Ο τυχερός… Αλέξανδρος.

Ευτυχώς για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Πέθανε νωρίς και κατά πάσαν πιθανότητα θάφτηκε μακριά από την πατρίδα, σε σημείο που ίσως δεν αποκαλυφθεί ποτέ.

Ο άνθρωπος που στην εποχή του υποχρέωσε τον τότε γνωστό κόσμο να υποκλιθεί μπροστά του, σήμερα στη γενέθλια γη γίνεται αντικείμενο μικροπολιτικής.

Μετά το 1990 και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Ελλάδα απέκτησε στα βόρεια σύνορά της ένα πρόβλημα.

Ενα κρατίδιο, που επί ενιαίας Γιουγκοσλαβίας ονομαζόταν Μακεδονία και θέλησε να κρατήσει το όνομα και ως αυτόνομη κρατική οντότητα…

Οταν γίνονταν όλα αυτά -το 1991 – 1992- υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος δεν κατάφερε να αποτρέψει με αποτελεσματικό τρόπο την εξέλιξη.

 Ο σημερινός πρωθυπουργός προφανώς «κουβαλάει» ως βάρος το νέο αυτό «μέτωπο» που δημιουργήθηκε για τη χώρα επί των ημερών του.

Παράλληλα, ως πρωθυπουργός δέχεται διεθνείς πιέσεις να κλείσει το θέμα με την ονομασία των Σκοπίων.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ότι ίσως κληθεί ο ίδιος να διαπραγματευτεί.

Ο τάφος της Αμφίπολης, εάν χρονολογηθεί την εποχή της μακεδονικής δυναστείας και υπάρχουν ελληνικές επιγραφές –άσχετα ποιον ή ποιους «φιλοξενεί»- , θα αποτελέσει ένα πρόσθετο αδιάσειστο τεκμήριο για την ελληνικότητα της μακεδονικής γης. Και φυσικά μια «ψυχολογική ντόπα» στους ταλαιπωρημένους τα τελευταία χρόνια Ελληνες, που πιθανόν –σκέφτονται κάποιοι- να λειτουργήσει υπέρ της κυβέρνησης.

Ετσι εξηγείται η απαράδεκτη επικοινωνιακή διαχείριση της ανασκαφής, με καθημερινή αντιφατική ενημέρωση από το υπουργείο Πολιτισμού.

Κάτι μεταξύ βραζιλιάνικης σαπουνόπερας και τουρκικού βλαχομπαρόκ, που δεν αποκλείεται στο τέλος να εκθέσει πολύ κόσμο.

Με αυτό το δεδομένο η μικρόψυχη αντίδραση «κύκλων» της αντιπολίτευσης δεν εκπλήσσει.

Δημοσιογράφοι, ιστορικοί και αρχαιολόγοι που ψυχολογικά «ακουμπούν» στον Τσίπρα και αποδεδειγμένα δε γουστάρουν τον Σαμαρά διαγκωνίζονται σε αμφιβολίες, καχυποψίες, ενστάσεις, αστερίσκους και... υποδιαστολές. «Τρομάζουν» και στην ιδέα να γίνει μια συγκλονιστική αρχαιολογική ανακάλυψη επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης.

Αν σε αυτό το σκηνικό προσθέσει κανείς και τον παραδοσιακό επιστημονικό εμφύλιο για τη δόξα, που τροφοδοτεί μίση, πάθη και ανώνυμα κείμενα στο χαοτικό διαδίκτυο, αντιλαμβάνεται τους λόγους που ο Στρατηλάτης είναι τυχερός που έφυγε νωρίς και θάφτηκε στα ξένα.

Γιώργος Μητράκης

Αγγελιοφόρος