερη αχίλλειος πτέρνα του Παναγιώτη Μπαλτάκου –επακόλουθη της πρώτης, λάθος που δεν θα έκανε ποτέ ο Ντον Κορλεόνε αφού ως σικελός μετανάστης στην Αμερική ήξερε τα όριά του- είναι ότι πίστεψε πως με την πρωθυπουργοποίηση του Αντώνη Σαμαρά η πατριά του ταυτίστηκε με το κράτος. Όπου κράτος σημαίνει αξία απόλυτη και αδιαφιλονίκητη.

Όπου το κράτος συνομιλεί από θέση ισχύος με τον οποιονδήποτε.

Δεν πάει να είναι η κοινωνία, στην οποίαν βγάζει τη γλώσσα τού εκ γενετής αντικομμουνισμού;

Δεν πάει να είναι ο Κασιδιάρης που τον δέχεται με τουπέ καλοθρεμμένου πασά απέναντι σε νεαρό και άξεστο γενίτσαρο;

Το τελευταίο πράγμα που του περνάει από το μυαλό είναι πως ο γενίτσαρος δεν αποσκοπεί στο να εξασφαλίσει την εύνοιά του αλλά στο να τον δολοφονήσει... Και όντως τον δολοφονεί. Βιντεοσκοπώντας την συνομιλία τους.

Πέρα από πιθανούς υπόγειους διαύλους, ανομολόγητες σχέσεις και συναλλαγές -που θα αποκαλυφθούν στο εγγύς μέλλον, καθώς στην όμορφη πατρίδα μας ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον- η εκλεκτική συγγένεια μεταξύ Μπαλτάκου και Κασιδιάρη είναι αυταπόδεικτη: Αμφότεροι υπάρχουν μέσα από τις φατρίες, χάρη στις φατριές, για να προάγουν τις φατρίες.

Και οι δυό τους είναι φυσικοί εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας.

Της κοινωνίας των πολιτών.

Χρήστος Χωμενίδης

Lifo