Προσπαθώντας ο ιστορικός του μέλλοντος να
περιγράψει το μακρύ και βαρύ χειμώνα της κρίσης που έπληξε τη χώρα τα τελευταία
χρόνια, πιθανόν να καταφύγει στη "γλώσσα της υστερίας" ως το σύνολο
των λέξεων, κωδικών και αισθημάτων που κυριάρχησαν τόσο στο δημόσιο, όσο και
στον ιδιωτικό λόγο.
Η γλώσσα της υστερίας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον
από λαοπλάνους, δημαγωγούς και εξτρεμιστές της πολιτικής ζωής, οι οποίοι
θέλησαν και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κατάσταση όπου κύριο χαρακτηριστικό
ήταν εκείνο της δυσανεξίας.
Μιας δυσανεξίας γενικευμένης ως εργαλείο
πρόσληψης της πραγματικότητας αλλά και ως συμπεριφοράς αντιμετώπισης του άλλου.
Μιας δυσανεξίας θρησκευτικών διαστάσεων και
μεταφυσικού περιεχομένου, όπου η αντίθετη άποψη αντιμετωπίζονταν ως εθνική προδοσία,
αίρεση από τον ορθόδοξη άποψη, ύβρης κατά της κατεστημένης αντίληψης.
Ταυτόχρονα, η γλώσσα της υστερίας, όπου το
παραμικρό διογκώνονταν, επίτηδες, και ελάμβανε τερατώδεις διαστάσεις, με
αποτέλεσμα την απόκρυψη της αλήθειας αλλά και την καλλιέργεια υπερβολικών
προσδοκιών ή υπερβολικών απογοητεύσεων.
Σε ένα μικρό, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων
τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, είχε διαμορφωθεί η εντύπωση πως η χώρα βρίσκεται
σε μια περίοδο ανάλογη εκείνης που βρισκόταν η ρωσική κοινωνία, στο μεσοδιάστημα
από τον Φεβρουάριο του 1917 μέχρι τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, ενώ σε ένα άλλο
μικρό, εξίσου τμήμα, υπήρχε η αίσθηση πως το πρόβλημα της χώρας θα λυθεί και
πάλι στα βουνά της βόρειας Ελλάδας.
Η γλώσσα της υστερίας αυτής της εποχής, με τις
άναρθρες κραυγές, τα αιμοσταγή συνθήματα, τη διάθεση εκδίκησης και
αντεκδίκησης, τις προσβολές και τις ύβρεις, όπως ήταν φυσικό κούρασε το σύνολο
της κοινωνίας.
Παράλληλα, η γλώσσα αυτή, περιορισμένη και
ελλιπής, αφορούσε μόνο εκείνους που έπασχαν και πάσχουν από μειωμένη
συναισθηματική νοημοσύνη αλλά και αρρωστημένο ψυχισμό.
Γιατί κανένα πολιτικό επιχείρημα δεν μπορεί να
δικαιολογήσει την καλλιέργεια μίσους, κανένα πολιτικό επιχείρημα δεν μπορεί να
δικαιολογήσει μια ζωή βασισμένη στο μίσος και τη διάθεση της καταστροφής.
Η φθίνουσα χρήση της γλώσσας της υστερίας, με
την πάροδο του χρόνου, αποδεικνύει πως οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας
κατάφεραν να απομονώσουν τους φορείς της ασθένειας και τα μικρόβια της και με
τα αντισώματα της δημιουργίας και της προσπάθειας να πλήξουν τον ιό.
Τα απομεινάρια - φορείς αυτής της γλώσσας,
περιφέρονται σήμερα ανά την επικράτειας, μη έχοντας ακόμη συνειδητοποιήσει την
οριστική, αμετάκλητη και κατά κράτος ήττα τους.
Αντιμετωπίζονται από τους υπόλοιπους ως γραφικά
ερείπια μιας εποχής που λίγο έλλειψε να καταστραφεί η κοινωνία, να διαλυθεί
κάθε συνεκτικός ιστός μεταξύ των ανθρώπων.
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην ιστορία οι
κοινωνίες να βιώνουν διάφορες δοκιμασίες λόγω προβλημάτων δομικών ή τυχαίων.
Το ευτύχημα στη δική μας περίπτωση είναι ότι η
δοκιμασία που πέρασε ο τόπος τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως ξύπνησε σε
πολλούς αισθήματα, ιδέες και ηθικές προσταγές που νομίσαμε πως είχαν χαθεί για
πάντα, κατά την εποχή της εθνικής αμεριμνησίας.
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου