Υποκρισία, ψέματα και αριστερή προπαγάνδα...

 Στην Ελλάδα όποιος δεν επικαλείται δημοσίως αριστερές ευαισθησίες και πολιτικές είναι εκ του προοιμίου ύποπτος.

Μπορεί να είσαι συνδικαλιστής του δημοσίου με ονομαστικό μισθό έως 1.500 ευρώ και να έχεις αποκτήσει 19 ακίνητα, αλλά το αριστερό πρόσημο να σε καθιστά έντιμο πολιτικό, ιδεολόγο και αλτρουιστή που μοχθεί για την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας.

Από την άλλη πλευρά δεν αρκεί, έστω κι αν είσαι σκληρά εργαζόμενος και έχεις σαφή και αιτιολογημένη αντιστοίχιση εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, αλλά δεν διαθέτεις αριστερό πρόσημο, για να είσαι «αθώος»… Πόσο μάλλον αν σε κατατρέχει το στίγμα του «επάρατου» νεοφιλελευθερισμού…

Τα τελευταία χρόνια όμως καθώς στη μητρόπολη της Δυτικής Αυτοκρατορίας το εκκρεμές κινείται αριστερά, οποιαδήποτε θεμιτή λύση στο οικονομικό πρόβλημα είναι προσανατολισμένη στην αναδιανομή εισοδήματος.

Η αναδιανομή εισοδήματος γίνεται είτε μέσω της υψηλής φορολογίας, είτε μέσω της εκτύπωσης χρήματος, είτε μέσω δανεικών που γίνονται εισόδημα και ζήτηση αλλά δεν θα πληρωθούν ποτέ, γιατί δεν μπορούν να πληρωθούν.

Άπαντες αγωνίζονται και πλειοδοτούν στην ανακούφιση των δανειοληπτών και αποσιωπούν πως το κόστος θα το πληρώσουν οι καταθέτες μικροί και μεγάλοι, υπερτονίζοντας το μερίδιο των τελευταίων…

Στην Ευρώπη το υπόδειγμα για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση που δημιουργεί πολιτικές παρενέργειες με την άνοδο των αντιδημοκρατικών άκρων του πολιτικού φάσματος, είναι η στάση της αμερικάνικης FED τα τελευταία χρόνια…

Το δολάριο δείχνει να αντέχει την πληθωριστική πίεση καθώς πίσω του βρίσκεται η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της υφηλίου που εξασφαλίζει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα.

Όσα ξοδεύουν οι ΗΠΑ το χρόνο για αμυντικές δαπάνες δεν ξοδεύουν όλες οι άλλες χώρες μαζί, συμμαχικές και μη…

Το δολάριο μπορεί να τυπώνεται αφειδώς, αλλά έχει αποδοχή καθώς ενέχει αντίκρισμα ασφαλείας.

Το ζήτημα με το υπόδειγμα αντιμετώπισης της FED είναι πως η υπερβάλλουσα ρευστότητα αντί να κατευθυνθεί προς την πραγματική οικονομία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας κατευθύνεται κυρίως προς τα αξιόγραφα(μετοχές και ομόλογα).

Οι άνθρωποι όταν είναι εφικτό επιδιώκουν τον εύκολο πλουτισμό παρά την ανάπτυξη προς όφελος όλων.

Οι άνθρωποι των σοσιαλιστών μη εξαιρούμενων, είναι ιδιοτελείς και χρειάζονται ελάχιστες αφορμές για να αποκαλύψουν το κτήνος μέσα τους.

Το δε ιστορικό προηγούμενο, ανάλογης κατάστασης φυγής προς τα εμπρός δια της «εκτύπωσης», δεν είναι ενθαρρυντικό για την κατάληξη.

Την τελευταία φορά που εφαρμόστηκε ήταν επί Ρούσβελτ μετά τη μεγάλη ύφεση μεταξύ 1932 και 1937 όταν έδωσε ανάπτυξη και δημιούργησε θέσεις εργασίας.

Το ’37 το μοντέλο κατέρρευσε αλλά δεν προλάβαμε να δούμε την οριστική κατάληξη γιατί ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος που ακολούθησε αποτέλεσε αρκετά ισχυρό σοκ για τις συμπεριφορές των λαών, καταστροφικό σοκ για τις υποδομές και την εκμηδένιση του βιοτικού επιπέδου, έτσι ώστε να εκμηδενιστεί το κοντέρ της οικονομίας…
Ο σταρ της εποχής…
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια περίοδο που το εκκρεμές έχει κινηθεί επί μακρόν αριστερά και ως συμβαίνει σε αυτές τις περιόδους, υπάρχει πάντα ένας γκουρού που διατυπώνει και θεωρητικά αυτό το στίγμα.

