Άρχισαν τα όργανα…

Ωχ! Τελικά, η κατάσταση με τους Λαφαζανιστές-Τσιπριστές είναι πολύ σοβαρότερη από όσο φανταζόμουν...

Ας τα πιάσουμε, όμως, από την αρχή.

Το γεγονός ότι η χώρα κατόρθωσε να βγει στις αγορές είχε ως αποτέλεσμα τη γρηγορότερη μεταστροφή πεποιθήσεων της παγκόσμιας ιστορίας, τουλάχιστον αφότου ο Κύριος ενεφανίσθη στον Σαούλ καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό: εκείνη τη νύχτα, ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμήθηκε αντιμνημονιακός και το επόμενο πρωί ξύπνησε μνημονιακός.

Η μετάλλαξη, όπως σημειώθηκε σε σημείωμα της περασμένης εβδομάδας στη στήλη, σήμανε τη δικαίωση των Λαφαζανιστών.

Οχι μόνον επειδή οι τελευταίοι εξαρχής έβλεπαν πέρα από την αντίθεση περί το Μνημόνιο, προβάλλοντας θέσεις οι οποίες ισοδυναμούσαν με το ηρωικό άλμα της Ελλάδος στο βάραθρο του σοσιαλισμού. Αλλά και για τον λόγο ότι, διά της υπεράσπισης του Μνημονίου, οι Τσιπριστές έδειξαν την απίστευτη ρηχότητα της σκέψης τους, η οποία τους στερεί τη δυνατότητα να βλέπουν και λίγο παραπέρα από τη μύτη τους.

Αυτές υπολόγιζα ότι θα ήσαν οι επιπτώσεις των εξελίξεων στο εσωτερικό του συνονθυλεύματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής, το περασμένο Σάββατο, επιβεβαίωσε τους υπολογισμούς μου.

Διότι ο συμπρόεδρος Αλέξης ξεκίνησε την ομιλία του με άνοιγμα προς τους νεοκομμουνιστές-Λαφαζανιστές.

Στη μάχη των ευρωεκλογών, είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ) θα έχει απέναντί του την «ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ», που σχεδιάζει να βυθίσει την Ευρώπη «σε μια μακρά και παρατεταμένη ύφεση».

Αντιθέτως, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ), την οποία ο συμπρόεδρος θεωρεί βεβαία, όχι μόνον θα ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά «θα δημιουργήσει και ένα συντριπτικό ρεύμα αλλαγής σε ολόκληρη την Ευρώπη». Θα αλλάξει «την πολιτική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη».

Εν ολίγοις, υιοθέτησε ασμένως την ανάλυση των Λαφαζανιστών για τις ευρωεκλογές.

Παρά τη βεβαιότητά του για τη νίκη ωστόσο, ο συμπρόεδρος προχώρησε αμέσως στην ανάπτυξη των σκέψεών του περί το ερώτημα: «Είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε;».

Και μόνον ότι το έθεσε με τέτοια ευθύτητα και αφιέρωσε σημαντικό μέρος της ομιλίας του στην ανάγκη ενότητας του συνονθυλεύματος, την οποία θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση για την (κατά τα άλλα, βεβαία...) νίκη, είναι σαφής ένδειξη της σοβαρότητας των εντάσεων μεταξύ νεοκομμουνιστών και νεοπασοκαρίας στο εσωτερικό του κόμματος.

Η ενότητα, τόνισε, είναι κάτι «εκατό φορές πιο αναγκαίο σήμερα από τις εκλογές του 2012».

Κατά την ταπεινή γνώμη μου, σαφέστερος τρόπος να ζητήσει την κατανόηση και τη συμπόνοια των Λαφαζανιστών δεν υπήρχε. (Ισως να ήταν ακόμη πιο σαφής, αν τα έλεγε όλα αυτά πεσμένος στα γόνατα...)

Παρ’ όλα αυτά, οι νεοκομμουνιστές, υπό τον αγέρωχο Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν έλαβαν υπ’ όψιν την έκκληση του Αλέξη.

Ως γνωστόν, ζήτησαν να συμπεριληφθεί στα αποτελέσματα της συνεδρίασης και πρόβλεψη υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη.

Το ότι το ζήτησαν και μάλιστα μετ’ επιτάσεως αποδεικνύει το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές· αφού, χάριν της εσωτερικής διαμάχης τους, δεν δίστασαν να εκθέσουν στο πανελλήνιο τις διαφωνίες τους και μάλιστα σαράντα ημέρες προ των ευρωεκλογών.

Η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πτερύγων του συνονθυλεύματος καθόλου δεν εκπλήσσει.

Διότι οι μεν νεοπασόκοι έχουν ως μόνο κίνητρό τους την κατάκτηση της εξουσίας, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τι θα κάνουν όταν την αναλάβουν, οι δε νεοκομμουνιστές είναι νοσηροί ιδεολόγοι, που ελάχιστα διαφέρουν από οιουσδήποτε θρησκόληπτους φανατικούς.

Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τη διαφορά που υπήρχε από την αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου ανάμεσα σε πασόκους και κουκουέδες της ίδιας περιόδου.

Διαφορά, η οποία κατά καιρούς μπορούσε να αμβλύνεται κάπως επί τη βάσει συγκεκριμένων σκοπιμοτήτων, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν μπορούσε να γεφυρωθεί. Ασφαλώς, δεν είναι φρόνιμο να προβλέπει κανείς τις επιδόσεις των κομμάτων στις εκλογές της 25ης Μαΐου.

Την ίδια ώρα όμως απορείς πώς είναι δυνατόν το συνονθύλευμα νεοπασόκων και νεοκομμουνιστών να επιζήσει των συνθηκών που το δημιούργησαν...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή