Να φορολογηθεί ο θόρυβος!

Κρίνοντας από την υπερφορολόγηση των ακινήτων, μιας κατεξοχήν αντιπαραγωγικής επενδύσεως όπως τη χαρακτήρισε η κ. Βούλτεψη, μια καλή ιδέα θα ήταν το κυβερνητικό επιτελείο να σκεφτεί και τη φορολόγηση παραγωγής θορύβου.

Είναι γνωστόν ότι, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, η παραγωγή θορύβων, μηχανικών αλλά και σωματικών, είναι το βασικό μας εθνικό προϊόν.

Και αν σε καθέναν από εμάς αντιστοιχούν δύο τουρίστες, αναρωτιέμαι πόσα ντεσιμπέλ τού αντιστοιχούν.

Μεσογειακός λαός, εξωστρεφής όπως είμαστε, με περιορισμένο λεξιλόγιο αντιστρόφως ανάλογο της φωνητικής έντασης με την οποία το χρησιμοποιούμε, θα μπορούσαμε να εξάγουμε και θόρυβο στους ξενέρωτους λαούς που θάλλουν πάνω από έναν ορισμένο γεωγραφικό παράλληλο.

Πώς απολαμβάνεις την παρέα εάν δεν ουρλιάζει ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί σε όλους μαζί;

Πώς απολαμβάνεις τη θάλασσα χωρίς ένα μηχάνημα που απειλεί με την προπέλα του να σου κόψει το κεφάλι και ξεσηκώνει τον κόσμο με το φριχτό του βουητό; Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στην παραγωγή θορύβου και την ακίνητη ιδιοκτησία.

Οπως τα ακίνητα, δύο τουλάχιστον κατά την κομμουνιστική θεωρία που πρεσβεύει ο κ. Κουτσούμπας, αποτελούν την υπαρξιακή δικαίωση μιας ολόκληρης ζωής, έτσι και η παραγωγή θορύβου είναι κεκτημένο λαϊκό δικαίωμα.

Και επειδή στο σημείο αυτό η ελληνική κοινωνία δεν είναι ρατσιστική, έχει φροντίσει να περάσει το δικαίωμα παραγωγής θορύβου και στους μετανάστες.
Η φορολόγηση του θορύβου μπορεί να γίνει πολύ απλά, εν είδει κεφαλικού φόρου. Επειδή δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί ο θόρυβος που παράγεται κατ’ άτομο, κατ’ έτος, είτε επειδή ο ομιλών ουρλιάζει στο κινητό του, είτε επειδή κορνάρει για να ειδοποιήσει τη σύζυγο που αργεί, είτε επειδή έχει μερακλώσει και άδει ωρυόμενος, θα μπορούσε να είναι κεφαλικός.

 Εννοείται ότι θα πρέπει να προβλεφθεί μία επιπλέον εισφορά ψυχικής αλληλεγγύης για τους νεαρούς βλαστούς του ελληνισμού που παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια και εννοείται πως θα πρέπει να υπολογισθεί πολλαπλασίως ο φόρος των πολυτέκνων –κάθε δύο παιδιά να υπολογίζονται για τέσσερα– ειδικά αν γειτνιάζουν με φιλήσυχους πολίτες.

Πολλοί θα πιστέψουν πως όλα αυτά τα λέω εκ του πονηρού, ως άνθρωπος που κυκλοφορεί με ωτοασπίδες και, υποφέροντας από την εξωστρέφεια των αισθημάτων στο περιβάλλον του, ψάχνει αντικίνητρα.

Δεν έχω ψευδαισθήσεις.

Η ανάγκη μας να κάνουμε θόρυβο είναι τέτοια που κανένα χαράτσι δεν θα μας πτοήσει.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή