Η άλωση της Ευρώπης.

 Εδώ και τέσσερις μέρες προσπαθώ να ερμηνεύσω τη σιωπή που επικρατεί στον ευρωπαϊκό χώρο για τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Ελλάδα, τις μεγάλες ανατροπές στην περιφέρεια της Αττικής και την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.

Υποπτεύομαι μάλιστα πως δεν είναι τυχαίο ότι το Πρακτορείο Ξένου Τύπου άλλαξε ιδιοκτησία ειδικά αυτές τις ημέρες, με αποτέλεσμα να μην κυκλοφορούν εφημερίδες και περιοδικά.

Υπάρχει βέβαια και το Διαδίκτυο.

Ευτυχώς…

Γιατί μέσω του Διαδικτύου και της εγχώριας ειδησεογραφίας μαθαίνουμε πως «παγώνει» η υποψηφιότητα του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ του λαϊκού κόμματος και πως την ευρωπαϊκή πολιτική την απασχολεί ιδιαιτέρως η νίκη της Μαρίν Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, καθώς και του ευρωσκεπτικιστή Φάραντζ του Αντιπαθούς στη Βρετανία. Κουβέντα για τον κ. Τσίπρα, για τη μεγάλη ελληνική ανατροπή, για το «φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη» -όχι τον κομμουνισμό, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη- για το ζεϊμπέκικο της κυρίας Δούρου και την επανάσταση στην αποκομιδή των απορριμμάτων που βαδίζει με βήμα ταχύ απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Αττική.

Διόλου τυχαίο.

Οι παμπόνηροι κουτόφραγκοι, για μια ακόμη φορά, πασχίζουν με διάφορα τεχνάσματα να αποκρύψουν τις αληθινές αλλαγές, την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογή Γλέζου και Παπαδημούλη, για να χειραγωγήσουν την ήδη αποβλακωμένη από την ακροδεξιά κοινή τους γνώμη.

Εδώ, προκειμένου να μη μιλήσουν για τον κ. Τσίπρα, έφτασαν να προβάλλουν ως σημαντικό το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Ουκρανία και τη συντριπτική νίκη του φιλοευρωπαίου άρχοντα της σοκολάτας.

Αν είναι ποτέ δυνατόν η Ουκρανία να παράγει σοκολάτα.

Εδώ ώς και τον Φώτη Κουβέλη ανάγκασαν να παραιτηθεί προκειμένου να περάσει απαρατήρητη η άλωση της Ευρώπης από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποια στιγμή όμως θα αναγκασθούν να παραδεχθούν ότι όλη η Ευρώπη μιλάει κατά βάθος, από μέσα της, για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως σωστά είχε προβλέψει ο κ. Τσίπρας, ότι το φάντασμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη πλανιέται πάνω από τα γαλλοβελγικά σύνορα, αυτά που διέσχισε με τα τεθωρακισμένα του ο Φον Γκουντέριαν το 1940, κι ότι η αλλαγή ξεκίνησε απ’ τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, κι ας έλειπε ο πρύτανης απ’ τη σκηνή.
Και τώρα για να σοβαρευτούμε.
Το σημαντικότερο κληροδότημα του Ανδρέα Παπανδρέου στον Αλέξη Τσίπρα είναι η ρητορεία που τοποθετεί την Ελλάδα στο κέντρο του κόσμου.

Η ρητορεία αυτή δεν αντέχει στον έλεγχο της λογικής, ούτε της γεωγραφίας, ούτε της γεωπολιτικής, ούτε της οικονομίας, όμως δεν της χρειάζεται κανένα από τα προαναφερθέντα εργαλεία.

Φτάνει η αυτοπεποίθηση του μεγαλόψυχου λαού μας, η βεβαιότητα πως όλος ο κόσμος μας εχθρεύεται, άρα κάποιο κέντρο θα μας ανήκει, βεβαιότητα που συνοδεύεται από την εξίσου ατράνταχτη δίδυμή της πως η υπόλοιπη Ευρώπη τρέμει μη της φύγουμε.

Φτάνει επίσης και η ρητορική πειθώ την οποία διέθετε ο αείμνηστος και την οποία προσπαθεί να οικειοποιηθεί, ακόμη και με τον τόνο της φωνής του ο αρχηγός του φαντάσματος της ανατροπής.

Με μία μόνη διαφορά, που κάνει όλη τη διαφορά.

Ο αείμνηστος αρχηγός του ελληνικού σοσιαλισμού, κοσμοπολίτης ων, γνώστης του κόσμου και των συγκρούσεών του, τη ρητορεία τη μεταχειριζόταν για να χειραγωγήσει τον θαυμασμό των οπαδών του.

Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος δεν ξέρω ποια εμπειρία του κόσμου διαθέτει πέραν των συνόρων, της Βενεζουέλας ενδεχομένως και κάποιων πρόσφατων επισκέψεων σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Μπολόνια, την αναπαράγει σε πρώτο επίπεδο.

Δεν ξέρω αν έχει τη δυνατότητα να κρίνει τη χώρα και τα πράγματά της στη σχετικότητά τους, αν έχει ο ίδιος συνείδηση ότι καλή η ρητορεία αλλά φιλτάτη η πραγματικότητα ή αν, μη γνωρίζοντας άλλη γλώσσα πλην της πρωτοπασοκικής, θεωρεί πως με αυτήν μπορεί να ερμηνεύσει τον κόσμο.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή