Οι άγνωστοι πραγματικοί νικητές των ευρωεκλογών…

Προκαταβολικά,  να πω ότι χαίρομαι που η ευχή μου για την επόμενη μέρα των εκλογών,  έπιασε  (εδώ ).

Όχι δε ζητούσα  “ανατροπές”, δε ζητούσα “σταθερότητα”, τίποτα τέτοιο.

Ζητούσα κάτι πολύ πιο  απλό και πολύ πιο δύσκολο.  

Μια φυσιολογική μέρα, μια μέρα που  θα επιτρέψει το καλοκαίρι να αρχίσει –  και τί καλοκαίρι, μουντιαλικό!

Αλλά γι’ αυτά θα γράψουμε και θα πούμε εν καιρώ και λίαν συντόμως.

Προς το παρόν, μένω λίγο ακόμα  στις εκλογές που μόλις  (ξε)περάσαμε.

Αυτές τις 2-3 μέρες που μεσολάβησαν πήξαμε κυριολεκτικά στις αναλύσεις για τους χαμένους και κερδισμένους των φετινών ευρωεκλογών.

Ορισμένες είναι ευφυείς και εύστοχες, άλλες πάλι όχι και τόσο ενώ πολλές είναι σκέτος ψεκασμός περασμένος στο χαρτί (ή στην οθόνη του υπολογιστή).

Δε νομίζω ότι είναι το ζητούμενο να προσθέσω άλλη μία ανάλυση ή να αναλύσω τις αναλύσεις, για όλα υπάρχει ένα όριο.

Ωστόσο εγώ θα επιχειρήσω σήμερα να αναδείξω έναν παράγοντα των εκλογών, αναμφίβολα κερδισμένο και όχι χωρίς επιπτώσεις για τα άλλα κόμματα, ακόμα και τα μεγάλα και τα μικρομέγαλα…

Θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την επιτυχία τους, αλλά και θα κάνουμε εκτιμήσεις για το αν αυτή θα έχει κάποια συνέχεια συνεχίζοντας να επηρεάζουν σοβαρά τους υπόλοιπους

Λοιπόν, οι  νικητές των ευρωεκλογών που ελάχιστοι τους πρόσεξαν είναι τα “λοιπά κόμματα”.

Όσα  κόμματα λοιπόν δεν έπιασαν το όριο του 3% που απαιτείται για εκλογή ευρωβουλευτή (και βουλευτή σε εθνικές εκλογές) αθροίσανε το εντυπωσιακότατο  ποσοστό του 17% (και κάτι).

Αν δεν εντυπωσιαστήκατε ακόμα, σας δίνω και ορισμένα άλλα στατιστικά στοιχεία από το παρελθόν, πρώτα από βουλευτικές: Το 1996 οι λοιποί πήραν το 5,33% (πάνω απ’ το μισό αυτού η θνήσκουσα τότε ΠΟΛΑΝ), το 2000 το 4,75% (το μισό το θνήσκων ΔΗΚΚΙ), το 2004 το 5% (παρά κάτι, με μεγαλύτερο μέρος του το αντέλλον ΛΑΟΣ), το 2007 το 3,07% (χαμηλό 20ετίας) και το 2009 το 4,84% (ξανά ένα κόμμα, οι οικολόγοι, είχαν το μισό αυτού).

Το 2012 πάλι στις πρώτες εκλογές έγινε το ρεκόρ του 19% (!) όπου όμως το 11% αυτού το είχαν 4 κόμματα που στο τσακ έμειναν εκτός 3%.

Στις δεύτερες εκλογές του 2012, το ποσοστό των λοιπών κατήλθε ξανά στα συνήθη επίπεδα του 6%.

Αλλά και στις ευρωεκλογές, τα νούμερα των μικρών και εκτός κοινοβουλίων δεν ήταν τόσο μεγαλύτερα.

Συγκεκριμένα το 1999 πήραν το αξιοπρεπές 10,41%, το 2004 το 5,2% (αντάξιο βουλευτικών εκλογών) και τέλος το 2009 το 7,36%.

Νομίζω πειστήκαμε πλέον όλοι ότι το προχθεσινό 17,14% είναι όντως εντυπωσιακό. Ας δούμε γιατί είναι πολύ περισσότερο εντυπωσιακό από το 19% του Μαϊου του 2012, αν και ήδη το υπονόησα και το κάνω πλέον πολύ πιο σαφές: Τότε ήταν 4 κόμματα που διεκδίκησαν ως το τέλος με αξιώσεις την είσοδό τους στη βουλή, ενώ τώρα ήταν μόνο το (αναστημένο απ’ τις στάχτες του) ΛΑΟΣ.

Κάτι που από μόνο του αποτέλεσε έκπληξη.

Αλλά κι αν αφαιρέσουμε από το ποσοστό των μικρών όχι μόνο το ΛΑΟΣ αλλά και τη ΔΗΜΑΡ και τους Οικολόγους και την παρέα του τέως νομάρχη της καρδιάς μας, κόμματα δηλαδή με παρουσία ως τώρα στη βουλή και ευρωβουλή, το ποσοστό που απομένει είναι το ακόμα εντυπωσιακότερο 11,30%.

Που βγήκε όχι τόσο από τα παραδοσιακά κόμματα της άκρας δεξιάς ή της άκρας αριστεράς αλλά από κόμματα τύπου π.χ.  ο Χατζημαρκάκης (1,44%), οι Κυνηγοί (1%), οι Αγρότες-Κτηνοτρόφοι (0,57%), ο πάντα παρών Λεβέντης (0,65%), ο ...Παναθηναϊκός (0,74%), η «Κοινωνία» (0,60%) κλπ.

Σταματάω εδώ, όλοι το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Γιατί άραγε είχαμε αυτό το την εκλογική συμπεριφορά;

Νομίζω ότι απλώς άλλη μια πτυχή δύο φαινομένων κατά τα άλλα γνωστών και καταγεγραμμένων που όμως καταγράφηκαν πρώτη φορά με αυτόν τον τρόπο.

1) Της απαξίωσης των πολιτικών δυνάμεων (ψήφος διαμαρτυρίας)

2) Της «χαλαρής» ψήφου των ευρωεκλογών – κι αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον διότι σε κάποιο βαθμό εδώ φαίνεται η αποτυχία των διλημμάτων που επιχείρησε να θέσει ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσαν να υιοθετήσουν με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό χρόνο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Αμφότεροι οι παράγοντες εκδηλώθηκαν εδώ με λίγο ως αρκετά «χαβαλέ» τρόπο προσθέτοντας και αυτή τη διάσταση σ΄αυτή την εκλογική μάχη.

Τί έχω να σχολιάσω επ’ αυτού;

Αν και βέβαια η συνειδητή ψήφος σε κάτι το οποίο δεν εκφράζει τον ψηφοφόρο μόνο και μόνο για να διαμαρτυρηθεί σίγουρα δεν είναι η πλέον υπεύθυνη στάση, εδώ δεν έχουμε σίγουρα τη χειρότερη εκδοχή της – καθώς αν μη τί άλλο δεν οδηγεί σε τερατογενέσεις τύπου ΧΑ (αλλά και «νέων και αφθάρτων» τύπου Μπέου).

Και εννοείται, συμφωνώ με τέτοιες κινήσεις στο βαθμό που πράγματι οι ευρωεκλογές προσφέρονται για κάτι τέτοιο – είναι λιγότερο ανώριμο να κάνεις την πλάκα σου απ’ το να πιστεύεις ότι παίζεται η τύχη της χώρας επειδή εκλέγεις 21 ευρωβουλευτές (και τί ευρωβουλευτές καταφέραμε να εκλέξουμε – πλην 2-3 εξαιρέσεων, αλλά κι αυτό είναι άλλη κουβέντα που θα την κάνουμε αργότερα!). Τέλος, αν κάποιος εκφράζεται όντως από τέτοια κόμματα, είναι επίσης υγιέστερο να τα ψηφίζει κι ας μένουν εκτός, παρά να στοιχίζεται με το ζόρι σε κάποιο απ’ τα μεγαλύτερα.

Η ζορισμένη ψήφος μοιάζει με το ζορισμένο σεξ, κανείς από τους συμμετέχοντες δεν το ευχαριστιέται.

Το πιο σημαντικό είναι το πώς θα συμπεριφερθεί αυτό το 7-8% το οποίο με βάση τη λογική και τις πιθανότητες, σε τυχόν επόμενες βουλευτικές εκλογές δε θα ψηφίσει κανένα από αυτά τα ακραία ή/και εξωτικά κόμματα (όπως και να δούμε τους αριθμούς, η βάση τους δεν ξεπερνάει ποτέ το 3% αθροιστικά).

Αν κάποιος δεν έχει πειστεί πόσο σοβαρό είναι αυτό το ποσοστό, ας σκεφτεί τί θα είχε γίνει αν π.χ. οι μισοί εξ’ αυτών είχαν ψηφίσει τελικά ΝΔ: Θα είχε κερδίσει ο Σαμαράς και τις ευρωεκλογές προκαλώντας τεράστια ζητήματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είχε πάει στο ΣΥΡΙΖΑ, η «ανατροπή» που υπόσχονταν πιθανότατα θα ήταν γεγονός.

Κι αν είχε πάει στην Ελιά που ξεθάρρεψε με ένα 8% και ήδη έχουμε το Βενιζέλο να «αναλαμβάνει πρωτοβουλίες», μπορεί μέχρι και να μας ζητούσε να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός.

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν για τα κόμματα που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν, συγκυβερνήσουν ή έστω να ακούγονται (και) μέσω κάποιων εδράνων: Δεν έχουν παρά να πλησιάσουν όχι μόνο τυχόν «παραπλανημένους» που ψηφίζουν ναζί ή τους αιώνιους «παραλίες» που επιμένουν να ψηφίζουν ξαπλώστρες (η αποχή παρέμεινε σε αρκετά υψηλά επίπεδα και αυτή την Κυριακή) αλλά και τη συγκεκριμένη κατηγορία συμπολιτών μας.

Μεταξύ μας, είναι πιο εύκολη στο πλησίασμα, αν μη τί άλλο και σε αντίθεση με τις προαναφερόμενες ομάδες ψηφοφόρων, εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που κάνουν τον κόπο να ψηφίσουν και μοιάζουν τουλάχιστον, να είναι λιγότερο οργισμένοι.

Αλλά θα πρέπει να την έχει διακρίνει κανείς – γιατί μέχρι τώρα, όπως είπαμε, είναι αόρατη σχεδόν για τους μεγάλους αναλυτές κομματικούς ή μη.

Ο Παραβάτης