Η Λαγκάρντ, ο Γιακουμάτος και η τιμή της χώρας…

Ο Μάκης Γιακουμάτος ανέλαβε (προ)χθες να υπερασπισθεί την τιμή της χώρας μας, απέναντι στις καταγγελίες της Κριστίν Λαγκάρντ ότι δέχθηκε απειλές για τη ζωή της από Ελληνες φοροφυγάδες.

Ας κάνουμε μια σύντομη παύση εδώ.

Διαβάστε, παρακαλώ, ξανά την αρχική πρόταση: δυνατά, όχι από μέσα σας.

Οσες φορές και αν το κάνετε, η γελοιότητα του νοήματός της δεν μαλακώνει, αλλά μάλλον ενισχύεται…

Διερωτώμαι, ειλικρινά, λοιπόν, τι από τα δύο είναι χειρότερο, με την έννοια του γελοιωδέστερου: η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να παρουσιάζει τη χώρα ως «failed state», που τη λυμαίνονται μαφίες, ή να υπερασπίζεται την τιμή της Ελλάδος ένας διακεκριμένος καρατερίστας της πολιτικής επιθεώρησης και μάλιστα της εμβελείας ενός Γιακουμάτου;

Η καταγγελία της Λαγκάρντ μπορεί να μην είναι εντελώς ανυπόστατη – πολύ πιθανόν κάποιος ανεγκέφαλος να έγραψε μια βλακεία στο καφενείο των social media. Ωστόσο, δεν είναι σοβαρή.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί κάποιος φοροφυγάς να απειλήσει τη Λαγκάρντ και να μην απειλήσει απευθείας τον έφορο;

Φαντασθείτε από πόσα στάδια εξαρτάται η αποτελεσματικότητα της απειλής: πρώτα, η Λαγκάρντ θα πρέπει να την πάρει στα σοβαρά, έπειτα να μεταφέρει την πίεση στον πρωθυπουργό της Ελλάδος, αυτός με τη σειρά του στον υπουργό των Οικονομικών, ο δε τελευταίος στον έφορο.

Δεν πάει κάπως μακριά η βαλίτσα;

Δεν διακινδυνεύεται η αποτελεσματικότητα της απειλής;

Είπαμε ότι οι φοροφυγάδες είναι κλέφτες που ζουν εις βάρος των συνεπών φορολογουμένων, αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι είναι και εντελώς ηλίθιοι!
Να σταθούμε για λίγο στο σημείο αυτό, διότι η λογική, στην οποία στηρίζεται η πεποίθηση πως ένας φοροφυγάς μπορεί να προστατεύσει το συμφέρον του αν απειλήσει τη διευθύντρια του ΔΝΤ, είναι παρόμοια με τη λογική (αν θέλετε προσθέτετε εσείς τα εισαγωγικά...) των συνωμοσιολογικών ερμηνειών, που είναι τόσο προσφιλείς στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται –ως γνωστόν– από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου.

Για ποιο λόγο, λ.χ., συνέβη η κρίση του 2008;

Θα απαντούσε ένας ψεκασμένος ότι συνέβη, προκειμένου να κλονισθεί σοβαρά η παγκόσμια οικονομία επί τρία χρόνια, ώστε μέσα από μια περίπλοκη σειρά καραμπόλες να πληγεί η Ελλάδα, την οποία οι ξένοι φθονούν για την ομορφιά της και τη φυσική ανωτερότητα του λαού της.

Εξίσου βλακώδες είναι να απειλείς τη Λαγκάρντ και να περιμένεις ότι έτσι θα αποφύγεις τη φορολόγηση.

Ωστόσο, το γεγονός ότι αυτή καθαυτή η κατηγορία δεν είναι σοβαρή δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι η Ελλάδα απαλλάσσεται της κακής φήμης που απέκτησε τα τελευταία χρόνια.

Αντιθέτως, το γεγονός ότι η Λαγκάρντ –ελαφρά τη καρδία έστω– εκστομίζει τον ισχυρισμό αυτό είναι ένδειξη του δεινού πλήγματος που έχει υποστεί η φήμη της χώρας διεθνώς.

Οταν το υβρεολόγιο (προδότες, πουλημένοι, καθάρματα, Γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι και τα τοιαύτα) έχει καθιερωθεί ως αποδεκτή μορφή πολιτικού διαλόγου, όταν η εχθρότητα προς τους δανειστές εκφράζεται δημοσίως με τόση συχνότητα και τέτοια οξύτητα (θυμηθείτε σε πόσες διαδηλώσεις, λ.χ., η Μέρκελ παρομοιάζεται με τον Χίτλερ), όταν επίσης όλα αυτά τα παρακολουθούν στενά εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια οι ξένοι, ας μη μας εκπλήσσει η διαπίστωση ότι θεωρούν τη χώρα μας μια βαλκανική και επιφανειακά εξευρωπαϊσμένη εκδοχή της Σομαλίας. (Παρεμπιπτόντως, θυμίζω ότι όταν ο ΓΑΠ είχε πει ότι ήθελε να κάνει την Ελλάδα Δανία του Νότου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τού είχε απαντήσει ότι πρέπει να προσέξουμε μην τυχόν γίνουμε Σομαλία του Βορρά...)

Εξάλλου, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά για να βρούμε πού μπορεί να εδράζονται τέτοιες αντιλήψεις.

Αρκεί μια ματιά στις χθεσινές εφημερίδες.

Εκεί διαβάζουμε ότι η Ρένα Δούρου ξεκίνησε τον περίφημο «πόλεμο κατά των συμφερόντων», που ανήγγειλε με την εκλογή της στην Περιφέρεια Αττικής, συντασσόμενη με τους δημάρχους του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) που αρνούνται τη διαδικασία εντοπισμού όσων διορίστηκαν στο Δημόσιο με πλαστά πιστοποιητικά.

Για τον ίδιο σκοπό, στα φύλλα των χθεσινών εφημερίδων, διαβάζουμε ότι η ΟΛΜΕ του απίθανου κ. Κοτσυφάκη καλεί σε κινητοποιήσεις τα μέλη της.

Πώς ερμηνεύει αυτές τις συμπεριφορές ένας ξένος;

Οταν η εκλεγμένη εκπρόσωπος του νέου αίματος (και του άλλου ήθους...) στην πολιτική, αλλά και οι εκπαιδευτικοί στους οποίους η χώρα εμπιστεύεται τη μόρφωση των παιδιών της, υπερασπίζονται εκείνους που ενσυνειδήτως εξαπάτησαν το κοινωνικό σύνολο, νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής.

Τέλος, προσθέστε στην εικόνα της χθεσινής ειδησεογραφίας και το γεγονός ότι ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής καταγγέλλει την ιδιότυπη προστασία της οποίας τυγχάνουν οι «επώνυμοι» από τους θεσμούς. Επομένως, ας μη μας κατακλύζει «ιερά αγανάκτησις» όταν οι ξένοι μάς κοιτάζουν με μισό μάτι.

Τώρα, όσον αφορά την υπεράσπιση της χώρας από τον Γιακουμάτο, πρόκειται για πράξη αυτόχρημα γελοία, οπότε και ο σχολιασμός της περιττεύει...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή