Και ξαφνικά υποψήφια!

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα κάνατε εάν μια μέρα εκεί που συνεχίζατε την καθημερινότητα σας, σας έκαναν πρόταση να κατεβείτε υποψήφιος/α Ευρωβουλευτής σε λιγότερο από 40 μέρες;

Αυτό ακριβώς συνέβη σε μένα.

Χωρίς προηγούμενη σχέση με την πολιτική – όχι μεγαλύτερη πάντως από όση έχουν οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου – μου έγινε η τιμητική πρόταση από τη Νέα Δημοκρατία.

Ο χρόνος ήταν περίπου πέντε ημέρες πριν από την ανακοίνωση του ψηφοδελτίου της ΝΔ, κι εγώ είχα ήδη κανονισμένο στα ενδιάμεσα ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Τουλούζη της Νότιας Γαλλίας.

Και το ερώτημα είναι τι κάνει κάνεις σε μία τέτοια – το λιγότερο που μπορώ να την χαρακτηρίσω είναι ασυνήθιστη – περίπτωση;

Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου είναι «να μια ευκαιρία να παλέψω φανερά και επίσημα για τη χώρα μας στο εξωτερικό».

Θα ρωτήσετε πώς κι έτσι;

Η δουλειά που κάνω εδώ και χρόνια – είτε στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος είτε στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Διαστημικής Πολιτικής –έχει να κάνει ακριβώς με αυτό: συνεργάζομαι με Ευρωβουλευτές (Έλληνες και ξένους) και τους εξηγώ τις διάφορες ευκαιρίες που ανοίγονται χάρις στην έρευνα σε υψηλές τεχνολογίες που κάνει ο Οργανισμός.

Η δεύτερη σκέψη ήταν «θα μου το επιτρέψουν από τη δουλειά μου να το κάνω αυτό ή θα χάσω τις προοπτικές να συνεχίσω μια καλή καριέρα στον τομέα μου μπαίνοντας σε έναν αβέβαιο και ασταθή χώρο, όπως η πολιτική, και στον οποίο όλοι έχουν απογοητευτεί από όλους και όλα»;

Η δουλειά μου βλέπετε αλλά και η ιδιοσυγκρασία μου, μου επέβαλαν μέχρι σήμερα να βλέπω τα πράγματα από την πρακτική τους και όχι από την κομματική τους πλευρά.

Η  τρίτη σκέψη που με έβαλε σε πανικό ήταν «ωχ, και πώς θα το κάνουμε αυτό απροετοίμαστοι σε 40 μέρες»;

Μπορεί να έχω βρεθεί σε αποστολή της NASA, να έχω αναλάβει κατά καιρούς διαφόρων ειδών μεγάλες ευθύνες ή να έχω διαπραγματευτεί με «σκληρά καρύδια» στις Βρυξέλλες, αλλά προεκλογική εκστρατεία στην Ελλάδα ούτε έχω ξανακάνει, ούτε γνώριζα πώς θα μπορούσα να κάνω χωρίς «διασυνδέσεις» και φυσικά χωρίς χρήματα.

Με όλες αυτές τις σκέψεις έτρεξα μετά από ένα τηλεφώνημα στο Μέγαρο Μαξίμου για να με γνωρίσει ο Πρωθυπουργός. Δεν τον είχα ξανασυναντήσει.

Τον ήξερα μόνο από τη δημόσια εικόνα του, και όσα έχει μέχρι στιγμής πράξει στην θητεία του.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον θαυμάζουν και άνθρωποι που διαφωνούν μαζί του. Αλλά όταν σε παίρνουν τηλέφωνο να πας να τον συναντήσεις, από όποια πλευρά κι αν βρίσκεσαι, δεν μπορεί να μην σε πιάσει άγχος, αμηχανία και αναρώτηση.

Τι θα πω; Πώς θα το πω; Τι θα μου πει εκείνος;

Τελικά, η συνάντηση κράτησε πολύ παραπάνω από όσο πίστευα εγώ ή προγραμμάτιζαν οι σύμβουλοί του.

«Συγχαρητήρια για το βιογραφικό σας» μου είπε με το που με είδε.

Καθαρά μάτια, ευθύ βλέμμα, και ειλικρινή υπομονή να του εξηγήσω διάφορα - αρκετά περίπλοκα και τεχνικά - πράγματα που έχω κάνει μέχρι σήμερα στην δουλειά μου (δορυφορικά συστήματα, εφαρμογές ρομποτικής κτλ.).

Όση ώρα μιλούσαμε, φαινόταν να με ρωτά για όλα αυτά με ένα γνήσιο ενδιαφέρον που – κακά τα ψέματα – άνθρωποι σαν κι εμένα δεν συναντούν συχνά όταν πιάνουν τέτοιες κουβέντες έξω από εργαστήρια και βιβλιοθήκες. «Χρειάζομαι κοντά μου νέους ανθρώπους με νέες ιδέες και γνώσεις των Ευρωπαϊκών θεμάτων για τη νέα Ελλάδα μέσα στην νέα Ευρώπη», μου είπε.

Δεν ξέρω τι έγινε, και πώς το ήξερε, αλλά ήταν σα να γνώριζε ότι για να με πείσει έπρεπε να μου πει αυτή ακριβώς τη φράση.

Τα τελευταία χρόνια, είτε στις Βρυξέλλες, είτε αλλού, έχω νιώσει στο πετσί μου την ανάγκη να είμαστε δυνατοί και ενωμένοι σαν χώρα στην κοσμογονία που έρχεται τα επόμενα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όπως και άλλες χώρες της περιφέρειας, σε τελική ανάλυση, είμαστε μια μικρή χώρα, και αν δεν υπερασπιστούμε εμείς τον εαυτό μας, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος άλλος να υπερασπιστεί τις θέσεις μας για εμάς.

Το ένστικτο μου, μου έλεγε «βλέπεις τον πρωθυπουργό της χώρας σου να σου ζητάει, ακριβώς αυτό που και η δική σου εμπειρία σου λέει ότι χρειάζεται. Πες ναι, πάλεψέ το κι όπου πάει».

Την ίδια στιγμή βέβαια η φωνή της λογικής έβγαζε διάφορες σκέψεις.

«Δεν θα με αφήσουν από τη δουλειά μου να κάνω κάτι τέτοιο (στο συμβόλαιό μου λέει ότι είναι ρητή μου υποχρέωση να είμαι ακομμάτιστη) και πώς θα μπεις στην πολιτική ξυπόλητη στα αγκάθια όταν οι περισσότεροι σίγουρα προετοιμάζονται για μια τέτοια υποψηφιότητα αν όχι εδώ και χρόνια, τουλάχιστον εδώ και κάποιους μήνες».

Φυσικά είπα ναι. Και όπως για όλα τα πράγματα στη ζωή μου, έβαλα κάτω χαρτί και μολύβι – βασικά ένα αρχείο excel –για να γράψω τι πρέπει να κάνω, ώστε να είμαι σίγουρη ότι ό,τι κάνω θα έχει αποτέλεσμα για τη χώρα και για μένα.

Τρία βήματα σκέφτηκα ότι θα πρέπει να κάνω.

Το πρώτο να δω αν μου επιτρέπει ο οργανισμός μου να βάλω υποψηφιότητα.

Το δεύτερο να βρω ομάδα χωρίς χρήματα.

Το τρίτο να ετοιμάσω τα πάντα – χτες!

Από την άλλη το πρακτικό πρόβλημα παρέμενε. Σε λίγες ώρες θα έπρεπε να μπω σε ένα αεροπλάνο να πάω στην Γαλλία για την δουλειά μου.

Το ταξίδι στην Τουλούζ ήταν προγραμματισμένο για την Κυριακή, από όπου θα γύριζα Πέμπτη και Παρασκευή και μετά θα έφευγα με όλη μου την οικογένεια (κόρη, σύζυγος, μαμά, μπαμπάς, θεία και θείος) για τη Χίο, όπου θα περνούσαμε το Πάσχα στο χωριό μου, στην Λαγκάδα. 

Επιπλέον τις ήμερες του Πάσχα είχα υπολογίσει να γράψω ένα κεφάλαιο για ένα βιβλίο που ετοιμάζω με έναν διδακτορικό μου φοιτητή για τις δομές και τα στρατηγικά σχέδια της διαστημικής πολιτικής χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα αυτά έπρεπε τώρα να αλλάξουν.

Παρασκευή φεύγει γράμμα από το γραφείο της Νέας Δημοκρατίας προς τον Γενικό Διευθυντή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος,για να ζητήσει άρση του όρου του συμβολαίου μου που επιβάλει να μην είμαι ενταγμένη σε κάποιον κομματικό σχηματισμό.

Διότι εμείς σαν κλασικοί διοικητικοί υπάλληλοι ευρωπαϊκής κουλτούρας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δείχνουμε προτιμήσεις στο ένα ή το άλλο κόμμα. Λοιπόν, ο Οργανισμός μου με έκανε να νιώσω περήφανη που δουλεύω για αυτούς, όχι μόνο γιατί απάντησαν θετικά στο γράμμα μέσα στο Σαββατοκύριακο, αλλά και γιατί σε τηλεφωνική συζήτηση μου είπαν «για εμάς αυτή η πρόταση είναι πολύ τιμητική,  θεωρείται εθνικό κάλεσμα ανεξάρτητα από κόμματα, επομένως έχεις την ηθική υποχρέωση να γυρίσεις και να υπηρετήσεις την πατρίδα σου». Ωραία είπα μέσα μου και ένιωσα μια τρομερή ανακούφιση.

Και τώρα τι κάνουμε;

Σάββατο απόγευμα τηλεφωνώ στους δέκα πιο στενούς μου φίλους και τους ζητώ να έρθουν από το σπίτι στο Χαλάνδρι.  

Λέω σε όλους ότι τα νέα είναι σοβαρά, και ότι χρειάζομαι την βοήθειά τους.

Όλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Κάποιοι με ρωτούν στο τηλέφωνο αν είμαι έγκυος για δεύτερη φορά.

Τελικά έρχονται και κάνω την ανακοίνωση.

Πρώτη αντίδραση «συγχαρητήρια, μπράβο αυτό είναι πολύ τιμητικό».

Δεύτερη αντίδραση «μα καλά δεν μπορούσες να μας το πεις νωρίτερα»;

«Γιατί, το ήξερα εγώ»;

«Και τώρα τι θα κάνεις; Πώς θα το κάνεις όλο αυτό; Τι χρειάζεται; Ποιος θα ξέρει τι πρέπει να κάνεις; Θα σας τα οργανώσουν από το κόμμα, θα σας δώσουν χρήματα για την εκστρατεία»; Και δεκάδες άλλες τέτοιες ερωτήσεις, πολλές από τις οποίες ούτε εγώ ήξερα να απαντήσω εκείνη τη στιγμή.

Αφού σερβιριστήκαμε σπιτική πίτσα της μαμάς – ο καθένας σε αυτό τον πολιτικό αγώνα βάζει όποιο ταλέντο έχει, και της μαμάς της περισσεύει στην μαγειρική – εξήγησα ότι ο λόγος που τους κάλεσα είναι να ρίξουμε τις ιδέες μας στο τραπέζι και να δούμε πώς μπορούμε να το παλέψουμε μαζί.

Οι φίλοι μου, για τους οποίους είμαι πολύ υπερήφανη, είναι όλοι στην ηλικία μου και με παρόμοιες σπουδές. 

Άλλοι με εμπειρία στο εξωτερικό, άλλοι επιτυχημένοι στους χώρους τους στην Ελλάδα, αλλά όλοι με την ίδια όρεξη να πετύχουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για αυτή τη χώρα.

«Λεφτά δεν έχουμε» ήταν η φράση-κλειδί εκείνο το βράδυ, «αλλά έχουμε ομάδα», έλεγα και ξανάλεγα για να τους πείσω ότι πρέπει να με βοηθήσουν αφιλοκερδώς και με όρεξη.

Λόγω του ότι προέρχομαι από το χώρο της τεχνολογίας, ο ένας κολλητός μου φτιάχνει ιστοσελίδες, ο άλλος ασχολείται με digital advertising, ένας τρίτος είναι προγραμματιστής.

Ποιο το πρόβλημα; Ενώ όλοι είναι άψογοι στον τομέα τους κανείς τους δεν έχει εμπειρία σε προεκλογικές εκστρατείες - όπως άλλωστε ούτε κι εγώ.

Είναι κάτι σαν να θέλεις να ανοίξεις από το μηδέν μια επιχείρηση χωρίς κεφάλαια αλλά μόνο με καλή θέληση και πάθος για την αρχική ιδέα. 

Αμέσως μετά άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ερωτήσεις και οι υποδείξεις. «Χρειαζόμαστε ιστοσελίδα, και Facebook. Χρειαζόμαστε πολιτικό γραφείο; Περιοδείες θα κάνεις; Πώς θα σε γνωρίσει ο κόσμος; Που θα πας και ποιον θα δεις; Πώς θα το οργανώσεις αυτό; Τι θα πεις, γεια σας ήρθα»;

Στην κορυφή της λίστας, να φτιαχτεί μια ιστοσελίδα.

Πόσο χρόνο χρειάζεται κάποιος να το κάνει αυτό;

«Το λιγότερο ένα μήνα σε εταιρία», λέει κάποιος.

Αν περιμένουμε ένα μήνα, τελείωσαν οι εκλογές.

Ο κολλητός μου την έφτιαξε δουλεύοντας τρεις μέρες και φυσικά αφιλοκερδώς. Την ανεβάσαμε στον σέρβερ ενός φίλου του εξαδέλφου μου για να μην μας στοιχίσει τίποτα.

Και από υλικό; Τι υλικό, είπα, οι φωτογράφοι στοιχίζουν.

Μάζεψα ότι φωτογραφίες είχα από τη δουλειά, ξέθαψα και μία συνέντευξη που είχα κάνει για την «Ελλάδα στο διάστημα» στους «Φακέλους» πριν από χρόνια και ένα αφιέρωμα που μου είχαν κάνει στο περιοδικό «Γυναίκα» και είπα αυτά είναι.

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν φαινόταν να μπορεί να είναι live στο διαδίκτυο μέχρι την ανακοίνωση των ονομάτων την Τρίτη, αλλά όλοι συμφωνήσαμε να το δούμε σαν μια ωραία εμπειρία και να παλέψουμε σαν ομάδα για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό.

Κυριακή έφυγα για Τουλούζη.

Μια ημέρα πριν την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου, δεν έκανα στρατηγικό σχεδιασμό, αλλά βρισκόμουν στη Νότια Γαλλία με βουλευτές από χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την υπουργό της Γαλλίας για θέματα Παιδιάς, Έρευνας και Τεχνολογίας.

Δεν το συζητώ ότι η κατάσταση ήταν σουρεαλιστική.

Να μιλάει η υπουργός και να με παίρνουν τηλέφωνο από την Αθήνα για να στείλω τις φωτογραφίες μου στο γραφείο της Νέας Δημοκρατίας που ετοίμαζε την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων την επόμενη ημέρα.

Πώς να το κάνω όμως αυτό; Τελικά έστειλα μέσω του κινητού μου μια φωτογραφία μου που βρήκα (και έκανα copy paste) από το site του πανεπιστημίου, στο οποίο διδάσκω.

Ωραία αρχίσαμε, σκεφτόμουν.

Όλοι οι άλλοι θα έχουν βγάλει φωτογραφίες σε επαγγελματίες φωτογράφους και εμείς πάμε με τη φωτογραφία που έχει βγάλει η γραμματέας της σχολής!

Ταυτόχρονα να με ρωτάνε στο τηλέφωνο «θα είσαστε αύριο στην ανακοίνωση των ονομάτων»;

«Είναι απαραίτητο»; «Ε, καλό θα ήταν».

Μάλιστα.

Αλλαγή εισιτηρίων – και πάλι από το κινητό – και άφιξη Τρίτη πρωί στην εκδήλωση για την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, απευθείας από το Ελευθέριος Βενιζέλος.

Πραγματικά δεν είχα ιδέα τι θα συμβεί.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε μάλλον από την τηλεόραση.

Μπορώ να ομολογήσω ότι ακούγοντας τα βιογραφικά των συνυποψήφιων σκέφτηκα ότι είναι όλοι πραγματικά άριστοι στο χώρο τους και αν μη τι άλλο σε αυτή την πρωτόγνωρη διαδρομή θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους, να ακούσω την ιστορία τους και να κάνω νέες φιλίες εκτός του χώρου μου.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα αποδειχθεί μια μεγάλη περιπέτεια, αλλά μέχρι στιγμής παρά την έλλειψη ύπνου και τις συνεχείς υποχρεώσεις, δεν καταφέρνω να σταματήσω να χαμογελάω ολόκληρη την ημέρα.

Σκέφτομαι διαρκώς τι θα μπορούσα να κάνω για τη χώρα, και πώς θα μπορούσα να το κάνω, αν φυσικά εκλεγώ.

Η εμπειρία μου στις Βρυξέλλες με έχει διδάξει ότι πρέπει να είσαι έτοιμη όταν θα έρθει η ώρα.

Πρέπει να ξέρεις ποιοι είναι οι στόχοι σου, γιατί τους έχεις θέσει και πώς θα τους επιτύχεις στο Ευρωκοινοβούλιο ή αλλού. 

Αλλά αυτά θα σας τα γράψω αναλυτικότερα σε επόμενο ποστ.

Προς το παρόν βιώνω το τι σημαίνει να είμαι ξαφνικά...υποψήφια!

Χριστίνα Γιαννόπαπα

Facebook

Σημ. Εγώ πάντως  θα της το ρίξω μονοκούκι (κι ας θυμώσει ο Βουσμάνος)…

S.A.