Κερδισμένοι και χαμένοι του Ανεξυριζαυγιτισμού…

Έχασε πανηγυρικά ο θριαμβευτής ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο γιατί δεν κατάφερε να πετύχει τους μικρούς πολυδιαφημισμένους στόχους του. Αλλά γιατί παντού έχασε δυνάμεις σε σχέση με τις επιδόσεις του στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012. Αν οι αντίπαλοί του τρώνε χόρτο και τσιμπάνε στην επιθετική φουμαρολογία του περί πρόωρων εκλογών, αυτό είναι πρόβλημά τους.

Λέγαμε πριν μια βδομάδα, σχετικά με «Το τεκμήριο της κυβερνητικότητας», ότι δύσκολα θα γίνουν πράματα και θάματα και «θα έχουμε εξελίξεις τον Ιούνιο» μετά από αυτές τις εκλογές.

Όχι μόνο γιατί είναι τζούφιες πιπεριές ο πλάστικ επικοινωνισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που ψαρώνει την ψοφοδεή συγκυβέρνηση, με πανάκριβα διαφημιστικά φυλλάδια και αφίσες στοχευμένες στα δύο πρόσωπα, της Δούρου και του Γαβρίλου.

Ούτε γιατί ντελαλεί ότι ήρθε η ώρα της «Αριστεράς».

Αλλά γιατί και τζάμπα έχει καταφέρει να αλλάξει την ατζέντα.

Για να γίνουν εθνικές εκλογές, πρέπει αυτός που τις ζητάει να μεγαλώσει τη δύναμή του, όχι να χάσει λιγότερο από όσο οι αντίπαλοι…

Και όμως ήταν ολοφάνερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μάζευε τώρα τη δύναμη που είχε στις τελευταίες εθνικές εκλογές.

Εφόσον το απόλυτο και μοναδικό του μαγικό πρόταγμα είναι η πανάκεια «σκίζουμε μνημόνια» και εφόσον αυτό ακριβώς είναι και το πρόταγμα των κολλήγων του, τότε πρέπει και αυτός και εκείνοι να ανεβάσουν δραματικά τις δυνάμεις τους.

Μόνο έτσι θα μπορούσαν να θέσουν ζήτημα κυβερνητικής σταθερότητας και εκλογικής διεξόδου.

Εφόσον επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να προτάξει ως μείζον κριτήριο το μνημόνιο, ταυτόχρονα επιλέγει και στρατηγικό μπλοκ με εκείνους που έκαναν την ίδια στρατηγική επιλογή.

Αυτοί και μετρώνται μετεκλογικά ως συνισταμένη των δυνάμεων που θέλουν ανατροπή της κυβέρνησης. Και έτσι θα φανεί αν κέρδισαν ή έχασαν.

Μάλιστα, η απόλυτη ουσία της ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ και των δύο ετερόκλητων εταίρων του στο σχήμα του Ανεξυριζαυγιτισμού, είναι αδιαλείπτως η εξής απλή «Φτου κακά μνημόνιο, Μέρκελ, τραπεζίτες και 250.000 αυτοκτονίες».

Τόσο προεκλογικά, όσο και χτες, ακόμα και σε επίπεδο Τσίπρα, οι δηλώσεις το δείχνουν καθαρά.

Εθελοτυφλεί όποιος Συριζαίος δεν διαπιστώνει την ταυτότητα της ρητορικής ανάμεσα σε τόσο ξένα μεταξύ τους πολιτικά κόμματα και δεν ανατριχιάζει γι’ αυτό.

Έφαγε ξύλο ο κ. Τσίπρας, αφού δεν του βγήκε η αντιμνημονία.

Και όμως, πάλι για «το δημοψήφισμα που ποτέ δεν έγινε σε αυτό τον τόπο για το μνημόνιο», μας καλεί στις ευρωεκλογές της Κυριακής. Και επιμένουμε.

Δεν τρίβει τα χεράκια του μόνο ο κ. Σαμαράς, που μένει σταθερά στο μεταξύ τους παιγνίδι καβαλάρης και πρωθυπουργός.

Ο πικραμένος εξαπατημένος τσιφτετέλληνας αρχίζει να καταλαβαίνει τι θα πει μνημόνιο.

Όταν ζεις με παραπανίσια από όσα βγάζεις, χρειάζεσαι δανεικά. Και έτσι κάποτε φτάνεις να δημιουργήσεις θηριώδες έλλειμμα, εξ αιτίας του οποίου δεν σου δίνουν πια λεφτά οι δανειστές. Οπότε πρέπει να το μηδενίσεις.

Τότε, δύο τινά συμβαίνουν. Ή το μειώνεις σταδιακά με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς, με τη βοήθεια των δανειστών δια ενός μνημονίου.

 Ή κάνεις τον πονηρό και το κλείνεις μονομιάς σε μια νύχτα και αυτό προκαλεί αληθινή ανθρωπιστική καταστροφή τύπου τάνγκο αρχεντίνο.

Οι ναζί, λοιπόν, δεν θα πάψουν να ανεβαίνουν, όσο αποτελούν το real thing στο παρανοϊκό ανυπόστατο «αντιμνημονιακό» (χε, χε) χωράφι, που σπέρνει και φροντίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και το θερίζουν άθελα του οι ναζί. Πάει ένας χρόνος που το εξηγήσαμε στο «Τσίπρας, ο καλύτερος πελάτης του Ανεξυριζαυγιτισμού».

Αλλά ματαίως. Δεν γίνεται κατανοητό…

Άμα είσαι πολιτικά επιπόλαιος, τόσο ως ηγεσία, όσο και ως κοινωνία, τέτοια παθαίνεις.

Τρία χρονάκια κλείνουν αφ’ ότου ο ΣΥΡΙΖΑ, με την μαγική βοήθεια του κ. Σαμαρά στους πρώτους ξεχασμένους μήνες, πουλούσε αντιμνημονιακή εθνολαϊκιστική αντιπολιτική, εμβρυουλκώντας τη φούσκα των ναζί.

Νόμιζε ότι ο ριζοσπαστισμός πάντα γεννάει «αριστερό» αποτέλεσμα, αλλά ακόμα και τώρα δεν έχει καταλάβει ότι έχει βαρύτατες ευθύνες για την τερατογένεση.

Αδυνατεί να συλλάβει έννοιες, όπως είναι η Αποενοχοποίηση του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας.

Έτσι, περιμένει ότι ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός του θα του αποφέρει κέρδη, τρία χρόνια τώρα. Και πράγματι του αποφέρει κατιτίς, αλλά δεν τα παίρνει όλα. Σαν τους ψαράδες που ψαρεύουν με δυναμίτη, καταστρέφοντας το μέλλον της ζωής στη θάλασσα.

Κάποια ψάρια μαζεύουν κι αυτοί, αλλά πιο πολλά παίρνουν οι άσχετοι με το κακό. Και τα περισσότερα ψαράκια χάνονται ανεκμετάλλευτα στο βυθό.

Εδώ, εν προκειμένω, υπάρχουν και οι δύο ξενιστές εταίροι του, που τον ακολουθούν από κοντά και τον εκμεταλλεύονται.

Τσιμπάνε από την ίδια πίτα, που αυτός άρχισε να ζυμώνει.

Ο καθένας στο δικό του τάργκετ γκρουπ, που είναι υποσύνολο του πυροβολημένου Ενιαίου Αντιμνημονιακού Ψεκασμένου Ανεξυριζαυγιτισμού, βγάζουν το δικό τους μεροκάματο. Τόσο οι Ψεκασμένοι, όσο και οι ναζί.

Ειδικά οι ναζί σερφάρουν πρίμα με την ιστιοσανίδα τους στο αντιμνημονιακό κύμα που φουσκώνει ο «γιαλαντζή αντιμνημονιακός» (όπως τον λένε) ΣΥΡΙΖΑ.

Και φυσικά, οι Συριζαίοι, δωσ’ του μπούρου μπούρου για το μακρύ χέρι του συστήματος που είναι οι ναζί, δωσ’ του μπούρου μπούρου περί του απαράδεκτου υποκρυπτόμενου Μπαλτάκου. 

Αλλά οι ναζί ανεβαίνουν ως οι καλύτεροι και πεντακάθαροι θιασώτες του αντιμνημονισμού…

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάει ότι στην ψηφοφορία της Βουλής για τη Λίστα Λαγκάρντ, οι κάλπες των ναζί είχαν γεμίσει με υπερεκατό ψηφοδέλτια.

Κάτω από σαράντα ήταν οι ναζί με τους ψεκασμένους.

Τα υπόλοιπα τίνος ήταν, βρε γυναίκα, τα παιδιά;

Συριζαίοι που εκτέθηκαν από φανατισμένο αντιμνημονιακό γινάτι…

Δεν ξέρει ποτέ κανείς πόσο λερωμένο μπορεί να βρεθεί το εσώρουχό του, όταν δεν μπορεί να κλείνει το στόμα του και να ελέγχει την ακράτεια του μυαλού του… Μην απορούμε, λοιπόν, γιατί ανεβαίνουν οι ναζί.

Έχει και η Ισπανία τεράστια ανεργία, αλλά ναζί δεν έχει.

Γιατί δεν έχει την ξελιγωμένη αντιμνημονιακή πιπερολογία που έχουμε εμείς εδώ, που είμαστε «αριστεροί», αγκαλιά με τους πιο ετερόκλητους αντιτοκογλυφικούς εταίρους.

Και θα συνεχίσει μαρτυρικά ο ΣΥΡΙΖΑ να παίζει το παιγνίδι του κυρίου Μιχελάκη, του οποίου η άσχετη θεωρία των δύο άκρων ξεχνάει πως μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι παρδαλός, αλλά πάντα είναι συνταγματικό κόμμα.

Όμως, όσο δεν κόβει την πιπεριά του Αντιμνημονισμού, θα είναι εγκλωβισμένος αγκαλιά με τους ναζί.

Τόσο τους μισεί, αλλά μόνος του έστησε την κολληγιά, που τους ευνοεί μονοσήμαντα…

Το μαρτύριό του θα συνεχιστεί και τώρα.

Αφού για να βγάλει τη Δούρου και τον Γαβρίλο, μόνο με τη βοήθεια των ναζί θα το καταφέρει.

Έτσι και βγει κάποιος από τους δύο, θα ντρέπεται γιατί θα υπάρχει άγος.

Θα είναι λερωμένοι με ψήφους που ζέχνουν, αφού έτσι δείχνει η άλγεβρα των κουκιών.

Αυτά είναι, όταν ο Παναγιώταρος με 11% είναι μέγεθος κλειδί για τη Ρένα και ο Κασιδιάρης με 17% κλειδάρα για τον Γαβρίλο.

Το ανόητο αντιμνημονιακό πρόταγμα δημιουργεί παρενέργειες.

Λάθος στρατηγικές επιλογές, μπορούν να βλάψουν σοβαρά την υγεία.

Δηλαδή, μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις είναι το win win issue, για Καμίνη και Σγουρό. Όποιος το βράδυ περπατεί, που λέει και η παροιμία…

Και δεν μας έφτανε ο αντιμνημονιακός ανεξυριζαυγιτισμός, που διαλύει την κοινωνία και την οικονομία, φουσκώνοντας και τους ναζί. Προχτές εμφανίστηκε και ο ξεπλυμένος χουλιγκανισμός των μπεογαβροβάζελων.

Ειδικά στο λιμάνι, όπου επικράτησε με την εξευγενισμένη μορφή του. Φιλοσυριζαίος, φιλοεπιχειρηματικός, φιλοεργασιακός, ο συνδυασμός που παρουσιάστηκε από τα συνήθη lifestyle ρεπορτάζ ως το καινούργιο, μας εξήγησε αποτελεσματικά ότι έτσι γαζώνει ο Πειραιάς.

Δέματα με τρόφιμα και φτου! τσιμπάτε ένα εικοσαρικάκι στο κούτελο, σύμφωνα με τις καταγγελίες Βασίλη Μιχαλολιάκου περάστε κόσμε, δώστε ψήφο και σώστε ζωές.

Μόνο μια πανστρατιά όλων των ανεπαρκών πολιτικάντηδων του λιμανιού θα μπορούσε κι εδώ να αποτρέψει το άγος.

Κι ας βγαίνει και ο ξακουστός Άγιος Πειραιώς Σεραφείμ να λέει «εμείς αγαπάμε τον Ολυμπιακό» δίνοντας το μύρο στο σχήμα Μαρινάκη – Κόκκαλη…

Τι θα λέει από κει πάνω ο καλός Θεούλης…

Υπάρχει Αριστερά, να στηρίξει τον απερχόμενο δήμαρχο Μιχαλολιάκο (παρομοίως και στο Βόλο), για να ανατρέψει τη δυναμική του χουλιγκανισμού και το σχετικό άγος; Χλωμό…

Αυτή είναι η Ελλάδα.

Η αρρωστημένη τσιφτετελληνική κοινωνία, που έχει υποστεί μεταστοιχείωση δεκαετίες τώρα, έχει πρόβλημα.

Άγεται και φέρεται από διάφορες μορφές του πολυσύνθετου Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου.

Μια κοινωνία χωρίς ανακλαστικά αυτοσυντήρησης, που δεν ντρέπεται να έχει τόσους πολλούς ναζί, που τάχα δεν κατάλαβαν πόσο ναζί είναι.

Μια κοινωνία, που δεν ντρέπεται να βλέπει σε μια πολιτική εκδήλωση δημοκρατίας, μια εκλογική διαδικασία, να βγαίνουν νικητές και να φωνάζουν «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός!».

Αυτή είναι η Ελλάδα και μας αξίζει.

Και έχει και ηγέτες που την διαμορφώνουν, είτε απ’ ευθείας είτε από σπόντα, υπηρετώντας τον δηλητηριώδη πελατειακό λαϊκισμό.

Και μας αξίζουν και αυτοί.

Για να φύγει το άγος μένουν μόνο ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, δυο ευρωπαίοι δήμαρχοι που αντισταθμίζουν την ξελιγωμάρα του εθνικού μας ισλάμ, ικανοί τόσο για τα μικρά όσο και για τα μεγάλα.

Ελπίζουμε τουλάχιστον αυτοί οι πρόμαχοι της δημοκρατίας και της λογικής να κερδίσουν τον μεγάλο τους αγώνα.

Για να ισχύσει το ρηθέν ότι η Βίλλα θα γίνει η Νίκη του Καμίνη, που πρώτος και μόνος πήρε την ευθύνη (όταν αδρανούσε η κυβέρνηση) να ταράξει στη νομιμότητα τους εχθρούς της δημοκρατίας.

Σακελλάρης Σκουμπουρδής

Andro.gr