Τα δικά μου πέτρινα χρόνια…

Είθισται όταν ο άνθρωπος «γερνάει», να κάνει τους απολογισμούς του, και να κοιτάζει προς τα πίσω.

Προσωπικά, κοιτάζοντας προς τα πίσω, όλα καλά και όλα ωραία.

Δεν έχω παράπονο.

Εκτός από ένα:

Την δεκαετία του ’90, που την χαρακτηρίζω ως τα «πέτρινα χρόνια».

Το 1990 με βρήκε 29 χρόνων, πάνω δηλαδή στην ακμή μου.

Και ενώ όλα ήταν αισιόδοξα, άσχετα με την κυβέρνηση Τζανετάκη, και μετά την εξίσου θλιβερή του Μητσοτάκη, η συνέχεια της δεκαετίας με γονάτισε…

Με γονάτισε κυρίως ψυχολογικά, διότι ήρθαν στα πράγματα όλα εκείνα που σιχαινόμουν παιδιόθεν.

Ήρθε η ντεμέκ ανάπτυξη, που στη χώρα μας μεταφράζεται σε νεοπλουτισμό και σνομπισμό.

Ήρθε η κυριαρχία του δήθεν, που την αβαντάριζε το λάιφ σταιλ σύστημα, με κινητήριους μοχλούς κάποια φρούτα στυλ Ρούλας Κορομηλά, ή του Πετράν (του επονομαζόμενου και γιδοβοσκού).

Ήταν τα χρόνια (ειδικά μετά την έλευση Σημίτη), που η ψωροκώσταινα μεταμφιέστηκε σε μαντάμ Σουσού.

Μια χώρα τραβεστί, όπου το εύκολο χρήμα δημιούργησε … τέρατα και  εφιάλτες.

Μεταλλαγμένα ανθρωποειδή, που στη χώρα της καγκουριάς, επικράτησαν πανηγυρικά.

Μόνο που τώρα έγιναν και μόδα.

Η αρχή έγινε με την ίδρυση καζίνο σε κάθε χωριό και πόλη.

Ακόμη θυμάμαι τις τεράστιες ουρές, δέκα η ώρα το πρωί, για να μπουν οι κάθε λογής πικραμένοι στο καζίνο της Θεσσαλονίκης, και να ζήσουν το όνειρο.

Το ίδιο συνέβαινε παντού.

Αγρότες παρατούσαν τα χωράφια τους, κτηνοτρόφοι τα κοπάδια τους, μάνες τα παιδιά τους… για να πάνε να «παίξουν»!

Έχω ακούσει ιστορίες τρέλας, και οικογενειακής απόγνωσης, εξαιτίας του θεσμοθετημένου τζόγου.

Και μετά ήρθε το χρηματιστήριο!

Και όλοι οι πρώην τζογαδόροι, γίνανε τώρα παίκτες.

Ο κάθε Μήτσος μεταμορφώθηκε σε Γκόρντον Γκέκο στη βαλκανική του εκδοχή (με όλα τα νεοελληνικά συμπαρομαρτούντα, π.χ. Μπε Εμ Βε, πούρο, Μπλακ Τζόνι, και ξεπλυμένο ξανθό, από μπουκάλι, γκομενάκι).

Κάθε γειτονιά είχε κι από δυο τρεις ΕΛΔΕ.

Στη πολυκατοικία μου είχαμε δυο!!!!!!

Κάθε σαχλαμάρας που είχε τελειώσει ένα ΙΕΚ, και που σεβόταν τον εαυτό του, δήλωνε χρηματιστής! Δήλωνε γιάπις…

Μιλάω για όλους αυτούς, που αφού χορτάσανε Κοχίμπας και Μπαλί, σήμερα δηλώνουν αγανακτισμένοι, τα βάζουν με την κουφάλα τη κρίση, βρίζουν τους Σαμαροβενιζέλους, και στηρίζουν αναφανδόν τον σέξι Αλέξη, που θα μας ξανακάνει Μονακό!

Ουρλιάζοντας με πάθος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».

Τα καζίνο, και μετά το χρηματιστήριο ήταν τα δυο καθοριστικά μελανά σημεία της συγκεκριμένης δεκαετίας, η οποία άνοιξε το δρόμο για την οικονομική και κυρίως ηθική χρεοκοπία που ζούμε σήμερα.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχαμε την απελευθέρωση των τραπεζικών δανείων, τα κινητά, αλλά και την τηλεοπτική αποχαύνωση που μας προσέφεραν απλόχερα τα κανάλια, προωθώντας την κάθε σαχλαμάρα, και κάνοντας ίνδαλμα τον κάθε μαϊντανό (Πρόδρομος, Τσάκας, Μιχαλονιάκου, και λοιποί καραγκιόζηδες).

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, όλα τα παραπάνω δεν με πολυπείραξαν.

Ήμουν ήδη αρκετά μεγάλος σε ηλικία ώστε να έχω ήδη διαμορφώσει χαρακτήρα.

Με λίγα λόγια, δεν πνίγηκα, ούτε παρασύρθηκα από το κύμα της ασημαντότητας και της βλακείας που μας πλημμύρισε.

Εκεί όμως που γονάτισα ήταν στα ακούσματα, και στην διασκέδαση, που όσο να’ ναι σαν νέος είχα ανάγκη!

Μιλάω για μια ολόκληρη δεκαετία όπου στον τομέα της μουσικής κυριάρχησαν τα σκουπίδια (κυρίως ελληνικά).

Όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, έγιναν μόδα στους νέους τα σκυλάδικα και τα τσιφτετελοποπ.

Τα οποία ακούγονταν παντού. Από τα μπουγατσατζίδικα πρωί πρωί, ως τα μπαράκια το βράδυ.

Παντού ηχητικά σκουπίδια.

Όπου η μοναδική μορφή διασκέδασης έγιναν τα ελληνάδικα.

Με κάποια από αυτά να λειτουργούν ακόμη και μεσημέρια, με τους μεθυσμένους θαμώνες να σεληνιάζονται ακούγοντας γαβ γαβ και πετώντας χαρτοπετσέτες ο ένας στον άλλον.

Μια εποχή, όπου για να βρεις γκόμενα θα έπρεπε να υποστείς την βάσανο του σκυλάδικου…  το οποίο άνοιγε μετά τα μεσάνυχτα!!!!

Είχα φίλους, προσαρμοσμένους και ευτυχείς στις εποχές, που κοιμόντουσαν ως τις 11 το βράδυ, και έβγαιναν για γούστα στις 12!

Απάνθρωπες καταστάσεις, που όμως άρεσαν στους περισσότερους.

Μπορεί και εγώ να προσαρμοζόμουν, αν δεν ήταν για την μουσική. Που για μένα ήταν ηχορύπανση.

Αυτή ήταν η δεκαετία του ’90, όπως την έζησα.

Την οποία θυμάμαι με μελανά χρώματα.

Ήταν τα δικά μου πέτρινα χρόνια…

Strange Attractor

ΥΓ- Αφορμή για το παραπάνω «παραλήρημα» στάθηκε η αποστολή προς εμένα ενός λινκ του φέισμπουκ, από έναν φίλο.

Ήταν το προφίλ μιας βουλευτίνας(!) της ΝΔ, το οποίο ήταν γεμάτο από εκδηλώσεις θαυμασμού, και συνδέσμους, προς κάθε σκυλά, και κάθε τραγουδιάρα, απ αυτούς και απ αυτές που βασανίζουν τα αυτιά μου χρόνια τώρα.

Μιλάμε  δηλαδή για επίπεδο…

Αν η συγκεκριμένη κυρία νομοθετεί με το ίδιο κριτήριο που ακούει μουσική, όλα πλέον δικαιολογούνται…