Περί της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων…

 Η Ελλάδα μέχρι πρότινος δεν ήξερε τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων της.

Σήμερα, ισχυρίζεται πως τον γνωρίζει.

Σίγουρα, όμως, δεν γνωρίζει ποιος, πού και πόσο εργάζεται, ποια είναι η αποδοτικότητά του, ποιες είναι οι προοπτικές της καριέρας του, τα κίνητρα εξέλιξης και κυρίως το επίπεδο της ικανοποίησής του.

Η δημόσια συζήτηση περί αξιολόγησης περιστρέφεται γύρω από τη μνημονιακή υποχρέωση, τις κινδυνολογίες περί απολύσεων και της δήθεν δεδομένης άρνησης των ΔΥ να αξιολογηθούν.

Πρόσφατα ξέσπασε και ενδοκυβερνητικός πόλεμος, με αφορμή την καθυστέρηση της δημόσιας διοίκησης να προχωρήσει σε αξιολόγηση των δομών και του προσωπικού της…

Το δημόσιο υποφέρει από την αδυναμία διαχείρισης του προσωπικού του. Παρουσιάζει σοβαρή έλλειψη εξειδικευμένων στελεχών, απότοκο του χαοτικού και πελατειακού τρόπου πρόσληψης.

Απουσιάζει παντελώς ένα σχέδιο ανανέωσης και προώθησης νέων και ικανών υπαλλήλων, ειδικά σε μια εποχή μαζικών συνταξιοδοτήσεων.

Η κινητικότητα δεν υπακούει σε κανένα ορθολογικό σχέδιο με στόχο την αύξηση της αποδοτικότητας, αντίθετα γίνεται με αμιγώς κομματικά κριτήρια.

Οι θέσεις ευθύνης έχουν καταληφθεί από κομματικά στελέχη και ημέτερους που αλλάζουν μαζικά, ακόμα και με την αλλαγή του υπουργού.

Οι συνδικαλιστές, ανεξαρτήτως παράταξης, έχουν ισχυρό λόγο για την στελεχική διάρθρωση μιας υπηρεσίας.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα είναι αδύνατο να τεθούν μακροπρόθεσμοι στόχοι και φυσικά ν’ αξιολογηθούν τα πρόσωπα και οι διαδικασίες.

Γιατί, πώς είναι δυνατόν αυτοί που τοποθετήθηκαν σε θέσεις ευθύνης αναξιοκρατικά, να αξιολογήσουν αξιοκρατικά τους υφισταμένους τους;

Και μόνο το γεγονός ότι πρέπει υποχρεωτικά ένα ποσοστό 15% να βαθμολογηθεί από 1-6, ενώ ένα άλλο 25% από 9-10 γελοιοποιεί τη διαδικασία.

Προφανώς, ο νομοθέτης φοβόταν ότι όλοι θα βαθμολογούταν με άριστα και έθεσε παράδοξες ποσοστώσεις.

Την ίδια στιγμή, η αξιωματική αντιπολίτευση και η ΑΔΕΔΥ, σε μια έκρηξη λαϊκισμού, εκφοβίζουν τους υπαλλήλους, ισχυριζόμενοι ότι, η όποια αξιολόγηση σχεδιάζεται, είναι όχημα απολύσεων όσων δεν υπακούουν στις μνημονιακές επιλογές της συγκυβέρνησης.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να γίνει.

Αλλά και η κυβέρνηση,, ενώ δίνει υποσχέσεις στην τρόικα, κωλυσιεργεί και αναβάλει το εγχείρημα, αναλογιζόμενη το πολιτικό κόστος.

Προσανατολίζεται σε μια προσχηματική διαδικασία που δεν θα έχει καμιά επίπτωση στην εξέλιξη των αξιολογουμένων, αλλά και στην ποιότητα των υπηρεσιών.

Είναι γνωστό ότι στις πρόσφατες Ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε συντριπτικά της ΝΔ στο χώρο των ΔΥ.

Το πολιτικό σύστημα θέλει να μας πείσει ότι οι υπάλληλοι είναι συνολικά κατά της αξιολόγησης και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους πουλήσει εκδούλευση.

Η αξιολόγηση των υπαλλήλων είναι ένα μέρος μιας επίπονης διαδικασίας αναβάθμισης της δημόσιας διοίκησης.

Προέχουν η αξιολόγηση όλων των δομών, όλων των υπηρεσιών και η επιστημονική έρευνα της σκοπιμότητας να υπάρχουν.

Προέχουν η θέση συγκεκριμένων στόχων για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ο καθορισμός οργανογραμμάτων για το πλήθος και το είδος των υπαλλήλων που χρειάζεται η κάθε υπηρεσία.

Προέχουν ένα αδιάβλητο σύστημα προσλήψεων με ειδικούς διαγωνισμούς, μελετημένη κινητικότητα που θα αξιοποιεί όλο το προσωπικό, κατάργηση της οργανικότητας, συνεχής και ουσιαστική επιμόρφωση και σχολή εκπαίδευσης και επιλογής διευθυντών.

Προέχει, κυρίως, η καθιέρωση ενός αυστηρού συστήματος ελέγχου της ποιότητας δουλειάς κάθε υπηρεσίας. Η αξιολόγηση, έτσι, γίνεται και δικαιότερη και πραγματικά ωφέλιμη.

Οι υπάλληλοι που κάνουν με συνέπεια τη δουλειά τους, που τηρούν τους νόμους, που φροντίζουν ν’ αυτομορφώνονται και πασχίζουν για το δημόσιο συμφέρον, δεν φοβούνται κανενός τύπου αξιολόγηση.

Και είναι γνωστοί σε κάθε υπηρεσία, είναι αυτοί που την «κρατάνε», αυτοί που «καθαρίζουν» στα δύσκολα.

Κανένας κομματικός προϊστάμενος δεν θα τολμήσει να τους αδικήσει.

Νέοι με πτυχία και γνώσεις που έχουν προσληφθεί πρόσφατα μέσω ΑΣΕΠ την επιζητούν για να ανελιχθούν στις θέσεις που τους αξίζουν και από τις οποίες μπορούν να προσφέρουν περισσότερα, αλλά και να αμειφθούν καλύτερα.

Την αξιολόγηση φοβούνται οι κομματικοί εγκάθετοι με τα χαμηλά προσόντα, οι κοπανατζήδες, οι ανίκανοι που επίσης είναι γνωστοί και δύσκολα θα βρεθούν στην κατηγορία των αριστούχων.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρόκληση πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα. Αν το κομματικό σύστημα τολμήσει να διασώσει τους ανίκανους ευνοούμενούς του, τότε η πανελλήνια κατακραυγή θα το παρασύρει κι οι εχθροί της αξιολόγησης θα δικαιωθούν.

Είναι, όμως, καταστροφικό να την αρνούμαστε εκ των προτέρων, πουλώντας εργατοπατερισμό του χειρότερου είδους.

Η αξιολόγηση δεν μπορεί να επιβληθεί, αν στηρίζεται στον κομματισμό, αλλά δεν μπορεί και να ματαιωθεί στο όνομα της ψηφοθηρικής πολιτικής και της σωτηρίας των αχρήστων.

Πιστεύουμε στη συνωμοσία των αρίστων και καλούμε όλους τους δημόσιους υπάλληλους να σηκώσουν το γάντι.

Λεωνίδας Καστανάς
Το Ποτάμι

ΥΓ- Στο μόνο σημείο που διαφωνώ με το παραπάνω κείμενο, είναι εκεί που ο συντάκτης λέει ότι τις θέσεις ευθύνης τις κατέχουν σήμερα κομματικοί, αφού αλλάζουν ακόμη και όταν αλλάζει υπουργός.

Αυτό δεν ισχύει.

Τις θέσεις ευθύνης (προϊστάμενοι, δ/ντές, κλπ) τις κατέχουν αυτοί που προήχθησαν στις τελευταίες κρίσεις που έγιναν το 2010 επί Πασόκ.

Και οι οποίοι σήμερα δηλώνουν, οι περισσότεροι συριζαίοι.

Κανένας (ούτε υπουργός) δεν μπορεί να τους αλλάξει.

Πρέπει να γίνουν νέες κρίσεις σε ολόκληρο το δημόσιο για να αλλάξουν τα πρόσωπα.

S.A.