Μετά τον Κρούγκμαν και το Στίγκλιτζ ήρθε η σειρά ενός Γάλλου οικονομολόγου να γίνει ο σταρ της αναδιανομής του πλούτου προς «όφελος» της οικονομικής και κοινωνικής προόδου.

Πρόκειται για τον Τόμας Πικετύ του οποίου το βιβλίο «Capital in the Twenty-First Century» έχει σπάσει τα ταμεία.

Η βασική παραδοχή του βιβλίου είναι πως η τάση του πλούτου να αυξάνεται ταχύτερα από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δημιουργεί ανισότητες και υπονομεύει τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Αντιθέτως με τους απείρως πιο ανόητους εγχώριους αριστερούς οικονομολόγους που υποστηρίζουν πως η μεγαλύτερη φορολογία του εγχώριου πλούτου είναι η λύση (“Λεφτά υπάρχουν”. Ο εγχώριος πλούτος και δη η ναυτιλία που διαθέτει εργοστάσια με προπέλες, αν επιβαρυνθεί με επιπλέον φορολογία θα επιλέξει να φορολογηθεί αλλού στερώντας και τα λίγα έσοδα) προτείνει να υπάρξει μια παγκόσμια φορολόγηση του κεφαλαίου και δη του αδρανούς…

Το ερώτημα ποιος και εξ ονόματος ποιου, σε ένα κόσμο ανταγωνιστικών εθνών και οικονομικών και νομισματικών ζωνών, θα εισπράττει ένα παγκόσμιο φόρο σε ποιον θα τον αποδίδει είναι άλλο ένα ερώτημα που δεν μπορεί προς το παρόν να απαντηθεί, έστω και στην περίπτωση που το μέτρο κρινόταν αποτελεσματικό.

Ο Μπιλ Γκέιτς και ο Μάρκ Ζουγκεμπεργκ είναι από τους πλέον πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο.

Έχουν κερδίσει τόσα πολλά που δεν χρειάζεται να απασχολούν παραγωγικά τα «νεκρά» περιουσιακά τους στοιχεία.

Μια μεγάλη φορολογία θα τους αναγκάσει να αξιοποιούν παραγωγικά τα «νεκρά» περιουσιακά στοιχεία…

Αυτή είναι η φιλοσοφία του φόρου Πικετύ.

Το ερώτημα είναι αν υπήρχε αυτή η φορολογία, θα είχαν το κίνητρο ο Γκέιτς, ο Ζουγκεμπεργκ ή ο μακαρίτης ο Τζομπς παλιότερα να δημιουργήσουν την Microsoft, την Facebook και την Apple…

Ναι οι τρεις παραπάνω θα ήταν φτωχότεροι και αυτό θα μείωνε τις εισοδηματικές διαφορές που κάνουν τη δημοκρατία ασταθή (κατά τον Πικετύ), αλλά πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θα ήταν φτωχότεροι απ΄ό,τι είναι ή δεν θα είχαν εισόδημα σήμερα; Μόνο η Apple παράγει το 1% του αμερικάνικου ΑΕΠ.

Να μη αναφερθούμε στην τεχνολογική πρόοδο και τη δυνατότητα να επικοινωνούμε σήμερα με τα προϊόντα που δημιούργησε η επιδίωξη του ατομικού πλουτισμού των παραπάνω προσώπων…

Η μόδα της αριστερής ιδεολογίας (όπως και όλων των άλλων ιδεολογιών) διαστρεβλώνει αριθμούς για να γίνει πιο πειστική.

Οι άνθρωποι έχουμε τη συνήθεια να ξεκινάμε με τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας και να ερευνούμε και να επιχειρηματολογούμε για να τα επιβεβαιώσουμε.

Διαβάζω π.χ. πως: «Οι 100 πλουσιότεροι από το κορυφαίο 1% των Αμερικανών φορολογουμένων -16.000 άτομα- συγκεντρώνουν αθροιστικά περιουσία 6 τρισ. δολαρίων. Αυτό ισοδυναμεί με την περιουσία που έχουν στα χέρια τους τα φτωχότερα 2/3 του πληθυσμού.

Στο μεταξύ, το 25% των αμερικανικών νοικοκυριών λένε πως δεν έχουν ούτε δεκάρα στην τράπεζα για μια έκτακτη ανάγκη, σύμφωνα με το Bankrate.com».

