Ο μεγάλος εχθρός της Ν.Δ.

Η ΝΔ, από ιδρύσεως της είναι ένα κόμμα εξουσίας.

Και ως τέτοιο κουβαλάει επάνω της χίλια δυο στραβά κουσούρια.

Αν όμως δεν ήταν κόμμα εξουσίας, τότε ο σημερινός της αρχηγός, όσο καλός κι αν ήταν, δεν θα είχε καμιά τύχη.

Διότι δεν θα τον ήξερε ούτε η μάνα του, όπως δεν ξέρουν οι μάνες τους πολλούς άλλους άριστους, κατά τα άλλα, Έλληνες πολιτικούς και μη.

Με αυτό θέλω να πω ότι η ΝΔ (ως κόμμα εξουσίας) είναι το όχημα και το εργαλείο που έχει στη διάθεσή του ο Σαμαράς για να κάνει όλα αυτά που οραματίζεται για τη χώρα.

Και που ήδη κατάφερε κάποια σημαντικά, όντας πρωθυπουργός σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της.

Ναι αλλά… ο Σαμαράς δεν έφτιαξε ένα κόμμα όπως το ήθελε, και  ούτε καν βρήκε ένα κόμμα έτοιμο για αυτόν.

Παρά το γεγονός ότι η μεγάλη λαϊκή βάση της ΝΔ τον επέλεξε κόντρα στη Ντόρα, και αυτό από μόνο του με έκανε να αλλάξω άποψη για το «σοφό»αισθητήριο του απλού κόσμου, για το οποίο διαχρονικά αμφέβαλλα,  ο Σαμαράς κληρονόμησε ένα κόμμα λίγο ως πολύ ξένο, για να μη πω εχθρικό απέναντί του.

Και αυτό το κατάλαβα μέχρι κι εγώ, που καμία μα καμία σχέση δεν είχα ποτέ με τη ΝΔ.

Ο Σαμαράς κλήθηκε να ηγηθεί ενός κόμματος εξουσίας που το μισό ήταν καραμανλικό, το άλλο μισό ντορικό, κ.ο.κ.

Ένα κόμμα στο οποίο οι εσωκομματικές κλπ γραμμές είχαν προ πολλού καθοριστεί, με μια κοινοβουλευτική ομάδα κάθε άλλο παρά σαμαρική.

Και αυτό δεν άλλαξε ούτε μετά τις τελευταίες εκλογές, οπότε η ΝΔ συγκυβερνά με τον Μπένυ, και μέχρι πρότινος τον κυρ Φώτη, και η ανάγκη συγκερασμού όλων των τάσεων εντός και εκτός της ΝΔ ήταν εκ των ων ουκ άνευ.

Εξάλλου σκληρόν σοι προς (κομματικά) κέντρα λακτίζειν…

Είχα γράψει λοιπόν κάποτε ένα άρθρο στο antinews για την δική μου άτυπη δημοσκόπηση.

Την είχα βασίσει στους ελάχιστους έως καθόλου «νεοδημοκράτες» που έσπευδαν να υποδεχτούν τον Σαμαρά όταν στις αρχές της προεδρίας του στη ΝΔ έρχονταν στη Θεσσαλονίκη.

Μια Θεσσαλονίκη, τα περισσότερα προβεβλημένα γαλάζια στελέχη της οποίας κάθε άλλο παρά σαμαρικοί ήταν (και το έδειχναν).

Όσο όμως περνούσε ο καιρός, και όσο πλησίαζαν οι εκλογές, τόσο αυξάνονταν και ο αριθμός των κλακαδόρων.

Ειδικά μετά τις πρώτες εκλογές, και όταν επανήλθε η Ντόρα στη ΝΔ, τον Σαμαρά τον υποδέχονταν «λαοθάλασσα» στελεχών, που μυρίζοντας οσονούπω εξουσία, άρχισαν να γλείφουν μπας και πάρουν κανένα κοκαλάκι.

Και ξαφνικά γεμίσαμε από μαϊμού σαμαροφύλακες.

Στη πορεία άλλοι βολεύτηκαν, άλλοι προσαρμόστηκαν, και άλλοι απογοητευμένοι σήκωσαν μπαϊράκι (ιδρύοντας μέχρι και δικό τους κόμμα).

Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για τη ΝΔ.

Την οποία όμως ξεπέρασε, και μάλιστα με το παραπάνω, έχοντας να παλέψει τόσο με τη κρίση, όσο με τον Σύριζα, τη Χ.Α, τους ψεκασμένους, αλλά κυρίως με τον εαυτό της.

Ένα κόμμα που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του, με έναν (το πιστεύω) εξαιρετικό ηγέτη στο τιμόνι του, αλλά που δεν μπορεί να απεμπλακεί από το παρελθόν, τις αμαρτίες, και τις εγγενείς βλακείες πλήθους στελεχών του, που συνεχίζουν να σκέπτονται και να λειτουργούν με μαυρογιαλούρικους όρους περασμένων δεκαετιών .

Ένα κλασικό παράδειγμα είναι και η περίπτωση Μπαλτάκου.

Ο οποίος κατάφερε να κάνει το μαύρο άσπρο, προσφέροντας  πολεμοφόδια στα χέρια ενός ξεψυχισμένου αντιπάλου (Σύριζα).

Με αποτέλεσμα ενώ η μισή Χ.Α, είναι στη φυλακή, και η άλλη μισή να περιμένει να μπει μέσα, υπό την πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά (να τα λέμε αυτά), ο Μπαλτάκος έκανε τον κόσμο και τα ΜΜΕ να αρχίσουν και πάλι να ταυτίζουν τον Σαμαρά με την ακροδεξιά!!!!

Αυτήν που ο ίδιος πολεμά καθημερινά, με μεγάλο κόστος, και το αποδεικνύει εμπράκτως.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η μπάλα πήρε και τον Φαήλο, που εξ αντανακλάσεως κατηγορήθηκε και αυτός για φλερτ με τους…. φασίστες, και αποκλείστηκε από το ευρωψηφοδέλτιο για χάρη του … Μαυρομμάτη..

Και επειδή στη μπανανία μας καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, πάει κι αυτός.

Ανθ’ ημών, δηλαδή,  ο Γουλιμής…

Για να μην αναφέρω την παντελή απουσία από το μέτωπο (αυτά τα χρόνια) πολλών πρωτοκλασάτων νεοδημοκρατών, που άφησαν τον Γεωργιάδη και δυο τρεις ακόμη να βγάζουν μονίμως το φίδι από τη τρύπα.

Και έτσι ερχόμαστε και στη τελευταία από τις πατάτες του κόμματός αυτού, που έμαθε να λειτουργεί ενοχικά (όχι αδίκως), και που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι εποχές άλλαξαν, οι διαχωρισμοί δεξιός- κεντρώος- αριστερός δεν έχουν τόση μεγάλη σημασία, και αυτό που θέλει ο πολύς ο κόσμος είναι η απεμπλοκή από πολιτικάντικα παιχνίδια, η ντομπροσύνη, η ηθική, η καθαρότητα, η διαφάνεια, και η επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη.

Ασχέτως της ταμπέλας του κόμματος που θα του τα προσφέρει.

Τα οποία πέρα από λόγια, θα πρέπει να συνοδεύονται και από πράξεις.

Και η ΝΔ έχει τη μοναδική ευκαιρία να το κάνει, αλλά… πετάει αετό.

Αναφέρομαι για παράδειγμα στη διαρροή των ονομάτων που θα είναι στο ευρωψηφοδέλτιο της, και τα οποία εμένα προσωπικά μου προκάλεσαν αμηχανία, για να μη πω τίποτα άλλο.

Με απόντες, με ανύπαρκτους «αστέρες», με υβριστές του Σαμαρά, με υπερήλικες, με απόμαχους, με καιροσκόπους, με σαλτιμπάγκους, και με αναλφάβητους κομήτες του βλαχομπαρόκ σταρ σύστεμ μας (έστω του ποδοσφαιρικού) να θέλουν να εκπροσωπήσουν το κόμμα στην ευρωβουλή(!).

Λες και χάθηκαν οι άγνωστοι, άφθαρτοι, καταρτισμένοι, επιστήμονες, τεχνοκράτες, κλπ. Τέτοιοι θα έπρεπε να είναι και οι 42 υποψήφιοι.

Και όμως… μια από τα ίδια.

Και όλα αυτά για να μας έρθουν ψήφοι.

Που αν έρθουν θα έρθουν εις βάρος της ηθικής διάστασης της πολιτικής, που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει, ειδικά σήμερα και στην ανήθικη εποχή που ζούμε.

Δυστυχώς, η ΝΔ πέφτει για μια ακόμη φορά  θύμα της πολιτικάντικης νοοτροπίας, της καμαρίλας, και της μικροκομματικής σαχλαμάρας, η οποία θέλει το αποτέλεσμα εις βάρος της ουσίας.

Και η ουσία θα ήταν να σταλεί ένα μήνυμα πλήρους ανανέωσης ανθρώπινου δυναμικού, αντιλήψεων, κλπ.

Πέφτει δηλαδή θύμα του (κακού) παλιού εαυτού της.

Που δεν καταλαβαίνει ότι η οικονομική κρίση, και η σθεναρή στάση του αρχηγού της αυτά τα δυο χρόνια της έδωσαν την μοναδική ευκαιρία να ξεφύγει από το παρελθόν, και να προσελκύσει (για πρώτη φορά) σκεπτόμενους ανθρώπους (και ψηφοφόρους) από κάθε πολιτικό χώρο, και όχι μόνο παραδοσιακούς δεξιούς.

Έτσι, το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ΝΔ δεν είναι ούτε η κρίση, ούτε ο Αλέξης, ούτε ο Κασιδιάρης, και ούτε ο Πάνος…

Είναι ο ίδιος της ο εαυτός.

Κρίμα…

Strange Attractor

ΥΓ- Αν η τελική σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου είναι αυτή που διέρρευσε, και εκτός από Ζαγοράκη υπάρχει σε αυτό και ο Κυρ. Βελόπουλος,  και αν συνδυαστεί και με τη στελέχωση της κρατικής νομενκλατούρας τα τελευταία δυο χρόνια από διάφορους $%#@& , τότε μάλλον έχουν δίκιο όλοι αυτοί οι μη νεοδημοκράτες φίλοι μου, που αν και έχουν πειστεί (και από εμένα) για τον ίδιο τον Σαμαρά, εν τούτοις διατηρούσαν και διατηρούν έντονες αμφιβολίες για το κόμμα του.

Και με τους οποίους συζητούσα και συζητάω καθημερινά προσπαθώντας να τους πείσω…

Και οι οποίοι από προχθές με τσιγκλίζουν με τον Ζαγοράκη, τη Ράγιου, και τους λοιπούς «αστέρες» της διεθνούς πολιτικής, που θα εκπροσωπούν(!) τη χώρα μας στο ευρωκοινοβούλιο.

Αλήθεια, ο Θοδωρής ξέρει κατά που πέφτει το ευρωκοινοβούλιο;

Προσωπικά, μόλις διάβασα το όνομά του στη λίστα… κάφτηκα (που θα έλεγε και η Λίλη).