Ώστε ο Μακιαβέλι ήταν
κακός;
Καλός ήταν μόνο ο
Διαφωτισμός;
Αλλά πόσο καλός
μπορεί να είναι ο Διαφωτισμός αν δεν περιλαμβάνει τον κακό Μακιαβέλλι;
Ο Αλέξης Τσίπρας
ξαναγράφει την ιστορία της δυτικής σκέψης υπό το πρίσμα του αγωνιστικού
μανιχαϊσμού του.
Είχα μόλις ανοίξει το απολαυστικό βιβλίο του Νικολό Καππόνι για τη βιογραφία
του Μακιαβέλλι (Μακιαβέλλι - Ποιος ήταν πραγματικά ο αμφιλεγόμενος
συγγραφέας του “Ηγεμόνα”, εκδ. Πατάκη) για να ξεκινήσω τη συγγραφή μιας
βιβλιοκρισίας του στο Books’ Journal και έριξα μια τελευταία ματιά στο
Ίντερνετ. Έπεσα πάνω σε μια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Μπολόνια…
Ο επικεφαλής του κόμματος της ευρωπαϊκής
αριστεράς αναρωτιόνταν αν θα πάμε με την Ευρώπη του Μακιαβέλλι ή με την Ευρώπη
του Διαφωτισμού, του Μαρξ και του Γκράμσι.
Ξανάβαλα το βιντεάκι για να σιγουρευτώ ότι
άκουγα καλά, για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως το βιβλίο με είχε παρασύρει στις
δέλτους των φαντασιώσεων των ηρώων της εποχής του Μακιαβέλλι.
Ήταν αλήθεια.
Φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας, στην προσπάθειά του
να ανακαλύψει τα παλιά ισοδύναμα του Σαμαρά, με τα οποία θα επιστρέψει τον
ελληνικό λαό στις «μέρες της ευημερίας» (αν και αυτές δεν υπήρχαν για όλους, να
τα λέμε και αυτά), ή, πιο σωστά, ψάχνοντας για το κέρας της δημαγωγικής
αμάλθειας με το οποίο θα σώσει τον ελληνικό λαό από τη λιτότητα, βρήκε το κέρας της αμάθειας.
Από τα δείγματα που έχουμε μέχρι σήμερα
φαίνεται, μακάρι να κάνω εγώ το λάθος, πως η πολιτική μόρφωση και η πολιτική
παιδεία του κ. Τσίπρα δεν είναι τα σημεία στα οποία μπορεί κανείς να τον
θαυμάζει.
Ποτέ όμως δεν θα φανταζόμουν ότι αριστερός
ηγέτης θα έφτανε στο σημείο να δωρίσει στην αντιδραστική και συντηρητική Ευρώπη
τον Μακιαβέλλι, τον πρόδρομο του Διαφωτισμού, τον πρώτο συγγραφέα που
αποδέσμευσε την πολιτική από τα δεσμά της εκκλησιαστικής ηθικής και από την
αυθεντία της απόλυτης μοναρχίας.
Βεβαίως για να λέμε και του στραβού το δίκιο,
μια που ο κ. Τσίπρας, αγωνιζόμενος για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών, δεν
βρίσκει το χρόνο για να διαβάζει, καλό είναι να ξέρει ο καλός λογογράφος του,
ότι τόσο ο Μαρξ, αλλά πολύ περισσότερο ο Γκράμσι, ήταν βαθύτατα επηρεασμένοι
από την αντίληψη του Μακιαβέλλι για την πολιτική.
Και και ότι επίσης οι διαφωτιστές έβλεπαν στον
φλωρεντινό στοχαστή τη μούσα της έμπνευσής τους.
Καλό είναι να μάθει ο λογογράφος (και ας το πει,
αν το κρίνει σκόπιμο, και στον κ. Τσίπρα) ότι χωρίς τον Μακιαβέλλι ο
Διαφωτισμός θα είχε αργήσει περισσότερο από δύο αιώνες.
Ο μακαρίτης Χριστόδουλος, ως εκφραστής του
αναχρονισμού, δεν αγωνίστηκε γιατί διάβαζε.
Ο νέος αριστερός δεν διαβάζει γιατί αγωνίζεται.
Κανένας ή καμία που και να διαβάζει και να
αγωνίζεται υπάρχει;
Γιώργος Σιακαντάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου