Ο «χιψτερισμός», και το… Ποτάμι.

Τα τακούνια-νάνοι της υποψήφιας του Ποταμιού Φανής Σπυριδάκη αποτελούν σπουδαία συμβολή στη μελέτη της φαινομενολογίας του χιψτερισμού.

Η δαψίλεια των συνδηλώσεών τους αποφέρει πυκνούς ερμηνευτικούς χυμούς, προνομιακή δίοδος προς μια σφαιρικότερη σύλληψη και κατανόηση, σε ένα δεύτερο επίπεδο, της αενάως διαφεύγουσας ουσιολογίας του hip…

Γνωρίζουμε σε γενικές γραμμές ότι οι χίψτερς είναι ένα είδος νεομποέμ, προερχόμενων από μεσοαστικά εισοδηματικά στρώματα και διακατέχονται από μια αντι-mainstream ευαισθησία, εκδηλούμενη ενδυματολογικά και όχι μόνο.

Η εναλλακτικότητα αποβαίνει περίπου κατηγορική προσταγή, με την προτίμηση ανεξάρτητων (ίντυ για τους φίλους) μουσικών σκηνών (συγκροτήματα που δεν τα ξέρουν ούτε οι μανάδες των μελών τους), φθαρμένων second hand ή βίντατζ ρούχων (συχνά μέσω τεχνητής παλαίωσης), οργανικών-βιολογικών τροφών που δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον κλπ.

Οι χίψτερ πασχίζουν να διαφοροποιηθούν, θεμιτότατο, και σε αυτό δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από παλαιότερα νεανικά ''κινήματα αυτοπραγμάτωσης'' που ανάγονται στα σίξτυς, για την Αμερική και λίγο πιο πριν.

Αυτό που κυρίως όμως διακρίνει τους χίψτερ είναι η άμβλυνση της αμφισβητησιακής αιχμής προγενέστερων και ενίοτε συγγενών ''σχολών'': ηλικιακά ανήκουν οι περισσότεροι στη γενιά του Μιλλένιουμ, την επιλεγόμενη αμερικανιστί Υ (ας πούμε γεννηθέντες από το '85 και μετά), την κατεξοχήν γενιά της μεταμοντέρνας ειρωνείας και της συνακόλουθης ημι-απολιτικής ή καλύτερα μεταπολιτικής στάσης.

Η στάση αυτή δεν συνοψίζεται σε μια επιθετική μονοσήμαντη αδιαφορία που απορρίπτει και απαξιώνει συνολικά, αλλά είναι πιο σοφιστικέητεντ.

Είναι εκλεκτικιστική / ψευδοσυνθετιστική (ας θυμηθούμε το θεοδωράκειο ''να πάρουμε τα καλύτερα από όλα τα κόμματα'') και υπαινίσσεται την υπέρβαση των παραδοσιακών διαχωριστικών γραμμών, πολιτικοϊδεολογικών και κομματικών. Εδώ μπορούμε να εισαγάγουμε τους νάνους της κ. Σπυριδάκη: συμπαθείς και χαρωποί, συνάμα λίγο γκαφατζήδες και εμπειρικοί πολυτεχνίτες-μαστροχαλαστές (bricoleurs, υπενθυμίζω ξανά το θεοδωράκειο mingling), παραπέμπουν παλιμπαιδικά στη χαμένη αθωότητα του παραμυθιού που μας έλεγε η γιαγιά πριν κοιμηθούμε (γιαγιά της οποίας τα παλιά ρούχα, αναγορευθέντα σε ''εσοδείας''-''βίντατζ'', έχουμε ξεσηκώσει από τις ντιβανοκασέλες και φοράμε, ή τουλάχιστον έτσι υποτίθεται). 

Η ''μαγική''-φολκλορική αθωότητα των νάνων εισχωρεί στα κυρίαρχα στερεοτυπικά trends και τα υπονομεύει, συμβιώνοντας εντέλει μαζί τους: το ψηλό τακούνι, σύμβολο ''αμαρτωλής'' θηλυκότητας και σαγήνης, συντήκεται με το διαλεκτικά αντίθετό του, τον παιδισμό (μάστιγα της εποχής κατά Πασκάλ Μπρυκνέρ) σε ένα είδος υποψιασμένης, πλην άσφαιρης, ''άρσης''.

John Black

Σημ. Ο- Η πραγματεία του φίλου John Black επί του «χιψτερισμού» στην πολιτική, έρχεται να συμπληρώσει ένα κενό στην γενικότερη πολιτική επιστήμη, όπως κάτι ανάλογο είχα κάνει κι εγώ αναφορικά με τον «ντιντισμό» στην Νέα Δημοκρατία.

Για αυτό και αναδημοσιεύουμε το σημείωμά του από το facebook μετά χαράς.

S.A.