Οποιος κάνει καλά τη δουλειά του πάει σπίτι του;

Μακάριοι οι αδιάφοροι, οι ντιλαδόροι, οι ισορροπιστές και οι λουφαδόροι της κάθε κυβέρνησης.

Εντάξει, μπορεί να το έχουμε καταλάβει ότι ο ανασχηματισμός εδώ και πολλά χρόνια είναι μια πολιτικάντικη τακτική με πολύ short ορίζοντες, που ενίοτε γυρίζει και μπούμερανγκ.

Σαν κάτι ζευγάρια που επειδή δεν πάει καλά ο γάμος τους κι έχουν και ένα παιδάκι, δεν ξέρουν τι να κάνουν και καταλήγουν να του κάνουν αδελφάκι μπας και φτιάξει λίγο η κατάσταση…

Πολλοί έχουν ζήσει τέτοιου είδους φάσεις, γεγονός, όμως,  είναι ότι σπάνια πετυχαίνουν.

Ευτυχώς που -σε αντίθεση με τον ανασχηματισμό- δεν διώχνουν το πρώτο παιδάκι μόλις έρθει το δεύτερο.

Αν αναρωτιέστε, όχι, δεν παρελθοντολογώ, ούτε κόπτομαι για κανέναν.

Πολύ απλά αυτή η συγκυρία μού δημιουργεί την εξής απορία: όταν φεύγουν ή εκδιώκονται οι σχετικά πιο επιτυχημένοι των υπουργών, για διάφορους λόγους ο καθένας, και διατηρούν τις θέσεις τους οι ισορροπιστές, οι αδιάφοροι, οι αενάως συζητούντες, τι μήνυμα περνάει στους πολιτικούς που καταλαμβάνουν τους θώκους τους; Μην κάνεις τίποτα μπας και διασωθείς;
Επαναλαμβάνω για ευνόητους λόγους ότι μιλώ για ΣΧΕΤΙΚΑ επιτυχημένους υπουργούς -συγκριτικά με τους άλλους δηλαδή- και όχι με το αν μας αρέσουν ή όχι αυτά που έκαναν, οι φάτσες τους κ.λπ. κ.λπ.

Κορυφαία περίπτωση είναι αυτή του Στουρνάρα, ο οποίος, υπό την επίβλεψη Σαμαρά, ανέλαβε την πιο δύσκολη δουλειά.

Παρέλαβε μια χώρα έτοιμη να την πετάξουν έξω από το ευρώ (όπως επιβεβαιώθηκε πια Α-ΠΟ-ΛΥ-ΤΩΣ), κατάφερε και έβγαλε ένα πλεόνασμα, εξακολουθεί να παίρνει τα εύσημα διεθνώς, με δυο λόγια ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ. Και ΟΚ, το ξέρουμε ότι την έκανε στηριζόμενος στις πλάτες μας, γιατί πολύ απλά με τις πλάτες του ελληνικού λαού γίνονται όλα.

Ακούω επίσης ότι ο Στουρνάρας «έκανε τη μισή δουλειά», διότι, λέει, έδωσε προτεραιότητα στο πόσα θα μαζέψει για την Ε.Ε., βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις τραγικές επιπτώσεις της υπερφορολόγησης και αδιαφορώντας για τα παράλογα έως ηλίθια μέτρα όπως ο φόρος στα καύσιμα (BIV = Brilliant Idea Venizelou) και οι προφυλακίσεις για 5.000 χρέη στο Δημόσιο.
Ναι, έχει βάση αυτή η κριτική και κάποια ώρα θα πρέπει να πει γιατί έκλεισε τα μάτια ακόμη και στις πιο obvious βλακείες (τα λέμε ελληνοαγγλικά για να καταλαβαίνουν και οι σύμβουλοί τους), όμως η προτεραιότητα-ζήτημα ζωής και θανάτου του Στουρνάρα σε αυτή τη φάση ήταν να βγάλει το λογιστικό πλεόνασμα, το οποίο και έβγαλε.

Γι’ αυτό και τώρα συζητάμε πολύ πιο άνετα με την οικονομική Βέρμαχτ της Ε.Ε. για επιπλέον ελάφρυνση, που είναι για μας ζήτημα επιβίωσης.

Να, όμως, που μπροστά σε αυτή την τόσο κρίσιμη επαναδιαπραγμάτευση ο Στουρνάρας φεύγει γιατί... «πρέπει να φύγει».

Διότι, λέει, κάτι πρέπει να γίνει προκειμένου να σηματοδοτήσει ότι η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα της (περιορισμένης) εκλογικής αποδοκιμασίας.

Μα ακόμα κι έτσι να ’ναι, ο ομογάλακτός του Γκίκας Χαρδούβελης, που απ’ ό,τι ακούω μακάρι να ’ναι ίδιος και καλύτερος για τη δεδομένη δουλειά, σηματοδοτεί κάποιου είδους αλλαγή;

Δεν θα ήθελα να πιστέψω στην εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι όλα αυτά έγιναν για να βολευτεί ο Στουρνάρας στην ακριβοθώρητη θέση της Τραπέζης της Ελλάδος, διότι δεν είναι τέτοιος τύπος.

Ούτε αυτός, ούτε ο Σαμαράς. Αν και υπήρχε μια μικρή δόση αλήθειας σε αυτό, κυρίαρχο ζήτημα ήταν ότι ο Στουρνάρας έπρεπε να φύγει γιατί... «έπρεπε να φύγει». Για να δείξουμε στον λαό κάτι που τελικά δεν φαίνεται πουθενά!
Πάμε τώρα στον Προβόπουλο.

Ενας άνθρωπος που κατάφερε από τη θέση του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας να κρατήσει την Ελλάδα εντός ευρώ όταν, όπως ομολογεί εκ των υστέρων ο ίδιος, «δεν ήξερα με τι νόμισμα θα ξυπνήσω την άλλη μέρα το πρωί».

Αντιλαμβάνεται μέχρι και ο προτελευταίος Συριζαίος, ίσως, τι μάχες δόθηκαν. Ακόμη κι αν του καταλογίσει κανείς ότι δεν προειδοποίησε ήδη από το 2008 τόσο ΔΥΝΑΤΑ και ΑΝΟΙΧΤΑ τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς για την επερχόμενη καταστροφή, αλλά συγκρατήθηκε εντός του τεχνοκρατικού πλαισίου της ειδικής θέσης του, έχουμε ακόμη έναν άνθρωπο που ΕΦΕΡΕ ΕΙΣ ΠΕΡΑΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ: κράτησε το τραπεζικό σύστημα στη ζωή, ενώ στα χαρτιά ήταν ήδη για τα σαραντάμερα του μακαρίτη, τα ΑΤΜ δεν έμειναν ποτέ χωρίς λεφτά λόγω μεταφοράς χρημάτων με ειδικού τύπου επιχειρήσεις, άντεξε την κρίση της Κύπρου.

Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει δηλαδή για να μείνει;

Οχι, συμπεριλαμβάνεται κι αυτός στην κατηγορία «έπρεπε να φύγει γιατί… ΠΕΤΥΧΕ ΠΟΛΥ» και επιπλέον για τη θέση του υπάρχουν πολλοί μνηστήρες.

Ναι, αλλά τι μήνυμα παίρνει ο επόμενος;

Ας κάνει ό,τι θέλει στη θητεία του, έτσι κι αλλιώς μονά-ζυγά παίρνει άλλος την ηλεκτρική καρέκλα με την κότα που βγάζει τα χρυσά αυγά;
Διαφορετική, αλλά παρόμοια στη λογική ότι οι πρώτοι που φεύγουν είναι όσοι κάνουν τη δουλειά που ΤΟΥΣ ΕΙΠΑΝ να κάνουν, είναι η περίπτωση του Αδωνη Γεωργιάδη.

Κάθε Ελληνας έχει γι’ αυτόν τρεις διαφορετικές γνώμες (μία από αυτές, θέλει δεν θέλει, για την Ευγενία - να τους ζήσει το νέο τέκνο).

Σε δύο πράγματα δεν διαφωνούν οι περισσότεροι: πρώτον, ότι δεν διστάζει να συγκρούεται με αυτούς που πρέπει -χωρίς να κρύβεται- και, δεύτερον, ότι τσιρίζει. Γι’ αυτό το τελευταίο μόνο ένας ΩΡΛ μπορεί να βοηθήσει.

Στο πρώτο ζήτημα, όμως, ο Αδωνις έδωσε τρομερές μάχες με τα σκληρά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων και δυστυχώς, εφ’ ω ετάχθη, με τους διωκόμενους φαρμακοποιούς, τους υπό απόλυση υπαλλήλους και άλλα αμέτρητα. Σε όλα ήταν παρών, ξυρισμένος και μαχητικός.

Σίγουρα υπήρχαν και φορές που το παράκανε.

Ομως τι προτιμάμε, αυτόν που το παρακάνει ή αυτόν που δεν κάνει τίποτα;

Γιατί, αλήθεια, ΕΠΡΕΠΕ να φύγει ο Γεωργιάδης ενώ μένουν τόσοι και τόσοι «κουλοί» ή μετακινήθηκαν αλλού για να διασωθούν μετά την απραξία ή την αποτυχία τους;
Ξαναλέω, το θέμα δεν είναι ο Στουρνάρας (που ήδη βολεύτηκε), ο Προβόπουλος (που δεν έχει ανάγκη και σίγουρα θα αξιοποιηθεί) και ο Γεωργιάδης (που είναι ένας ιδιόρρυθμος μαχητής της ζωής και δεν θα το βάλει ποτέ κάτω).

Νιώθω περίεργη και επικίνδυνη τη σύμπτωση... όποιος κάνει καλά τη δουλειά του να πηγαίνει σπίτι του… έτσι για ξεκάρφωμα. Και πολύ πιο περίεργη θα έπρεπε να τη βρίσκει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διότι είναι ο ΠΡΩΤΟΣ απ’ όλους που κάνει τη ΔΟΥΛΕΙΑ του καλύτερα απ’ ό,τι περίμεναν και οι πιο ορκισμένοι εχθροί του. Δηλαδή, με την ίδια λογική πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ο Αντώνης Σαμαράς στο μέλλον;

       Θέμος Αναστασιάδης

       Πρώτο Θέμα

ΥΓ.: Μα, κανείς δεν το καταλάβαινε τόσο καιρό ότι όσα δίκια και να έχει τυπικά, δεν μπορεί ένα ολόκληρο κράτος να τα βάζει μόνο με «προνομιούχες», έστω, καθαρίστριες;

Οποιος δεν το αντιλαμβάνεται... πάει για σκούπισμα.