Αν το 1% των πλουσιότερων Αμερικάνων διαθέτει περιουσιακά στοιχεία 6 τρισ. δολάρια και το ΑΕΠ των ΗΠΑ είναι περί τα 16 τρισ. δολ.

Τα περιουσιακά στοιχεία των Αμερικάνων πρέπει να είναι κοντά στα 100 τρισ. δολάρια.

Εσκεμμένα κάποιοι μπερδεύουν το ΑΕΠ με την αξία του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων ή στο αργούν κεφάλαιο υπολογίζουν την αξία του μεριδίου που κατέχουν σε μεγάλες εταιρείες που μόνο αργούν κεφάλαιο δεν είναι.

Η βασική διατύπωση του Πικετύ είναι πως: «η κεντρική αντίφαση του καπιταλισμού»: η τάση του πλούτου να αυξάνεται ταχύτερα από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δημιουργώντας ανισότητα που υπονομεύει τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη…

Έστω r>g  υπάρχουν δυο τρόποι να μειώσεις αυτή την ανισότητα, να μεγαλώσεις το r μεγαλώνοντας το  g  ή να μειώσεις το g κρατώντας το  r σταθερό, κάτι τελικά που όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία οδηγεί και στη μείωση του r…

Διανύουμε μια περίοδο τεκτονικών αλλαγών όπου όντως η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί ανισότητες στο εισόδημα.

Από τη μια πλευρά στη Δύση πριν από 50 χρόνια τα δύο άκρα εξασφάλιζαν π.χ. εισόδημα αγοραστικής αξίας 1.000 δολαρίων το χαμηλό και 5.000 δολαρίων τα υψηλά.

Σήμερα, τα χαμηλά κερδίζουν αγοραστική αξία π.χ. 3.000 δολάρια και τα υψηλά 50.000 δολάρια.

Το πρόβλημα σήμερα προέρχεται από αλλού. Προέρχεται από το γεγονός πως η μεσαία τάξη του πλανήτη πριν από τριάντα χρόνια ήταν κάτω από 1 δισ. και σε λίγα χρόνια θα είναι 3 δισ.

Ο μέσος κινέζος τα τελευταία 30 χρόνια έχει αυξήσει το κατά κεφαλή εισόδημα από 300 δολάρια στα 6.500 δολάρια.

Η τιμή του πετρελαίου μόνο τα τελευταία 15 χρόνια έχει αυξηθεί από τα 15 δολάρια στα 120 δολάρια, του χαλκού, του σιταριού κλπ ακολούθησαν ανάλογη πορεία… 

Αυτό αναγκαστικά μειώνει την αγοραστική δύναμη του πολίτη της Δύσης. Προσθέστε και το δημογραφικό πρόβλημα, δηλ. αυτοί που τρώνε έτοιμα αυξάνονται έναντι αυτών που παράγουν εισόδημα και θα έχετε ένα ασφυκτικό αδιέξοδο…

Όποτε έχουν προκύψει για το μέσο άνθρωπο αδιέξοδα και μείωση εισοδήματος οι πλέον εύκολες ερμηνείες που ανθούν είναι πως φταίνε οι ξένοι (ρατσισμός και ξενοφοβία) ή φταίνε οι πλούσιοι (κομμουνισμός και σοσιαλισμός).

Όπου κυριάρχησε η μια ή η άλλη ερμηνεία οδήγησε σε καταστροφή και φτώχεια.

Η Γερμανία πλήρωσε ακριβά τη ναζιστική της περίοδο και η Σοβιετία την σοσιαλιστική της περίοδο…

Η δημοφιλία του βιβλίου του Τόμας Πικετύ καταδεικνύει το σημείο που βρίσκεται το πολιτικό εκκρεμές στη Δύση αυτή την περίοδο. Η ιστορία των τελευταίων δυο – τριών αιώνων έχει καταγράψει μια πορεία εκκρεμούς μεταξύ οικονομικού φιλελευθερισμού και μερκαντιλισμού ανά τακτά διαστήματα.

Η Σοβιετία λογίζεται σαν ένα τοπικό ακραίο παράδοξο στην πλευρά του μερκαντιλισμού στις παρυφές των ορίων της Δύσης.

Η απάντηση είναι απλή.

Κανείς δεν ευημερεί επειδή του χάρισαν ένα ψάρι, αλλά επειδή του έμαθαν να ψαρεύει και ζει σε μια χώρα που το ψάρεμα είναι ελεύθερο και επιτρέπεται σε όλους…

Κώστας Στούπας

Capital.gr