Στο ρίνγκ των δελτίων ειδήσεων…

Θα έχετε, ίσως, παρατηρήσει τον αγώνα, ή για να το πω καλύτερα τη μάχη, που γίνεται συχνά ανάμεσα στον (ή στην) παρουσιαστή (παρουσιάστρια) δελτίου ειδήσεων και τον/την ρεπόρτερ του ίδιου καναλιού, που κάνει ρεπορτάζ από τον δρόμο.

Λέει λοιπόν ο δημοσιογράφος παρουσιαστής, «συνδεόμαστε με τον ρεπόρτερ μας Χ για να μας δώσει τα μέχρι στιγμής νεότερα γύρω από το θέμα».

Λέει ο ρεπόρτερ καλημέρα σε σένα και στους τηλεθεατές μας.

Και συνεχίζει, οι νεότερες πληροφορίες που έχουμε μέχρι στιγμής είναι μπλά μπλά... και αρχίζει να δίνει το ρεπορτάζ του.

Παρεμβαίνει ο τηλεπαρουσιαστής, και ενώ το ρεπορτάζ είναι ακόμη σε εξέλιξη, λέει στον ρεπόρτερ, εντάξει ευχαριστούμε, κόβοντάς τον ουσιαστικά στη μέση.

Να προσθέσω και τούτο λέει ο ρεπόρτερ, για να πάρει τις περισσότερες φορές την απάντηση, σύντομα όμως γιατί δεν έχουμε άλλο χρόνο.

Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες ενός γελοίου αγώνα μεταξύ των δύο αυτών πρωταγωνιστών, με τον ρεπόρτερ να προσπαθεί να πει αυτά που κρίνει πως πρέπει να πει (και για τα οποία τον έχουν στείλει εκεί που τον έστειλαν), και τον παρουσιαστή στο στούντιο να προσπαθεί να τον διακόψει.

Διακρίνω δε, συχνά, μια κάποια ηδονή από μέρους του δημοσιογράφου στον ρόλο του εξουσιαστή και ρυθμιστή του δελτίου.

Πάντως και οι ρεπόρτερ έχουν πια πονηρευτεί και όταν αισθάνονται ότι η χατζάρα πλησιάζει πάνω από το κεφάλι τους και για μη κοπούν στον αέρα λένε, «να πω επίσης και τούτο και κλείνω μ’ αυτό».

Παλιότερα είχαμε και ανταποκρίσεις από εμπόλεμες ζώνες. Τώρα σπανίζουν. Όχι βέβαια γιατί δεν υπάρχουν εμπόλεμες ζώνες, αλλά γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για αποστολή ρεπόρτερ σε τέτοιες περιοχές. Και τότε το ίδιο φαινόμενο είχαμε.

Αλλά και με τους καλεσμένους στα πάνελ, έχουμε συχνά το ίδιο σκηνικό.

Εδώ όμως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, οι πανελίστες, ιδίως αν είναι εκπρόσωποι κομμάτων, ξεχνούν να βάλουν γλώσσα μέσα.

Οπότε με ένα «σαφές, σαφές», ο δημοσιογράφος ‘κόβει’ τον πανελίστα.

Γιατί τόσο πολύ «δεν έχουμε άλλο χρόνο» στα δελτία ειδήσεων;

Μήπως δεν γράφουν νούμερα στην AGB; Νομίζω πως γράφουν.

Οπότε;

Ειλικρινά έχω την απορία.

Γιατί π.χ. στα πρωινάδικα και άλλα παρεμφερή, δεν φαίνεται να υπάρχει πίεση χρόνου;

Ακούμε με άνεση τι φόρεσε χτες η τάδε, τι χρώμα έβαψε τα νύχια της η δείνα, τι μας επιφυλάσσουν τα ζώδια (από απατεώνες που αυτοαποκαλούνται μέντιουμ), τι θα μαγειρέψουμε (από σεφ της τελευταίας ανθυποστάθμης που φτιάχνουν ό,τι τους κατέβει και τα αποκαλούν συνταγές), και όλα αυτά με μεγάλα και χαλαρωτικά χαμόγελα όπου όλοι στην οθόνη δείχνουν ευτυχισμένοι.

Μετά από ένα δελτίο ειδήσεων ή ένα πάνελ πολιτικών, αισθάνομαι μεγάλο εκνευρισμό και μένω με μια πικρή γεύση στο στόμα.

Μήπως θα έπρεπε τα κανάλια να ασχοληθούν με το θέμα και να μας παρουσιάσουν κάτι πιο αξιοπρεπές από αυτό το άθλιο θέαμα τηλεοπτικού ρινγκ;

Αλέκος Λασκαράτος

Protagon